Γράφει ο Χρήστος Γαρουνιάτης

Τέτοιον μήνα, τέτοιες ημέρες, πριν από 76 χρόνια. Μέσα στη δίνη των αντιδημοκρατικών γεγονότων και της φτώχειας που σκίαζαν την Κέρκυρα και ολόκληρη την Ελλάδα. Οι Κερκυραίοι ποδοσφαιριστές, οι παράγοντες, οι αθλητές και οι οπαδοί των κερκυραϊκών αθλητικών σωματείων, συμπεριλαμβανομένου του κρίκετ, ύψωσαν με έναν ξεχωριστό τρόπο το ανάστημά τους σ' εκείνους που έβλαπταν τα εθνικά δίκαια κι εστραγγάλιζαν με τους εγχώριους συνεταίρους τους τις ελευθερίες και τα δικαιώματα της κερκυραϊκής νεολαίας, του κερκυραϊκού λαού και όλου του ελληνικού λαού.

Τι έκαναν τον Οκτώβριο του 1946;

Διαμήνυσαν στη Βρετανική Αποστολή στο νησί, στρεφόμενα εναντίον της, ότι σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την παραγνώριση των εθνικών δικαίων και τον ρόλο της βρετανικής πολιτικής, στο πλαίσιο ευρύτερης κινητοποίησης παύουν για έναν μήνα όλους τους φιλικούς αγώνες -που παραδοσιακά γίνονταν κάθε τόσο από τον 19ο αιώνα ίσως ακόμα- με ποδοσφαιρικές και άλλες αθλητικές ομάδες τις οποίες συγκροτούσαν τα σχεδόν επί μονίμου βάσεως πλέοντα στα νερά της Κέρκυρας βρετανικά πλοία και οι κατά περιόδους, από τα χρόνια της αγγλοκρατίας ακόμη, εγκατεστημένες στην Κέρκυρα βρετανικές φρουρές.

Ποδοσφαιριστές, άλλοι αθλητές και διοικητικοί παράγοντες των σωματείων τους συμμετείχαν σε «πένθος του λαού» του νησιού και της χώρας για όσα ο «συμμαχικός» την κατοχική περίοδο βρετανικός ιμπεριαλισμός έκανε πια απροσχημάτιστα εις βάρος των εθνικών δικαίων και του λαού μαζί με τους πραγματικούς ντόπιους «συμμάχους» του, τα μεγάλα πορτοφόλια και το υπάκουο σε αυτά και στους Βρετανούς πολιτικό προσωπικό.

Μια παράδοση δεκαετιών στο νησί διακοπτόταν απότομα.

Η νεολαία της Κέρκυρας, αυτή που με πρόσκληση της ΕΑΜικής Νεολαίας ΕΠΟΝ την ημέρα απελευθέρωσης της Κέρκυρας από τη ναζιστική κατοχή τον Οκτώβριο του 1944 είχε καλωσορίσει με ενθουσιασμό Βρετανούς και Αμερικανούς αξιωματικούς ανεμίζοντας σημαίες της Βρετανίας, της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ, τον Οκτώβριο του 1946 γύριζε για τα καλά -και με αυτόν τον τρόπο- την πλάτη στους Βρετανούς.

Φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας, κιόλας, ανάμεσα σε ομάδα της ΕΠΟΝ Κέρκυρας και ομάδα στρατιωτών και ναυτών βρετανικής Φρουράς, που είχε σπεύσει στην πόλη με ανομολόγητη επιδίωξη να μεθοδεύσει την ανατροπή της κυριαρχίας του ΕΑΜ στο νησί, είχε γίνει, όπως πιστοποιεί σχετικό δημοσίευμα, στις 25 Οκτωβρίου 1944. Δέκα ημέρες μετά την απελευθέρωση της μισοερειπωμένης και μισοκαμμένης από εκατοντάδες βομβαρδισμούς στη διάρκεια της Κατοχής πόλης, στη χωμάτινη Κάτω Πλατεία της ομάδες των δύο πλευρών έπαιξαν ποδόσφαιρο.

