• Αργυράδες - Κέρκυρας
  • Thursday , Feb 1 , 2018

Αθλητικα

Γήπεδο Αργυράδων: Το «Καμίνι» που έσβησε! Από το βιβλίο «Τότε που παίζαμε μπαλόνι – Σελίδες από την Ιστορία του ΑΠΣ ΚΡΟΝΟΣ» (Νίκου Β. Καββαδία – Γιώργου Κ. Καββαδία)

December 31, 2022 855

 

Γήπεδο Αργυράδων: Το «Καμίνι» που έσβησε!

Από το βιβλίο «Τότε που παίζαμε μπαλόνι – Σελίδες από την Ιστορία του ΑΠΣ ΚΡΟΝΟΣ» (Νίκου Β. Καββαδία – Γιώργου Κ. Καββαδία)

«Τότε που παίζαμε μπαλόνι - Σελίδες από την Ιστορία του ΑΠΣ Κρόνος  Αργυράδων» των Νίκου Β. Καββαδία - Γιώργου Κ. Καββαδία με τίτλο -  Drepani.gr - Argyrades.gr - news

Αποσπάσματα

 «Γήπεδο Αργυράδων! Ένα γήπεδο που με γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Πάνω από σαράντα, στα όμορφα και αξέχαστα νεανικά μου χρόνια. Ένα γήπεδο απόρθητο ποδοσφαιρικό κάστρο. Ένα γήπεδο κόλαση, που για να πάρεις βαθμό ή βαθμούς μάτωνες στην κυριολεξία. Ίσως η πιο δύσκολη ποδοσφαιρική έδρα στο νησί εκείνο τα αξέχαστα, ρομαντικά αλλά και γεμάτα πάθος και ένταση ποδοσφαιρικά χρόνια. Χρόνια που γίνονταν αληθινές ποδοσφαιρικές μάχες. Θυμάμαι που έλεγαν στα διάφορα ποδοσφαιρικά στέκια, αφού η τάδε ομάδα κατάφερε να περάσει αλώβητη απ’ τον Κρόνο Αργυράδων και την έδρα καμίνι, έχει πολλές ελπίδες να βγει πρωταθλήτρια.

Θυμάμαι, όταν έβγαινε το πρόγραμμα των αγώνων, εμείς του Ολυμπιακού Μαντουκιού λέγαμε: «Παιδιά την τάδε αγωνιστική παίζουμε τον Κρόνο στους Αργυράδες! Ετοιμαστείτε για μάχη, για «πόλεμο».

Οι φίλαθλοι του Κρόνου στο υψωματάκι πίσω από το τέρμα προς το χωριό των Αργυράδων ήταν μαζεμένοι σαν μυρμήγκια. Απέναντι από το δρόμο ήταν τα αποδυτήρια των ομάδων τα «γραφεία» κι αυτά σ’ ένα υψωματάκι. Κατέβαινες κάτι σκαλάκια για να μπεις στον αγωνιστικό χώρο. Η γραμμή του πλαγίου ίσα – ίσα με το ύψωμα που ήταν γεμάτο πουρνάρια και κοκκινόχωμα. Ο αγωνιστικός χώρος είχε και καλά σημεία. Στα περισσότερα όμως είχε κάτι… αγριόπετρες που δεν υπήρχε ποδοσφαιριστής που να μην έφευγε ματωμένος απ’ αυτό το γήπεδο: Ήταν όμως τόση η δύναμη και το πάθος των ποδοσφαιριστών της τότε εποχής που δεν καταλάβαιναν τίποτα. Η μάχη, ο πόλεμος κρατούσε μιάμιση ώρα. Όταν τέλειωνε το παιγνίδι είμαστε και πάλι φίλοι. Οι Αργυράδες είναι ένα χωριό που αγαπώ ιδιαίτερα, όπως και την ομάδα τους τον Κρόνο, γιατί μου θυμίζουν όλα αυτά που σας προανέφερα και πραγματικά συγκινούμαι όταν συναντώ παλιούς φίλους Αργυραδίτες και κουβεντιάζουμε και θυμούμαστε αυτές τις αξέχαστες στιγμές που ζούσαμε τις Κυριακές στις δεκαετίες του ’70 και του ’80.

