Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Περίεργα της ιστορίας τα καμώματα. Προτού μερικές εκατοντάδες (κατ’ άλλους χιλιάδες) Πακιστανοί μετανάστες «πατήσουν» την πλατεία Συντάγματος για να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά, κάποιοι πρόγονοί τους, κουβαλημένοι από τους Άγγλους, ίσως να συμμετείχαν στα ινδικά αποικιακά στρατεύματα που είχαν πατήσει την Αθήνα και τον Πειραιά τον ματωμένο Δεκέμβρη του 1944. Τότε δεν τους έλεγαν Πακιστανούς αλλά Ινδούς αφού η ινδική υποήπειρος θα χωριζόταν σε Ινδία και Πακιστάν πέντε χρόνια αργότερα. Μάλιστα η Μαρία Ιορδανίδου, όπως γράφει, δεν πίστευε στα μάτια της όταν αντίκρισε «Ινδούς με σαρίκια» στον Αρδηττό.

Δεν ξέρουμε πώς ένιωθαν εκείνοι οι πάνοπλοι Ινδοί, που ίσως τα παιδιά τους έγιναν αργότερα Πακιστανοί, για την Ελλάδα και το έργο που τους είχε ανατεθεί. Ο ελληνικός λαός όμως ήξερε ότι δεν είχαν έρθει για καλό και μάλιστα τους χαρακτήριζε «Αραπάδες» και «μαύρους Ζουλού», όπως διαβάζουμε σε άρθρο της «Εφσυν» του 2014.

Σήμερα, 77 αργότερα, ακούμε για την «κατάληψη» μετά συνωστισμού της πλατείας Συντάγματος από Πακιστανούς. Προτού τους λιθοβολήσουμε λεκτικά, ας αναλογιστούμε από πού ξετρύπωσαν όλοι αυτοί. Από ανήλιαγα υπόγεια πολυκατοικιών, από άθλιες παράγκες εκεί στα θερμοκήπια του Μαραθώνα, ακόμα και από φούρνους όπου πολλοί Πακιστανοί δουλεύουν ως αρτεργάτες τη νύχτα και εκεί κοιμούνται τη μέρα. Αν εμείς, οι Έλληνες, οι οικογενειάρχες, έχουμε μία φορά ανάγκη τη γιορτή, αυτοί την έχουν δέκα φορές. Έχουν ανάγκη να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να χαρούν συλλογικά.

Μισή ώρα κράτησε η χειμερινή μάζωξη των Πακιστανών, αφού μετά τις προειδοποιήσεις διαλύθηκαν ήσυχα. Και τι γιορτή: χωρίς μουσική, χωρίς καλλιτέχνες, χωρίς μικροφωνικές εγκαταστάσεις. Οι ίδιοι ήταν η γιορτή, οι λιγοστές γυναίκες τους και τα μικρά παιδιά τους.

Δεν αυτοδιορίζομαι συνήγορος των Πακιστανών, ούτε υποτιμώ τον κίνδυνο διάδοσης του κορονοϊού. Όμως σαν να ακούω το σχόλιο του Ελληνα ρατσιστή: «Αφού, κυρία μου, νοιάζεσαι για την ψυχαγωγία των Πακιστανών, κάλεσέ τους στο σπίτι σου, στο δικό σου ρεβεγιόν». Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση, οι (πιθανοί) απόγονοι των Γκούρκας μάλλον θα έπλητταν θανάσιμα βλέποντας στην τηλεόραση τον Ρουβά με το κόκκινο σμόκιν του, ένα κακέκτυπο του Σινάτρα, να τραγουδά αμερικάνικα τραγουδάκια για τον Σάντα Κλάους.
 

(Βλέπε «Οι "Ινδοί" στις μάχες του Πειραιά» του Γιάννη Αγγελάκη)