«Ε.Π.Ο.Ν. - Αγγλία 3 - 2» έγραφε στη στήλη της «Αθλητισμός», για τον αγώνα «ΕΠΟΝ -Άγγλοι», η εφημερίδα «Νέοι Μαχητές» της ΕΠΟΝ Κέρκυρας. Η τοπική Οργάνωση της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων (ΕΠΟΝ) του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) σε φύλλο που εξέδωσε την 28η Οκτωβρίου 1944 είχε αναφερθεί στο γεγονός, στο περιθώριο πλήθους αναφορών στην επέτειο, αλλά και σε ανησυχίες πολλές, καθώς στις 26 Οκτωβρίου οι Βρετανοί με δόλο και βία είχαν προωθήσει μονομερή αφοπλισμό του γεμάτου νιάτα 10ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Κέρκυρας, αναγορεύοντας σε απόλυτο αφέντη του νησιού μιαν υποστηριζόμενη από τους Βρετανούς δύναμη του -ισχνού στο νησί- ΕΔΕΣ από την Ήπειρο.

«Την Κυριακή το απόγευμα ποδοσφαιρική ομάδα της Ε.Π.Ο.Ν. συναντήθηκε με την ομάδα της εδώ Αγγλικής φρουράς. Το παιγνήδι (σ.σ. τηρούνται η ορθογραφία του κειμένου και τυπογραφικά λάθη) ήταν θεαματικώτατο. Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε τη συνάντηση που έληξε με τη νίκη της Επονίτικης ομάδας με 3-2 τέρματα.

Η υπεροχή των Επονιτών ήταν μεγάλη. Το παιγνήδι τους συντονισμένο και τεχνικό παρά τη μακρόχρονη έλλειψη προπόνησης απόσπασε τον θαυμασμόν».

Άλλες στήλες του φύλλου των «Νέων Μαχητών» στρέφονταν εναντίον του μονομερούς αφοπλισμού του ΕΛΑΣ από τους Άγγλους.

Χαρακτηριστική για τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι τελευταίοι για να αφοπλίσουν τους νέους και μεγαλύτερους μαχητές του ΕΛΑΣ ειδικότερα στην περιοχή της Λευκίμμης της νότιας Κέρκυρας, καθώς η νεολαία της περιοχής είχε βρεθεί στην πρωτοπορία των αγώνων της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ -και εισέφερε αρκετούς νεκρούς μάλιστα στους αντιστασιακούς αγώνες και στους κατοπινούς μεταπολεμικούς- είναι η εξής γραπτή αναφορά του προέδρου του ΕΑΜ Λευκίμμης Στέφανου Γκούση που σώζεται σε ιδιόγραφο κείμενο στα Ιστορικά Αρχεία της Κέρκυρας:

Ζήτησαν από τον ΕΛΑΣ «να παραταχθή κάπου εις το ποτάμι δι' επιθεώρησιν, και ούτοι εκεί παραταχθέντες ευρέθησαν απροσδοκήτως αντιμέτωποι εμπρός εις στημένα και καμουφλαρισμένα πολυβόλα και υπό την απειλήν αυτήν τους αφώπλισαν».

Δύο χρόνια μετά, τα πράγματα είχαν αλλάξει δραματικά, λίγο-πολύ όπως και γενικά στην Ελλάδα. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα η νεολαία του νησιού, που νωρίτερα είχε κατά χιλιάδες πυκνώνει τις τάξεις της ΕΠΟΝ, καλούνταν με βίαια μέσα να την απαρνηθεί. Μέλη, στελέχη και φίλοι της ΕΠΟΝ διώκονταν απηνώς. Το νησί ξαναζούσε μέρες και της παλαιάς αγγλοκρατίας και της μεταξικής δικτατορίας των ετών 1936-1940, με μια δημοκρατική επίφαση.

Αλλά η παραδοσιακή αγάπη για τον αθλητισμό, η παράδοση που έφερε Κερκυραίους να κερδίζουν μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαίας Ελλάδας και να πρωτοπορούν ποδοσφαιρικά στη σύγχρονη Ελλάδα, καλά κρατούσαν!

Ο ζήλος και το πάθος για το ποδόσφαιρο έμοιαζαν να είναι πάνω απ' όλα!