Σήμερα δυστυχώς το ιστορικό αυτό γήπεδο των Αργυράδων δεν υπάρχει. Στη θέση του υπάρχει ένα υπέροχο σχολικό συγκρότημα. Δε λέω καλό πολύ καλό το σχολικό συγκρότημα. Μακάρι να γίνουν κι άλλα. Αλλά και ένα γηπεδάκι για τον ιστορικό Κρόνο, να παίζουν τα παιδιά των Αργυραδιτών όπως παλιά χρειάζεται! Τόσο δύσκολο είναι; Γιατί; Όταν πριν αρκετά χρόνια πέρασα απ’ το αγαπημένο γήπεδο και είδα να χτίζεται το σχολικό συγκρότημα, δεν ντρέπομαι να σας πω πως μελαγχόλησα. Δάκρυσα! Και όταν κάποια στιγμή αργότερα συνάντησα κάποιους παλιούς φίλους Αργυραδίτες και τους το είπα ξέρεις τι μου είπαν… «Εμείς Μιχάλη μου όταν περνάμε απ’ έξω κοιτάμε απ’ την άλλη μεριά την Αγία Τριάδα, γιατί δεν έχουμε ψυχή να μη βλέπουμε το γήπεδό μας, το παιδικό μας στέκι, που μπήκαμε παιδιά και βγήκαμε άντρες!

Και τότε δάκρυσα ξανά. Εύχομαι ολόψυχα στην ιστορική ομάδα του Κρόνου Αργυράδων πάντα επιτυχίες, πάντα ψηλά και επιτέλους ν’ αποκτήσει το δικό της γήπεδο…»

Θα σταθώ στις φράσεις: «όποια ομάδα περάσει αλώβητη απ’ την έδρα «καμίνι» του Κρόνου έχει πολλές ελπίδες να βγει πρωταθλήτρια». Ναι πράγματι ήταν πάντα «καυτή» η έδρα του Κρόνου καμίνι όνομα και πράγμα που κατά καιρούς λύγισαν ομάδες αντικειμενικές πολύ καλύτερες και πιο οργανωμένες απ’ τον Κρόνο. Τι να πούμε; Ήταν πραγματικά έδρα μ’ όλη τη σημασία της λέξης. Αξίζουν συγχαρητήρια σ’ όσους συγχωριανούς προσπάθησαν τότε κι έφτιαξαν εκεί το γήπεδο. Χωρίς αυτό το γήπεδο στο «καμίνι» στην Αγία Τριάδα δε θα υπήρχε ο Κρόνος με την τόση ιστορία και καταξίωση στο κερκυραϊκό ποδόσφαιρο.

Και πριν όμως γίνει η επίσημη έδρα του Κρόνου μετά από κάποιες παρεμβάσεις, όπως στην περίφραξη ή στον αγωνιστικό χώρο, στο γήπεδο αυτό θυμάμαι τα δοκάρια με το δεμένο σχοινί για οριζόντιο δοκάρι χωρίς δίκτυα βέβαια, με το «σκάμμα» εκεί κοντά στο «κόρνερ» προς τη μεριά του δρόμου που οδηγεί στο χωριό, γιατί σ’ αυτό το χώρο κάναμε κάθε Ιούνιο (τα παιδιά) οι μαθητές του 6τάξιου τότε Δημοτικού Σχολείου Αργυράδων τις λεγόμενες και καθιερωμένες με τη λήξη των μαθημάτων «γυμναστικές επιδείξεις» και αγώνες στίβου στους οποίους συμμετείχαν και τα διπλανά χωριά.

Κολοκύθι, Κονοπάδες, Κορακάδες, Βαιλάτικα και Νιοχώρι. Ήταν πραγματικά ωραίο το θέαμα με τους μικρούς μαθητές των Δημοτικών Σχολείων της περιοχής μας να παρελαύνουν αγωνιστικό χώρο αυτό που είχε διαγραμμιστεί από τους άλλους από τις προηγούμενες μέρες με γραμμές φτιαγμένες από ασβέστη, φορώντας συνήθως μπλε σορτσάκι, άσπρη φανέλα, αθλητική και πάνινα παπούτσια «Ελβιέλα» ή «Ζήτα Ελλάς». Ρούχα που τα είχαν αγοράσει οι γονείς τους ειδικά για αυτήν τη μέρα από το μαγαζί του Κώστα του Ξαλυστρίτα και τα παπούτσια από του Πόλιου του Δαμιανού. Αυτό το παντελονάκι το μπλε και η φανελίτσα η άσπρη η «αθλητική» θα ήταν και τα ρούχα που θα «έβγαζαν» το καλοκαίρι τους, αφού θα τα φορούσαν πλέον καθημερινά. Για τα παπούτσια βέβαια ούτε συζήτηση, όπως ήταν πάνινα πολύ λίγο θ’ άντεχαν από το μπαλόνι, που θα παίζαν από τότε καθημερινά μιας και οι γυμναστικές επιδείξεις σηματοδοτούσαν και το τέλος των μαθημάτων και την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών.

