Δ. Ζώρζου: Η αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας Φύσσα που δεν κοίταξε τη «δουλίτσα»,συνεντευξη στον Πέτρο Κατσάκο
Η αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα μιλά στην ROSA για εκείνο το βράδυ που άλλαξε για πάντα την ζωή της.
Σήμερα συμπληρώνονται έντεκα χρόνια από την άγρια δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το χέρι του φασίστα ΧΑυγίτη Γιώργου Ρουπακιά. Για την εξιχνίαση της άγριας δολοφονίας του αντιφασίστα μουσικού και τον χαρακτηρισμό της ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση, καθοριστικές ήταν οι μαρτυρίες ανθρώπων καθημερινών, που παρόλο που δέχθηκαν απειλές από τους φασίστες, έσπασαν το απόστημα του φόβου και κατέθεσαν την αλήθεια, αξιολογώντας την Δικαιοσύνη ως πιο σημαντική. Παρότι δέχθηκαν ευθείες απειλές και εκβιαστικά τηλεφωνήματα για να κάνουν πίσω.
Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι η Δήμητρα Ζώρζου, αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, που καθόταν σε ένα παγκάκι λίγο πιο δίπλα. Η ίδια, δεν άκουσε τις παραινέσεις «που να μπλέκεις τώρα». Κατέθεσε στο δικαστήριο, ενώ ΧΑυγίτες την απειλούσαν ευθέως.
Κι αυτό, την ίδια στιγμή που όπως προκύπτει από τα γεγονότα και τις καταθέσεις, αστυνομικοί, άνθρωποι δηλαδή επιφορτισμένοι με την ασφάλεια των πολιτών, στην καλύτερη περίπτωση, επέλεξαν να μείνουν αμέτοχοι.
Κάποιες στιγμές στην ζωή των ανθρώπων μπορεί να τους σημαδέψουν συναισθηματικά, να αλλάξουν την ζωή τους και να τους επανακαθορίσουν ως πολίτες και ως μέλη της κοινωνίας. Είναι στιγμές που μαζί με την ιστορία μπορεί να αλλάξουν και τους πρωταγωνιστές τους. Μια τέτοια στιγμή ήταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Μια ματωμένη σελίδα της ιστορίας που σημάδεψε όχι μόνο την πολιτική πορεία της χώρα αλλά και τις ζωές όσων έτυχε να βιώσουν από κοντά αυτή την τρομακτική για τα ανθρώπινα δεδομένα εμπειρία. Ήταν η στιγμή που σημάδεψε τη ζωή της Δήμητρας Ζώρζου, της κοπέλας που έτυχε να κάθεται στο διπλανό παγκάκι, της φοιτήτριας που είδε την δολοφονία του Παύλου Φύσσα αλλά δεν σιώπησε.
Η Δήμητρα, έντεκα χρόνια μετά, μιλά στην ROSA και τον Πέτρο Κατσάκο για εκείνο το βράδυ που έμελλε να αλλάξει τα πάντα στον κόσμο της.
Τι νιώθεις κάθε φορά που ξαναφέρνεις στο νου σου εκείνη τη βραδιά;
Η δολοφονία του Παύλου, μαζί με τη δολοφονία του Αλέξη, είναι τα κύρια τραγικά περιστατικά που διαμόρφωσαν τη γενιά μου. Όταν βίωσα τη δολοφονία του Παύλου, ήμουν 21 ετών φοιτήτρια Πολυτεχνείου. Λόγω παλαιότερων βιωμάτων, ήμουν πάντα πιο ώριμη από την ηλικία μου και έφερα ήδη μέσα μου τις τύψεις του “σωτήρα”, δηλαδή ότι δεν μπόρεσα να βοηθήσω/σώσω ανθρώπους του οικογενειακού περιβάλλοντος, όταν υπήρχε ανάγκη. Ήμουν χαμηλών τόνων, ντροπαλή και συνειδητοποιημένη ως προς το πώς θα ήθελα να είναι η κοινωνία που ζω. Ήμουν πολιτικοποιημένη αλλά όχι κομματικοποιημενη. Εκείνο το βράδυ, στις 17/9/13, πριν τις 00:00, ενεργοποιήθηκαν όλα τα τραύματα και δημιουργήθηκαν και νέα. Έβλεπα μια ακραία βίαιη επίθεση και είχα τη γνώση ότι δεν ήμουν ικανή να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να την παρακολουθώ. Μπήκα σε κατάσταση επιβίωσης, οξύνθηκαν οι αισθήσεις, αλλά το σώμα βρισκόταν φοβισμένο, παγωμένο στο παγκάκι.
