Ο μεν Βαγγέλης Μαρινάκης μπαίνοντας αποκάλεσε σκ@τά τους συγκεντρωμένους δημοσιογράφους, κανείς εκ των οποίων πάντως δεν αισθάνθηκε απειλή, όπως από τον Πολάκη, ο δε Καραπαπάς (ο νούμερο 2 του πρώτου) έδωσε μια φούστα στον κ. Μπαλτάκο, πρόεδρο της ΕΠΟ. Λογικό, διότι ως γνωστόν αν είσαι γυναίκα, τι δουλειά έχεις με το ποδόσφαιρο. Πώς θα μπορούσαν τέτοιοι «τιτάνες» ποδοσφαιρικής και όχι μόνο, σκέψης να δεχτούν γυναίκες ανάμεσά τους; Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα αν είσαι άντρας γκέι, τρανς ή οτιδήποτε σχετικό και σου αρέσει το ποδόσφαιρο. Σε μια δημοσιογραφία, σε κάθε περίπτωση, η οποία πράγματι κυριαρχείται από τα σκ@τά, η εν λόγω κίνηση «αβροφροσύνης» από τον εκπρόσωπο της ΠΑΕ Ολυμπιακός έμεινε ασχολίαστη από τα μέσα ενημέρωσης.
Αν δεν είναι κανείς παντελώς αφελής, καταλαβαίνει ότι η όλη υπόθεση δευτερευόντως αφορά το ίδιο το ποδόσφαιρο ή το όποιο (εντελώς στρεβλό) πάθος για την ομάδα. Με λιμάνια, αεροδρόμια, τράπεζες, χρηματοπιστωτικά παιχνίδια κλπ. έχει να κάνει η όλη σύγκρουση, την οποία οι χρήσιμοι ηλίθιοι της εξέδρας, εύκολα θα μετατρέψουν σε μαχαιρώματα και ραντεβού θανάτου. Επίσης ο κάθε μη αφελής και όχι γελοιωδώς σνομπ αναρωτιέται γιατί τέτοια σιωπή από όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα για ένα ζήτημα που είναι θεσμικό και αφορά εκατομμύρια συμπολίτες μας. Από τον αρμόδιο υπουργό έως τους τομεάρχες των αντιπολιτευομένων κομμάτων, ψίθυροι στην καλύτερη και ως επί το πλείστον σιωπή κυριαρχούν. Ο τύπος, ούτε να το συζητάμε.
Τα έχουμε γράψει ξανά στο παρελθόν: το ποδόσφαιρο είναι μαγεία και τέχνη. Οι Έλληνες παράγοντες του ποδοσφαίρου είναι μια ειδική εκδοχή καπιταλισμού. Αν ο καπιταλισμός διαφθείρει και «χαλάει» το ποδόσφαιρο παντού (και όντως αυτό κάνει), οι Έλληνες λούμπεν ολιγάρχες προσωποποιούν μια μαφιόζικη εκδοχή καπιταλισμού, ταιριαστή σε μια οικονομία που πήγε να μπει στον πυρήνα των αναπτυγμένων, συντρίφτηκε και ανέκρουσε πρύμνα προς την κατεύθυνση ενός ολιγαρχικού, παρασιτικού και εξαρτημένου από το εξωτερικό σχηματισμού. Η ομάδα είναι η εγγύηση της ύπαρξης στρατού φανατικών ηλιθίων. Όχι επειδή έτσι είναι όλοι οι οπαδοί. Αλλά επειδή κάποιοι, και όχι λίγοι, είναι.
Η φούστα που πέταξε λοιπόν ο Καραπαπάς στον Μπαλτάκο αποτελεί μια φωτογραφία του ενός από τα δύο σημαντικότερα διακυβεύματα των επερχομένων εκλογών: αν το ένα είναι η ξένη εξάρτηση, το δεύτερο συνίσταται στον ρόλο της παρασιτικής ολιγαρχίας. Οι τύποι αυτοί νιώθουν και είναι τόσο ανεξέλεγκτοι, ώστε συμπεριφέρονται σα να βρίσκονται σε ένα διαρκές ριάλιτι με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Διεκδικούν να είναι οι θεσμοί. Ενόψει εκλογών δεν αρκούν οι καταγγελίες όλων αυτών από τα πολιτικά κόμματα. Πρέπει αυτά να καταθέσουν (ιδίως όταν αναφερόμαστε σε εκδοχές αριστεράς) το σχέδιο για την αφαίρεση της υλικής και ευρύτερα κοινωνικής ισχύος της ολιγαρχίας. Από τα μέσα παραγωγής μέχρι τις ομάδες. Μέσα στο επόμενο δίμηνο θα δούμε ποια κόμματα θα το τολμήσουν.