Δεν είχαν τίποτε άλλωστε να χωρίσουν οι Κερκυραίοι ποδοσφαιριστές μεταξύ τους, αλλά ούτε και με τους Βρετανούς στρατιώτες και ναύτες των πλοίων της «Θαλασσοκράτειρας των Πέντε Θαλασσών» βρετανικής αυτοκρατορίας, τα οποία συνέχιζαν να ναυλοχούν τακτικά στο λιμάνι της πόλης, αφενός ως «υπενθύμιση» της δύναμης πυρός που επικουρούσε τις εγχώριες δυνάμεις καταστολής και καθυπόταξης του κερκυραϊκού λαού και, συγχρόνως, ως μέσο πίεσης και υπονόμευσης -με ειδικές ναυτικές επιχειρήσεις- του λαϊκού καθεστώτος που προσπαθούσε να χτίσει ο αλβανικός λαός στις απέναντι ακτές μετά τη νίκη των παρτιζάνικων δυνάμεων επί των Ναζί. Έτσι, στον ΕΑΜικό Τύπο του νησιού - που, ας το πούμε εδώ από τώρα- εντυπωσιάζει με το ενδιαφέρον και τις έρευνες και τα ρεπορτάζ του για τον κερκυραϊκό αθλητισμό, εν μέσω απίστευτων διώξεων που αντιμετώπιζε- σώζονται στοιχεία για ποικίλες αθλητικές συναντήσεις τοπικών ποδοσφαιρικών και άλλων ομάδων, όπως των ιστορικών σωματείων Άρης, Ελλήσποντος, Εργατικός και Όλυμπος, με αντίστοιχες ομάδες από τα πληρώματα βρετανικών πλοίων και λοιπά συνοδευτικά στρατιωτικά σώματα των Βρετανών.

Ωστόσο, οι συνέπειες της πολιτικής της Βρετανίας και των κάθε είδους «συνεταίρων» της στην Κέρκυρα και στην Αθήνα τόσο στις ελευθερίες και τη ζωή του λαού όσο και στις εθνικές διεκδικήσεις, καθώς έμπαινε ο Οκτώβριος του 1946, είχαν φτάσει στο απροχώρητο.

Ειδικότερα η ΕΠΟΝ Κέρκυρας -που η δράση της και οι διώξεις που αντιμετώπισε και ο ηρωισμός της συνθέτουν ολόκληρο βιβλίο- είχε σχεδόν απαγορευτεί. Γνωστοί εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, που ήταν μέλη της ή την υποστήριζαν, επίσης ήταν υπό διωγμό.

Σ' εκείνες τις συνθήκες βαρβαρότητας και διωγμών ακόμη και στο επίπεδο του αθλητισμού, συνέβη στο νησί κάτι που οι κυρίαρχες σε οπλισμό και θέσεις εξουσίας δυνάμεις εξέλαβαν ως... «κομμουνιστική ανταρσία», επειδή το υποστήριξαν κομμουνιστές κι ΕΑΜίτες και η κινητοποίηση προσέλαβε αντιβρετανικό-αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Άλλοι κατήγοροι έκαναν λόγο και για απαράδεκτη «πρόκληση» προς τη Βρετανία, η οποία, μην το ξεχνάμε, πριν αποδεχθεί μετά από σκληρούς αγώνες μισού αιώνα την «παραχώρηση» της Επτανήσου στην Ελλάδα το 1864 και καταστρέψει φεύγοντας ζωτικές υποδομές του νησιού, λίγο μετά το 1850 είχε επιχειρήσει την πλήρη αποικιοποίηση της Κέρκυρας, ενώ το 1802, όταν οι κυρίαρχες ρωσοτουρκικές δυνάμεις κατοχής του νησιού δεν κατάφερναν να «κάνουν καλά» τον λαό, είχαν εισβάλει στην πόλη με σκοπό να καταπνίξουν μια λαϊκή «Συντακτική Συνέλευση» μεταβολής ενός τελείως ανελεύθερου και ολιγαρχικού Συντάγματος.

Δεν διανοούνταν οι Βρετανοί και οι τοποτηρητές τους ότι μπορεί να πάθουν τέτοια νίλα!

Το φύσαγαν και δεν κρύωνε με τίποτα!

Κατηγορούσαν τα αθλητικά σωματεία του νησιού πως... φανατίζουν κομματικά τη νεολαία!