Πόσο άλλαξε την ζωή σου αυτή η τρομακτική εμπειρία που βίωσες;
Μέχρι σήμερα, 11 χρόνια μετά, όταν ακούω φωνές και τσακωμούς, νιώθω ταχυπαλμία, όταν βλέπω άντρες με εμφάνιση Χρυσαυγιτών, χλωμιάζω, όταν με πλησιάζουν άγνωστοι, είμαι επιφυλακτική.
Για μένα ο Παύλος είναι άλλος ένας άνθρωπος που δεν κατάφερα να βοηθήσω, το τραύμα έγινε πιο βαθύ και θα είναι εκεί για πάντα. Έχει αυξηθεί η ευαισθησία μου σε κοινωνικά θέματα, έχω γίνει νευρική και ανυποχώρητη. Όταν επέλεξα να καταθέσω εκείνο το βράδυ, δεν γνώριζα εκείνη τη στιγμή ότι πρόκειται για δολοφονία, ούτε μπορούσα να φανταστώ τις διαστάσεις που θα έπαιρνε, με αποκορύφωμα την τεράστια σε σημασία και διάρκεια δίκη. Η στήριξη του αλληλέγγυου κόσμου σε όλη τη διάρκεια, ήταν ευχάριστη έκπληξη και μου έδωσε μεγάλη δύναμη, γνώριζα ότι αυτό που έκανα ήταν πιο μεγάλο από μένα, μια κοινωνική παρακαταθήκη, και είχα υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία που θα ήθελα να ζήσουν, στο μέλλον, τα παιδιά μου.
Σε επανακαθόρισε ως πολίτη η δολοφονία του Παύλου;
Η στάση μου κοινωνικά και πολιτικά παραμένει ίδια, συνεχίζω να είμαι στους δρόμους και να στηρίζω δράσεις για κοινωνική δικαιοσύνη, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ενσυναίσθηση, γνωρίζοντας ότι δεν είμαι μόνη.
Η καθοριστική της κατάθεση
Είναι Νοέμβριος του 2015, δύο χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου. Είναι σε εξέλιξη η ακροαματική διαδικασία στην δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού όπου διεξάγεται η δίκη της Χρυσής Αυγής. Ο Ιωάννης Καζαντζόγλου, κατηγορούμενος ως άμεσος συνεργός του Γιώργου Ρουπακιά στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα σηκώνεται από το εδώλιο με επιθετικές διαθέσεις προς την νεαρή μάρτυρα.
Είχε προηγηθεί η κατάθεση της Δήμητρας Ζώρζου που είχε δηλώσει ότι τον θυμόταν από το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου.
«Λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ ήμασταν με μια φίλη σε ένα παγκάκι στην Τσαλδάρη και κάποια στιγμή αρχίσαμε να ακούμε φωνές. Βλέπουμε 20 άτομα να κάνουν βόλτα στην Τσαλδάρη. Οι μισοί από αυτούς που ήταν κάτω από 18 φορούσαν φανέλες του Ολυμπιακού (σ.σ. εκείνη την μέρα έπαιζε ο Ολυμπιακός και ο Παύλος με την παρέα του είχαν πάει να δουν τον αγώνα στην καφετέρια «Κοράλι» στο Κερατσίνι). Ήταν δύο ξεχωριστές παρέες. Αρχίζουν και βγαίνουν 20-30 άτομα από την Κεφαλληνίας. Οι φωνές έγιναν πιο έντονες, αυτοί που ήταν πιο μπροστά με τις φανέλες του Ολυμπιακού άρχισαν να φωνάζουν και να κοροϊδεύουν, η δεύτερη ομάδα ήταν με ρούχα παραλλαγής, μαύρες μπλούζες και ήταν αρκετά σωματώδεις.
