Το ιστορικό ντοκιμαντέρ (διάρκειας 52 λεπτών) ακολουθεί τη δράση των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στο Γράμμο και το Βίτσι, το διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου του 1948 και Σεπτεμβρίου του 1949, μέσα απ’ τις αφηγήσεις του ήρωα του ΔΣΕ, Ηλία Μεταλλίδη. Ο Ηλίας Μεταλλίδης ανήκε στην ταξιαρχία της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ και σε αυτούς τους μήνες τραυματίστηκε τρεις (!) φορές και νοσηλεύτηκε σε νοσοκομεία της Αλβανίας.
Το ιστορικό ντοκιμαντέρ (διάρκειας 52 λεπτών) ακολουθεί τη δράση των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στο Γράμμο και το Βίτσι, το διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου του 1948 και Σεπτεμβρίου του 1949, μέσα απ’ τις αφηγήσεις του ήρωα του ΔΣΕ, Ηλία Μεταλλίδη, στελέχους του Μ-Λ ΚΚΕ. Ο Ηλίας Μεταλλίδης ανήκε στην ταξιαρχία της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ και σε αυτούς τους μήνες τραυματίστηκε τρεις (!) φορές και νοσηλεύτηκε σε νοσοκομεία της Αλβανίας.
Παρόλα αυτά, οι διηγήσεις του δεν έχουν τη μορφή αυτοβιογραφίας, αλλά της βιωμένης Ιστορίας.
Σκοπός του ντοκιμαντέρ είναι να τιμήσουμε στο πρόσωπο του Ηλία Μεταλλίδη όλες τις αγωνίστριες και όλους τους αγωνιστές που έπεσαν στα πεδία των μαχών, στα ξερονήσια και στις φυλακές, παλεύοντας για ένα καλύτερο κόσμο.
Νίκος Νούλας (σενάριο/σκηνοθεσία).
Μίτσος Γκάζης (τεχνική επιμέλεια/μοντάζ).
Τάσος Γκούβας (μοντάζ/ σπικάζ/ υπότιτλοι).
Αθηνά Τέσκου (σπικάζ).
Πέτρος Βραμπάκης (εικονοληψία).
Στέργιος Θεοδωρίδης (μουσική επιμέλεια)
Στην ταινία καταγράφονται γεγονότα από τη μεγάλη μάχη της Φλώρινας και τις τελευταίες αιματοβαμμένες μάχες για την ανακατάληψη του Γράμμου, μέχρι τις τελευταίες μάχες τον Αύγουστο του ’49 και την επίθεση του μοναρχοφασιστικού στρατού στο Βίτσι (ύψωμα Λέσιτς) και το Γράμμο. Αυτά τα γενονότα, ιστορικά καταγραμμένα σε διάφορα ντοκουμέντα, αποδίδονται από τον Η. Μεταλλίδη μέσα από βιωμένη ιστορία. Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι ο Μεταλλίδης δε μιλάει για τον εαυτό του, αλλά για τους αγώνες του κινήματος που υπηρέτησε, και γι αυτό συνήθως χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο.
Όπως σημειώνει ο Νίκος Νούλας, όραμα και επιδίωξη του για τον ντοκιμαντέρ είναι να συμβάλλει ως ακόμη ένα τεκμήριο στην διάσωση της συλλογικής μνήμης καθώς σύμφωνα με τον ίδιο: «Το πώς στέκεται ένα –ατομικό ή συλλογικό- υποκείμενο απέναντι στο παρελθόν του δείχνει το βαθμό αυτοσυνείδησής του. Αν ξεχνά, θέλει να ξεχνά, δε θέλει να θυμάται, δε θέλει να βλέπει το δρόμο που διένυσε, δεν έχει την ωριμότητα να θέλει να χαράξει δρόμο. Αν αυτό ισχύει για το παρελθόν, αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο, όταν η Ιστορία είναι ζώσα και μάλιστα οι φορείς της βρίσκονται στη ζωή. Και την πραγματική τιμή την ορίσαμε προηγουμένως και τη διαχωρίσαμε από μυθολογίες και υμνολογίες» .
————