Τα αθλητικά σωματεία του νησιού, βλέπετε, αποφάσισαν συγκεκριμένα, τότε, σε ένδειξη «ελληνικού πένθους», με θέμα αιχμής το ζήτημα της αγνόησης των εθνικών δικαίων, όπως αυτά διαμορφώνονταν τότε μεταξύ άλλων για το βορειοηπειρωτικό ζήτημα, «να απόσχουν επί έναν μήνα από αθλητικές συναντήσεις και αγώνες με ομάδες του βρετανικού Στόλου ή Στρατού», στο πλαίσιο ευρύτερης κινητοποίησης του λαού.

Το -εικονιζόμενο πάνω- φύλλο της εφημερίδας «Η Φωνή του Λαού» του ΕΑΜ της Κέρκυρας, με αριθμό 362 και ημερομηνία 19 Οκτωβρίου 1946, παρέχει πολλές πληροφορίες για το τι και πώς εσυνέβη. Η εφημερίδα του ΕΑΜ, με διευθυντή της τότε -μετά τον σκοτωμό του Αλέκου Πρίφτη από κρατικά πυρά- τον Θανάση Καββαδία, εξήρε και υπερασπίστηκε αμέσως την απόφαση των αθλητικών σωματείων του νησιού, στιγματίζοντας τη βρετανική αντίδραση. Αφιέρωσε στο ζήτημα δύο διαφορετικά θέματα στην πρώτη σελίδα εκείνου του φύλλου της.

Καταπέλτης το κύριο θέμα της, που έφερε τον τίτλο «Το πένθος». Σαν να μιλούσε εξ ονόματος του λαού της χώρας. Ζητούσε να φύγουν οι Άγγλοι από την Ελλάδα. Η κοινή δράση των ποδοσφαιρικών και των άλλων αθλητικών σωματείων του νησιού στράφηκε αμέσως εναντίον της πολιτικής της Βρετανίας. Αξίζει να παραθέσουμε ολόκληρο το κύριο άρθρο της «Φωνής του Λαού»:

Θα ήταν, βέβαια, ανόητο να ζητούμε το σεβασμό του πένθους μας απ' αυτούς που υπήρξαν οι κύριοι δημιουργοί του.

Έτσι, δεν μας εκπλήσσει η κυνική, μέσα στην ειρωνεία τους, απάντηση του Άγγλου αξιωματικού των σπορ, που δόθηκε προς τους αντιπροσώπους των Κερκυραϊκών αθλητικών Σωματείων, όταν οι πρώτοι δήλωσαν πως δεν θα είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν συναντήσεις μεταξύ των Κερκυραϊκών ομάδων και των Άγγλων ναυτών, διατί οι Κερκυραίοι αθλητές συμμετέχοντες στο γενικό πένθος του Ελληνικού Λαού, αποφάσισαν σ' ένδειξη διαμαρτυρίας να απόσχουν ένα μήνα από τα γήπεδα.

Η γεμάτη κυνισμό, μα και περιφρόνηση για τον ιερό πόνο και την αγανάκτηση ενός ηρωικού Λαού, απάντηση ήταν

- «Δεν μπορεί το πένθος σας ν' αρχίσει όταν θα φύγουμε εμείς;».

Όχι, κύριοι Σύμμαχοι! Δεν μπορεί ν' αρχίσει τότε γιατί έχει αρχίσει προ πολλού. Απ' όταν πατήσατε το πόδι σας στη γη μας και πριν ακόμα.

Το πένθος μας αρχίζει από την κατοχή, όταν η σατανική πολιτική σας διασπούσε την ενιαία εθνική αντίσταση του Λαού, δημιουργώντας την τάξη των «αγγλόφιλων συνεργατών των Γερμανών».

Το πένθος μας αρχίζει αφ' ότου διαλύσατε σκόπιμα το Στρατό μας στη Μέση Ανατολή που ήταν το καμάρι μας και η ελπίδα μας τότε.

Το πένθος μας αρχίζει απ' τη στιγμή που εκδηλώνεται και η ανίερη προσπάθειά σας να λερώσετε την επική αντίσταση, που πραγματοποίησε ο ελληνικός Λαός κάτω απ' τις σημαίες του ΕΑΜ.