»Δύο -τρεις κρατούσαν σίγουρα ρόπαλα. Μου πήγε στο μυαλό ότι ήταν χρυσαυγίτες. Έβριζαν “θα σας γαμ…, γ… τη μάνα σας”. Αυτοί που φόραγαν μπλούζες του Ολυμπιακού έφυγαν αμέσως. Από μια παρέα με δύο γυναίκες, περίπου δέκα άτομα σύνολο, ακούσαμε να φωνάζουν “μαλάκες, τρέξτε”.
»Συνεχίσαμε να καθόμαστε στο παγκάκι. Κοκαλώσαμε. Ένιωσα βέβαια ότι δεν κινδύνευα εγώ εκείνη τη στιγμή, αλλά κάποιοι άλλοι. Η παρέα των δέκα πέρασε από μπροστά μας. Ο Φύσσας είχε μείνει πίσω από τους 20-30, οι οποίοι ήταν στην Τσαλδαρη, έχουν περάσει περίπου οι μισοί, κι άρχισαν να χτυπάνε τα παιδιά. Τους χτυπούσαν με κράνη, με χέρια κι ένας σίγουρα με ρόπαλο…
Είχαν κάνει κλοιό – Ο Παύλος φώναξε «με μαχαίρωσε»
»Τρεις χτυπούσαν έναν. Κάποια στιγμή αυτοί φεύγουν, τα παιδιά τα χτυπημένα ήταν ζαλισμένα δεν ήταν σε θέση να φύγουν. Τους φώναζαν “φύγετε ρε φασίστες”. Σηκώθηκα όρθια, έχουν μείνει τρία παιδιά, έναν από τους δύο τον είχε πιάσει κάποιος και τον χτυπούσε πάνω σε μια βιτρίνα. Πλησίασαν τον Παύλο από πίσω και τον χτύπησαν, γυρνάει προς το μέρος τους, έρχονται κι άλλοι 10 και ξεκινάνε και χτυπάνε και τους 3. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει ένα αυτοκίνητο στο αντίθετο ρεύμα. Ξαφνιαστήκαμε, όπως και τα 3 παιδιά. Δεν κινούνταν αμάξια. Σταμάτησε ακριβώς δίπλα στα 3 παιδιά. Γύρισαν προς το αυτοκίνητο και άρχισαν να απομακρύνονται αυτοί που χτυπούσαν κι έμειναν 2-3. Κάποιοι στάθηκαν απέναντι μαζί με τους υπόλοιπους και 2-3 στάθηκαν πίσω από τον Παύλο. Θεώρησα ότι το αυτοκίνητο ήταν ασφαλίτικο.
Βλέπουμε έναν να βγαίνει από το αυτοκίνητο. Ο Παύλος γύρισε να κοιτάξει και ο οδηγός που βγήκε κάνει 2-3 βήματα πλησιάζει τον Παύλο και τον παίρνει αγκαλιά. Δεν μπορούσε να αντιδράσει ο Παύλος, ήταν πολύ κοντά, είδα μόνο δύο κινήσεις του χεριού του οδηγού του αυτοκινήτου. Οι άλλοι τρεις του είχαν κάνει έναν κλοιό. Ο οδηγός γύρισε και προσπάθησε να μπει ξανά μέσα στο αυτοκίνητο. Εκείνη την στιγμή φωνάζει ο Παύλος «με μαχαίρωσε». Τότε καταλάβαμε πόσο σοβαρό ήταν αυτό που είχε γίνει…».