Απολαυστικό το θέαμα λοιπόν των μικρών μαθητών να κάνουν ασκήσεις της καθιερωμένης τότε Σουηδικής γυμναστικής σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με παραγγέλματα από τους δασκάλους του τύπου: «Διαστάσεις εκτάσεις με κρούση των παλαμών! Άρξασθε!!!

Εν, δυο, τρία, τέσσερα κ.λπ. ή να κάνουν ανθρώπινες πυραμίδες καταχειροκροτούμενες από τους γονείς που παρακολουθούσαν το θέαμα καμαρώνοντας. Ακολουθούσαν οι αγώνες στίβου όπως «το άλμα εις μήκος» με κατάληξη στο σκάμμα με την άμμο από τον Αη-Γιώργη, το «άλμα εις ύψος» με «ψαλίδι» προσπαθώντας να μην ακουμπήσουν το σχοινί ή το πέταγμα της μπάλας από καουτσούκ άθλημα στο οποίο μπορώ να πω ότι την πρώτη θέση έπαιρναν συνήθως κάποια παιδιά που όλο το χρόνο τους άρεσε να σκάβουν στη γη να σηκώνουν πέτρες και τις πετούν όσο πιο ψηλά και μακριά μπορούσαν. Ήταν πολύ συνηθισμένο στο χωριό τότε όταν βρισκόμαστε κάπου λίγο έξω από το χωριό να επιδιδόμαστε στο ρίξιμο της πέτρας, ψηλά και μακριά!

Σ’ αυτό τον χώρο βέβαια τις ίδιες μέρες πάνω κάτω, εκεί κατά τον Ιούνιο, γινόταν και το πανηγύρι της Αγίας Τριάδας του Αγίου Πνεύματος με τα ψητά αρνιά, τις μπύρες και τους πάγκους που πουλούσαν παιχνίδια και γλυκά για τα παιδιά και τους οργανοπαίχτες που έπαιζαν μουσική για να διασκεδάσει ο κόσμος.

Το γήπεδο λοιπόν ήταν ένας χώρος απόλυτα δεμένος με το χωριό που συμπλήρωνε την εκπαιδευτική διαδικασία και όχι μόνο και που τα τελευταία δεκαπέντε σχεδόν χρόνια που δεν υπάρχει πλέον αυτός ο χώρος αναλογίζομαι και σκέφτομαι πόσο λαθεμένη ήταν η απόφαση τότε. Και το κτίσιμο και η μεταστέγαση του Σχολείου έπρεπε να είχαν γίνει σ’ άλλο χώρο. Όχι εκεί. Αυτός ο χώρος έπρεπε να ήταν πάντα γήπεδο όπως έχει παραμείνει μέσα μας και θα μείνει για πάντα «γήπεδο!».

Οι γενιές των Αργυράδων μετά τον πόλεμο και πριν το… «2004» αυτοί δηλαδή που ζήσαμε και μεγαλώσαμε ανάμεσα στα δύο αυτά «κακά» που βρήκαν τον τόπο μας όταν μιλάμε για γήπεδο εννοούμε το αγαπημένο μας γήπεδο που συναντούσαμε στ’ αριστερά μας στην Αγία Τριάδα στην είσοδο κυριολεκτικά του χωριού και όταν μιλάμε για «Σχολείο» εννοούμε το «Σχολείο το νέο» όπως συνήθιζαν να το αποκαλούν οι παλαιότερο που κάποτε πριν χτιστεί αυτό έκαναν μαθήματα στα κελιά της Αγίας Τριάδας και στου Τζήλιου, το κτίριο το μακρόστενο με το μνημείο των «πεσόντων αγωνιστών» μπροστά του, σήμα κατατεθέν των Αργυράδων, που δέσποζε και εξακολουθεί να δεσπόζει εκεί δίπλα στο δρόμο και να μας «καλωσορίζει» ερχόμενοι από τη χώρα ότι μπήκαμε πλέον στις Αργυράδες.

Για να ξαναγυρίσω, λοιπόν, πίσω στο γήπεδο και κάμποσα χρόνια πίσω στην εποχή πριν την ίδρυση του Κρόνου, η νεολαία τότε των Αργυράδων με παίκτες που σήμερα είναι εβδομηντάρηδες περίπου έδινε αγώνες στο γήπεδο αυτό, έτσι όπως ήτανε τότε, ανεπίσημους βέβαια, συνήθως το καλοκαίρι τις Κυριακές.