Την Ελλάδα, την ντύσατε στα μαύρα, ματοκυλίζοντας το Λαό της Αθήνας εκείνο τον υπέροχο Δεκέμβρη που θα στέκει για πάντα, ολόλαμπρη σελίδα πλάι στη Γαλλική Επανάσταση, γιατί αν δεν έδωσε τους καρπούς εκείνης, την ξεπέρασε σε ηρωισμό.

Το πένθος μας συνεχίζεται βαρύτερο, όταν, μετά την άτυχη εκείνη Βάρκιζα, ατιμάσατε την υπογραφή σας, και δώσατε στους Κουίσλιγκς και στους εχθρούς του Λαού δύναμη και όπλα για να τον κτυπήσουν.

Το πένθος μας το συνεχίζετε, κάνοντας το ποτήρι να ξεχειλίσει από αγανάκτηση κι' οργή, όταν, με τη βοήθεια, δυστυχώς, νέων Εφιαλτών, απομονώνατε τη χώρα μας πολιτικά και οικονομικά από τη Νέα Ευρώπη, την χρησιμοποιούσατε σαν πιόνι στο εγκληματικό ιμπεριαλιστικό σας παιγνίδι, προετοιμάζοντας έτσι με μαθηματική ακρίβεια, το χαντάκωμα της εθνικής μας υποθέσεως.

Το πένθος μας αρχίζει αφ' ότου ο βαρύς σας ίσκιος βαραίνει τη γαλάζια γη μας.

Αίμα. Αλληλοσκοτωμός. Χαντάκωμα των Εθνικών μας διεκδικήσεων. Κουρέλιασμα της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Ερείπια, πάνω στα ερείπια τριών προηγουμένων φασισμών. Αδελφοκτονίες.

Αυτά μας φέρατε, και γι' αυτό από τότε αρχίζει το πένθος μας.

Τι ειρωνεία!

ΜΑ ΤΟΤΕ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΜΑΣ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!

Τότε το αίμα θα πάψει να ρέει στη βασανισμένη και τρισένδοξη γη. Τότε δεν θα βρίσκεται Κάιν να σκοτώνει τον αδελφό του.

Τότε θα πανηγυρίζουν οι περήφανες Ελληνικές κορφές και οι τέσσερις φορές τυραγνισμένοι κάμποι.

Και ο Λαός θα φορέσει τα γιορτινά του, για να γιορτάσει την ΕΘΝΙΚΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ του και την ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

Και η Ελλάδα μας λεύτερη, ανεξάρτητη, ενωμένη θα ξαναβρεί τον ιστορικό δρόμο πάνω στον οποίο βαδίζει χιλιετηρίδες τώρα.

Εξίσου σαφές, με πρόσθετες επιμέρους πληροφορίες, το μήνυμα που έστελνε το δεύτερο πρωτοσέλιδο θέμα του ίδιου φύλλου της «Φωνής του Λαού», με τον τίτλο «Μια πατριωτική απόφαση».

Ανέφερε:

Τα Κερκυραϊκά αθλητικά σωματεία, πήραν μιαν πραγματικά αξιέπαινη απόφαση, αντάξια με την ιστορία και την αθλητική παράδοση του νησιού μας.

Σ' ένδειξη διαμαρτυρίας για την μη ικανοποίηση των εθνικών μας δικαίων, αποφάσισαν ολόκληρο τον Οκτώμβρη, ν' απόσχουν από κάθε αγώνα. Έτσι, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν συναντήσεις με τις ομάδες των ευρισκομένων στο λιμάνι μας αγγλικών πολεμικών.

Την απόφαση αυτή αντιπρόσωποι της ΠΕΚ και των Σωματείων έκαμαν γνωστή στους Άγγλους, σε συνάντηση που είχαν μ' αυτούς στο Αγγλικό προξενείο.

Οι άγγλοι φαίνεται όμως πως δεν είναι σε θέση να νοιώσουν τον δικαιολογημένο πόνο και την αγανάκτηση ενός λαού που αδικείται, κι έφτασαν μέχρι του σημείου να εκφράσουν ταπεινές σκέψεις πως τάχα «φανατίζουν κομματικά τα Σωματεία τούς νέους μας, αντί να τους τρέφουν με τα αθλητικά ιδεώδη». Πήραν όμως την απάντηση που τους άξιζε. Οι δικαιολογημένα θιγέντες εκπρόσωποι των Σωματείων μας έδωσαν την απάντηση πως «οι Κερκυραίοι αθλητές είναι πραγματικοί αθλητές, χωρίς αυτό να τους εμποδίζει να είναι και γνήσια ελληνόπουλα και να πονούν για την Ελλάδα, την πατρίδα τους, που αδικείται».

