Η πυρκαγιά που ξεκίνησε στα πέριξ της Αλεξανδρούπολης πριν από περίπου δύο εβδομάδες ακόμη εξακολουθεί να καίει. Πέρασε από οικισμούς, χωριά, προκάλεσε την εκκένωση μέχρι και του νοσοκομείου της πόλης. Έκαψε σπίτια, καλλιέργειες, αγροτοβιομηχανικές εγκαταστάσεις.

Και τελικά έβαλε μπουρλότο στο παρθένο δάσος της Δαδιάς, ένα δάσος που ακόμη και από μακριά να το έχει δει κανείς να απλώνεται στον ορίζοντα το λιγότερο που θα μπορούσε να νιώσει είναι δέος για το μεγαλείο της φύσης…

Η πυρκαγιά στον Έβρο έχει κατακάψει μέχρι τώρα πάνω από 850.000 στρέμματα, γεγονός που δίνει στη χώρα μας μία ακόμη θλιβερή πρωτιά: πρόκειται για τη μεγαλύτερη καμένη έκταση στην Ε.Ε. Όσους τους βοηθούν οι αναλογίες, η έκταση που έχει καεί είναι πάνω – κάτω ίση με τη Νέα Υόρκη ή ίση με 120.000 γήπεδα ποδοσφαίρου.

Από αυτήν τη «μέγκα» πυρκαγιά θυμηθήκαμε και μάθαμε κάποια πράγματα που εν πολλοίς εξηγούν και τις αιτίες της πρωτοφανούς σε μέγεθος καταστροφής:

● Την ανυπαρξία προληπτικών αντιπυρικών ενεργειών.

● Την απόλυτη υπονόμευση του ανθρώπινου δυναμικού της Πυροσβεστικής στην περιοχή, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει μείνει αριθμητικά το μισό.

● Την ανυπαρξία σχεδιασμού για την αντιμετώπιση αυτών των ήδη δυσμενών δεδομένων όταν ξεκίνησε η φωτιά, όπως αποδεικνύει η μεταφορά ανδρών της Πυροσβεστικής από τα Γιάννενα ή τη Θεσσαλία με λεωφορεία για μερικές ώρες στα μέτωπα της φωτιάς και μετά επιστροφή και αντικατάσταση από άλλους συναδέλφους τους και ούτω καθεξής.

● Είναι περιττό να μιλήσουμε για την ανυπαρξία δασοπυρόσβεσης, καθώς το σώμα έχει καταργηθεί, παράλληλα με την υπονόμευση των δυνατοτήτων των δασαρχείων.

Πίσω από τις φλόγες και τα αποκαΐδια εμφανίστηκε αυτές τις μέρες μπροστά στα μάτια μας και μια ακόμη ντροπιαστική πραγματικότητα στην περιοχή: οι κυνηγοί κεφαλών, οι αυτόκλητοι πολιτοφύλακες, οι «ελληναράδες» που αντί να τρέχουν να βάλουν ένα χέρι να σώσουν ό,τι σώζεται βρήκαν την ευκαιρία να κυνηγήσουν δυστυχισμένους ανθρώπους που έτρεχαν να προλάβουν να μην καούν από τις φλόγες…

Θα ρωτήσει κάποιος τι σχέση έχει το ένα (η παραλυσία ενός κράτους που αδυνατεί να προστατεύσει τους θησαυρούς του) με τα ακροδεξιά κατακάθια που προσφέρουν υπηρεσίες «ασφαλείας» σε καμένη γη.

Έχουμε την εντύπωση ότι η απάντηση είναι απλή…