Υπήρχε λοιπόν αυτή η ομάδα ποδοσφαίρου των Αργυράδων που έδινε αγώνες «φιλικούς», όπως τους έλεγαν τότε με άλλα χωριά που είχαν κι αυτά ομάδα χωρίς επίσημη αναγνώριση. Φιλικό ήταν κι αυτό με τους Λευκιμμιώτες που θα δούμε την κατάληξή του. Μπαίνοντας όμως στα χρόνια της χούντας, της «επανάστασης», όπως την αποκαλούσε ο Παπαδόπουλους, τα πράγματα δυσκόλεψαν, γιατί ο τότε Ενωματάρχης του χωριού Δεν επέτρεπε την «τέλεση» αγώνων ποδοσφαίρου, εάν δεν υπήρχε η σχετική άδεια. Κάλεσε στο τμήμα τότε κάποιους νεολαίους Αργυραδίτες που ανακατεύονταν με το «μπαλόνι» και τους προειδοποίησε ότι η τέλεση ποδοσφαιρικού αγώνος άνευ αδείας της ελληνικής χωροφυλακής θα είχε ως συνέπεια συλλήψεις και παραπομπή στο στρατοδικείο διοργανωτών, κόσμου. Γενικότερα απαγορεύονταν για ψύλλου πήδημα οι «συναθροίσεις» και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο ο καθένας να κάθεται στο καβούκι του και ιδιαίτερα βέβαια η νεολαία.

Οι Λαμπράκηδες, όπως τους αποκαλούσαν τότε τους νέους που συμμετείχαν στη νεολαία Λαμπράκη, ήταν το κόκκινο πανί για τους χουντικούς. Ήταν γνωστή η ερώτηση του Χωροφύλακα … «Είσαι Λαμπράκης ρε κωλόπαιδο»; Κι άντε μετά να ξεμπλέξεις ή να θελήσεις να κάνεις τα χαρτιά σου για τη Γερμανία. Μετά από αυτό οδηγήθηκαν αναγκαστικά στην ίδρυση Συλλόγου.

15 χρόνια κοροϊδία για γήπεδο στους Αργυράδες | ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ Corfu Κέρκυρα News

Έγινε έρανος, προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό της αμοιβής του δικηγόρου που θα έφτιαχνε το καταστατικό. Όπου κι εδώ είχαμε πάλι ενόχληση από τον αστυνόμο και απειλές, συλλήψεις, γιατί ο έρανος ήταν παράνομος. Δεν έγινε όμως καμία σύλληψη γιατί στην κατάσταση, στην λίστα που αναγράφονταν τα ονόματα και τα ποσά που είχε δώσει ο καθένας ήταν αρκετοί Αργυραδίτες και μάλιστα «επώνυμοι», όπως θα λέγαμε σήμερα.

Στην αναζήτηση του ονόματος για την ομάδα υπήρξαν διαβουλεύσεις αποκλείοντας από την αρχή τις λέξεις «Ένωση» και «Όμιλος», γιατί όπως θαδούμε υπήρχαν πολιτιστικοί σύλλογοι μ’ αυτό το όνομα που δραστηριοποιούνταν στο χωριό τα προγενέστερα χρόνια και υπήρχε μια αντιπαλότητα. Κάπως έτσι λοιπόν και βλέποντας ένα φορτηγό τεχνικής εταιρείας που στην πόρτα του το λογότυπο ΑΤΕ ΚΡΟΝΟΣ με το σκίτσο του πλανήτη Κρόνου, εκεί στου Τάτση του Πολίτη απ’ έξω διερχόμενο ή σταματημένο, εδώ οι γνώμες διίστανται, δόθηκε από κάποιον η σημασία, συμφώνησαν κι οι υπόλοιποι κι έγινε η «βάπτιση». Και το όνομα αυτού Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Αργυράδων «ο Κρόνος». Και κάπως έτσι μ’ αυτό το όνομα μπήκε ο «Κρόνος» στα … «αλώνια».

Καββαδίας

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Illusion Hair Studio

Boschetto (Άγιος Γεώργιος Αργυράδων)

MAMA 'S MARKET

Corfu Office Systems

PRANZO CHANIOTI

 

Καφέσας ψαροταβέρνα

Cosy finger food bar

Lord Travel Group

Blue sea hotel

Ιονική

 

Calendar

« March 2024 »
Mon Tue Wed Thu Fri Sat Sun
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

Argyrades - News

argyrades.gr

Σελίδες για τη ζωή, την ιστορία, τον πολιτισμό, στην Κέρκυρα. Με κριτική ματιά στην επικαιρότητα.

drepani.gr

Μια από τις ονομασίες με τις οποίες ήταν γνωστή η Κέρκυρα στην αρχαιότητα ήταν και η Δρεπάνη. Όνομα που χρησιμοποιήθηκε λόγω του σχήματός της. Η Δρεπάνη ταυτίζεται με το όπλο με το οποίο ο Κρόνος σκότωσε τον πατέρα του τον Ουρανό.

logo

© 2018 Your Company. All Rights Reserved. Designed By Your Company

Search