Μια μεγάλη απόφαση-ορόσημο στη ΓΣ Προέδρων των ΕΛΜΕ της χώρας, η πρώτη ουσιαστικά μετά από ένα χρόνο συνδικαλιστικού λοκ.
Οι καθηγητές της χώρας, μετά από μαζικές συνελεύσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ψηφίζουν σχεδόν ομόφωνα (92%) απεργία-αποχή διαρκείας ενάντια στον νεο-επιθεωρητισμό και την αυτοακιολόγηση/"αξιολόγηση" που προσπαθεί να επαναφέρει η κυβέρνηση και η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ.
Συγκεκριμένα 66 ΕΛΜΕ ψήφισαν απεργία - αποχή και 6 ΕΛΜΕ ψήφισαν λευκό.
Το ρεύμα της απεργίας – αποχής διογκώνεται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ύστερα από μια σειρά αυταρχικά, τρομοκρατικά μέτρα του ΥΠΑΙΘ, όπως η εγκύκλιος του Γενικού Γραμματέα Α/θμιας, Β/θμιας και ΕΑΕ του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων κου Α. Κόπτση η οποία τόνιζε σχετικά με την αξιολόγηση πως:
Η συμμετοχή στις διαδικασίες αξιολόγησης αποτελεί εκπλήρωση υπαλληλικού καθήκοντος και υποχρέωση, η οποία απορρέει από τους με αριθμό 4692/2020 (Α’ 111) και 4823/2021 (Α’ 136) νόμους.
Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης ενεργοποιούνται οι προβλεπόμενες από το νόμο διαδικασίες.
Η συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ όλης της χώρας αποφάσισε επίσης να μην πραγματοποιείται τηλεκπαίδευση στα υπό κατάληψη σχολεία.
Η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών συνειδητοποιεί ότι η μαζική συμμετοχή στις αποφάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων υπέρ της απεργίας-αποχής μπορεί να ακυρώσει στην πράξη τα σχέδια της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας που προωθούν σωρεία αντιεκπαιδευτικών μέτρων, την αυτονομία και την αξιολόγηση των σχολείων, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κατηγοριοποίηση σχολείων, εκπαιδευτικών και μαθητών.
Η αλήθεια για την αυτοαξιολόγηση/αξιολόγηση
Παρά τους ευφημισμούς και τις αγιογραφικές διακηρύξεις όλων των κυβερνήσεων για την αυτοαξιολόγηση, όχι μόνο δεν είναι «αθώα», αλλά συνδέεται άρρηκτα με την αξιολόγηση, την «αποκέντρωση» και την «αυτονομία» της σχολικής μονάδας, επιδιώκοντας τον περιορισμό της χρηματοδότησης από το κράτος.
Παράλληλα όλα τα εργαλεία της (άξονες, κριτήρια, δείκτες, φόρμες κ.α.), συγκροτούν τους όρους μιας διαδικασίας που καμία σχέση δεν έχει με εσωτερικές και ανατροφοδοτικές συλλογικές παιδαγωγικές λειτουργίες και δε θα μπορούσαν να γίνουν σε ένα αυταρχικό και ιεραρχικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αντίθετα η αυτοαξιολόγηση/αξιολόγηση διαμορφώνει μια δυναμική κωδικοποίησης, συγκρισιμότητας, διαφοροποίησης, κατάταξης και ανταγωνισμού των σχολικών μονάδων. Οδηγεί τους εκπαιδευτικούς σε ένα κυκεώνα συνεδριάσεων και γραφειοκρατικών διαδικασιών. Είναι μια διαδικασία αλλοτρίωσης και χειραγώγησης. Ένα «αδειανό πουκάμισο», μια ψευδαίσθηση συμμετοχής που νομιμοποιεί την κρατική εξουσία και τον έλεγχο.
¨Αυτονομία¨ και κατηγοριοποίηση σχολείων
Η «αυτονομία» της σχολικής μονάδας μαζί με την αυτοαξιολόγηση θα αποτελέσουν τα βασικά εργαλεία της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής για την κατηγοριοποίηση των σχολείων με ταξικά κριτήρια, για την επιβολή λουκέτων, για να απαλλαγεί η κυβέρνηση από την υποχρέωσή της να παρέχει αυτή την απαραίτητη χρηματοδότηση στο δημόσιο σχολείο, μεταθέτοντας την ευθύνη της στην ίδια τη σχολική μονάδα και τους εκπαιδευτικούς. Ταυτόχρονα, μέσω τις προωθούμενης ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών η κυβέρνηση επιχειρεί να επιφέρει καίριο χτύπημα στις εργασιακές τους σχέσεις, να ανοίξει το δρόμο για τη μισθολογική τους καθήλωση και -στον κατάλληλο χρόνο- να επιβάλει ακόμα και απολύσεις.
Τέλος διαμορφώνεται ένα νέο αυταρχικό καθεστώς στη λειτουργία των σχολείων που αφυδατώνει από τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά τους Συλλόγους Διδασκόντων. Παραγκωνίζεται η δημοκρατική λειτουργία των Συλλόγων Διδασκόντων ενώ οι διευθυντές των σχολείων αποκτούν πλέον και τους ρόλους του αξιολογητή-επιθεωρητή της σχολικής ζωής αλλά και του απόλυτου άρχοντα.
Γιώργος Κ. Καββαδίας – drepani.gr (argyrades.gr)