Επίσης, η ειρωνική παρατήρηση πως το πένθος μας μπορεί ν' αρχίσει άμα φύγουν μόνο σαν πρόστυχη και προσβλητική μπορεί να θεωρηθεί.

Πάντως η απόφαση αυτή των Κερκυραϊκών αθλητικών Σωματείων ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΘΝΙΚΗ, αποτελεί τιμή γι' αυτά και ΕΠΙΚΡΟΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟΝ ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΟ ΛΑΟ.

Σε κοντινό επόμενο φύλλο της, στο ευδιάκριτο κι ευανάγνωστο νομίζουμε δημοσίευμα που μόλις είδατε, η «Φωνή του Λαού» σχολίαζε «Με λίγα λόγια» το γεγονός ότι οι Άγγλοι έπαιζαν ποδόσφαιρο μόνο μεταξύ τους στην Κάτω Πλατεία της πόλης, αλλά και τις αντιδράσεις καθώς φαίνεται τοπικών κεφαλαιούχων στην πρωτοβουλία των σωματείων, για να σημειώσει ότι το μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, ούτε εθνική συνείδηση. «Η αριστοκρατία μας», επισήμαινε, «δεν συμμετέσχε στο γενικό πένθος του Κερκυραϊκού Λαού. Κι' έτσι οι χοροεσπερίδες στα αγγλικά καράβια σημείωσαν απόλυτη επιτυχία».

Η ενασχόληση της εφημερίδας του ΕΑΜ Κέρκυρας με τα αθλητικά ζητήματα του νησιού κάτω από εκείνες τις δραματικά αντίξοες συνθήκες, οφείλουμε να προσθέσουμε, δεν ήταν παροδική. Όπως είναι και στις μέρες μας από τους κομμουνιστές και τους συνεργαζόμενους μαζί τους άλλους αγωνιστές έντονη και συνεχής η παρακολούθηση και φροντίδα για τα θέματα αυτά, έτσι και μέσα στον ζόφο των διώξεων εκείνης της περιόδου το ΕΑΜ της Κέρκυρας δεν έπαψε ούτε στιγμή, όπως μαρτυρείται από σωρεία δημοσιευμάτων της εφημερίδας του, μεταξύ των οποίων και το εικονιζόμενο πιο πάνω, να αναδεικνύει πολλά και επιμέρους θέματα του κερκυραϊκού ποδοσφαίρου και εν γένει του κερκυραϊκού αθλητισμού, με αγωνιστικό πνεύμα. Δίπλα σε στήλες εκκλήσεων για συμπαράσταση σε φυλακισμένους αγωνιστές και προβολής των προβλημάτων και των αγώνων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων του νησιού ή των συνθηκών της ζωής ανά προάστιο και χωριό από τη μίαν άκρη της Κέρκυρας ως την άλλη, παρουσιάζονταν αθλητικά νέα.

Οι σελίδες της «Φωνής του Λαού» αποτελούν μάλιστα ανεξάντλητη πηγή ειδήσεων, πληροφοριών και δεδομένων για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε και την πορεία που ακολούθησε ο αθλητισμός στην Κέρκυρα τις πρώτες μέρες κι εβδομάδες και τους πρώτους μήνες, αλλά και συνολικά τα πρώτα χρόνια, μέχρι και τα μέσα περίπου του 1947, μετά την απελευθέρωση του νησιού από τον ναζιστικό ζυγό.

Σχετικές έρευνες που δημοσίευσε σε συνέχειες η «Φωνή του Λαού», όπως αυτή που άρχισε να δημοσιεύεται στο -πάνω εικονίζεται τμήμα της έρευνας- φύλλο της με αριθμό 76 του Οκτωβρίου του 1945, στέκουν αδιάψευστοι μάρτυρες της σημασίας που απέδιδαν οι κομμουνιστές και οι άλλοι ΕΑΜίτες αγωνιστές της περιόδου στον αθλητισμό, ως δικαίωμα της νεολαίας, ακόμη και στις τόσο δυσχερείς για εκείνους συνθήκες.

