Έκτοτε το παιδί έμεινε κλειδωμένο σε ένα διαμέρισμα. Παρέμεινε εκεί για τα επόμενα 42 χρόνια. Έως και σήμερα.

 

Ενηλικιώθηκε πίσω από τις καγκελόπορτες μιας διπλοκατοικίας στην οποία μπαινόβγαινε κόσμος, μα έκλεινε τα μάτια. Έμαθε να μιλάει μια δική της γλώσσα. Γέρασε δίχως να ζήσει.

 

Η γειτονιά και ας γνώριζε, δεν έβγαλε κουβέντα, δε παρενέβη. Γιατί θεωρούσε ότι το παιδί είναι ξένη ιδιοκτησία και άρα ξένη υπόθεση.

Και θα ήταν ανακουφιστικό να πιστέψει κανείς ότι δεν γνώριζαν. Θα ήταν ανακουφιστικό έστω να παριστάνουν τους ανύποπτους απ;o ντροπή. Να μας ξεγελάσουν και να ξεγελαστούμε πρόθυμα, για να μη τσακιστούμε απο την βίαιη πρόσκρουση της διαπίστωσης ότι το επέτρεψαν..

 

Όμως ακόμη, ακόμη το πρώτο που διαβάσαμε ήταν μαρτυρίες γειτόνων και συγγενών που εμφανίστηκαν ανερυθρίαστα να υποστηρίξουν ότι η μητέρα την κράτησε έγκλειστη "απ;o αγάπη"

Από την ίδια αγάπη που εδώ και χρόνια σκοτώνει, την ίδια τοξικότητα που πυροβολεί, που απάγει, που αιχμαλωτίζει. Και που εξακολουθεί να αυτοαποκαλείται τέτοια. Να κανονικοποιείται και να φαντάζει φυσιολογική.

Και αλήθεια δεν ξέρω αν υπάρχει πιο σημαντικός αγώνας να δοθεί από εκείνον για την επανανοηματοδότηση της ταλαιπωρημένης έννοιας της αγάπης

 

Σε μια κοινωνία που την συγχέει με το ανήκειν και που στον φόβο της απώλειας, κλατάρει, πυροβολεί γυναίκες, φυλακίζει παιδιά.

 

Για να τα διηγηθεί αργότερα ως ιστορίες αγάπης..

 

*Από το FACEBOOK