Δεν έλειπαν και οι θαρραλέες αυστηρές κριτικές σε φαινόμενα ασυμβίβαστα με το φίλαθλο πνεύμα ή οι προσπάθειες αθλητικής αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης

Στέκουν εκείνα τα δημοσιεύματα κι εκείνες οι έρευνες, όπως μεταξύ αυτών μία -βλέπε πάνω τμήμα της- που δημοσιεύτηκε στα φύλλα 256- 257 της εφημερίδας του τοπικού ΕΑΜ τον Ιούνιο του 1946, πηγές μοναδικών πληροφοριών, πρωτότυπων αντιλήψεων και σχολίων για ποδοσφαιρικές και άλλες αθλητικές αναμετρήσεις μεταξύ των διαφόρων ομάδων του νησιού.

Επίσης, για ομάδες και ποδοσφαιριστές- θρύλους της εποχής, μεταξύ των οποίων και γνωστοί ΕΠΟΝίτες και ΕΛΑΣίτες.

Συχνή ήταν εξάλλου η ενασχόληση της εφημερίδας -πάνω δημοσίευμα φύλλου του έτους 1945- και με τον Κερκυραϊκό Γυμναστικό Σύλλογο, σε μια προσπάθεια τόνωσης και ανάδειξης των αγωνισμάτων στίβου.

Δημοσιεύματα ιστορικά για τον κερκυραϊκό αθλητισμό, όπως το εικονιζόμενο πιο πάνω για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα του 1946 που συγκέντρωσε περισσότερους από 8.000 θεατές, αλλά κάποιες φορές και με όχι και τόσο ορθές αντιλήψεις όσον αφορά την αντιμετώπιση της - συνεχιζόμενης και στις μέρες μας- οικονομικής καχεξίας των σωματείων, αποτυπώθηκαν στην εφημερίδα του ΕΑΜ Κέρκυρας.

Μερικές φορές παρενέβαιναν και αναγνώστες, καταπολεμώντας τον όποιο παραγοντισμό και τονίζοντας την ανάγκη διεκδικήσεων σταθερών κρατικών και κοινοτικών πόρων για την εξασφάλιση των συνθηκών άσκησης του δικαιώματος της νεολαίας και του λαού στον αθλητισμό, «σύμφωνα και με το Πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας», σε αντίθεση με αντιλήψεις περαιτέρω σημαντικής οικονομικής επιβάρυνσης της λαϊκής οικογένειας ή εναπόθεσης των οικονομικών προβλημάτων του αθλητισμού σε ιδιωτικές «χορηγίες», συχνά μάλιστα τελείως ιδιοτελείς.

Το ποδόσφαιρο δέσποζε, όπως είναι φυσικό, στις αθλητικές στήλες της «Φωνής του Λαού», μέχρι που η εφημερίδα το 1947, μετά και την τυπική απαγόρευση λειτουργίας του ΕΑΜ, έπαυσε βέβαια να κυκλοφορεί.

Υπήρχε ωστόσο, όπως μαρτυρεί και το πιο πάνω δημοσίευμα του 1946, σημαντική ενασχόληση και με το κρίκετ και με άλλα αθλήματα.

Δύσκολα θα βρει κανείς, από τότε, άλλη κερκυραϊκή εφημερίδα που να έχει δημοσιεύσει μέσα σε χρονικό διάστημα τριών ετών, όπως ήταν η περίοδος 1944-1947 που κυκλοφορούσε η εφημερίδα του ΕΑΜ Κέρκυρας, τόσες και τόσο σημαντικές έρευνες για τον κερκυραϊκό αθλητισμό, πρωτοσέλιδες μάλιστα. «Για μια γερή γενιά» ήταν ένα από τα συνθήματα που συνόδευαν μερικές φορές αυτά τα θέματα της «Φωνής του Λαού». Η εφημερίδα επισήμαινε ως ανάγκη και είχε την αγωνία «να κρατήσουμε στη ζωή τον τοπικό αθλητισμό που αποτελεί τη χαρά και τη ζωή του Λαού».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΑΡΟΥΝΙΑΤΗΣ