ΠΗΓΗ: Από Χρίστος Καλουντζόγλου - Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ τεύχος 2221 17/03/2022
Τρεις εβδομάδες συμπληρώθηκαν αφότου εκδηλώθηκε η επίθεση του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία.
Αλλά ο πόλεμος δεν άρχισε στις 24 Φεβρουαρίου φέτος. Είναι οκτώ χρόνια τώρα που η ανατολική Ουκρανία έχει αφεθεί στην τύχη της ή, για την ακρίβεια, έχει μετατραπεί σε «πεδίο βολής φθηνό», όπου συνθλίβονται τα συμφέροντα της χώρας ανάμεσα στον ρωσικό αναθεωρητισμό και την αλαζονεία της Δύσης.
Τι μάθαμε αυτές τις τρεις τελευταίες εβδομάδες; Ας επιχειρήσουμε να κωδικοποιήσουμε όσα τουλάχιστον μας επιτρέπεται να προσεγγίσουμε μέσα από ένα όργιο προπαγάνδας και παραπληροφόρησης από όλους τους εμπλεκόμενους σε αυτόν τον πόλεμο.
1. Η αλαζονεία των ισχυρών συνθλίβει λαούς. Αλαζονεία που εκδηλώνεται από τη μια πλευρά με τον αναθεωρητισμό και την επιθετικότητα της Μόσχας, που δείχνει εμπράκτως πως δεν θεωρεί δεδομένα ούτε τα σύνορα ούτε την ανεξαρτησία των κρατών. Κι από την άλλη με τον οικονομικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η Δύση ελπίζοντας ότι θα γονατίσει τη Ρωσία.
Μόνο που μέχρι τώρα ο Πούτιν δεν έχει καταφέρει να «καταπιεί» τη Ρωσία, αλλά ούτε έχουν γονατίσει ο ίδιος και οι ολιγάρχες από τις κυρώσεις. Γονατίζουν οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί και οι Ευρωπαίοι που πληρώνουν βαρύ τίμημα: οι Ουκρανοί πληρώνουν με αίμα, ενώ οι Ρώσοι και οι Ευρωπαίοι βλέποντας ήδη στην καθημερινότητά τους τις συνέπειες του οικονομικού πολέμου.
2. Ο πόλεμος τελειώνει μόνον όταν οι εμπλεκόμενοι το θελήσουν. Και μέχρι τώρα κανένας δεν δείχνει να θέλει κάτι τέτοιο.
● Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, τυφλωμένος από τον μεγαλοϊδεατισμό του, ρίχνει ολοένα και περισσότερες δυνάμεις στα μέτωπα και καταστρέφει πολεμικές και πολιτικές υποδομές.
● Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι σε απόγνωση προσπαθεί να εμπλέξει τη Δύση σε απευθείας στρατιωτική εμπλοκή με τους Ρώσους και, πιστεύοντας ότι μπορεί να το πετύχει, δεν βλέπει πως η χώρα του καταστρέφεται.
● Ο Τζο Μπάιντεν, στο όνομα της υπεράσπισης της νομιμότητας και της δημοκρατίας, στέλνει κανόνια στο μέτωπο, αλλά με τρόπο που να μην διακινδυνεύει την εμπλοκή του ΝΑΤΟ, και παράλληλα εξασφαλίζει την απόλυτη εξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τις αμερικανικές στρατηγικές επιλογές.
● Οι Ευρωπαίοι ηγέτες διατρανώνουν την ανάγκη να αποκτήσουν κοινό βηματισμό, αλλά φαίνεται πως ακούνε διαφορετικά παραγγέλματα και, για να μην εκτεθούν, προτιμούν το σημειωτόν…
3. Ο πόλεμος αλλάζει την παγκόσμια αρχιτεκτονική. Οι ισχυροί στο τέλος θα καθίσουν και πάλι γύρω από ένα τραπέζι και θα χαράξουν τις νέες σφαίρες επιρροής:
● Οι Αμερικανοί κυριαρχούν στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ωκεανία και την Ιαπωνία.
● Οι Ρώσοι μαζί με τους Κινέζους ελέγχουν την Ασία, μεγάλο μέρος της Αφρικής και κάποια τμήματα της Λατινικής Αμερικής.
● Ό,τι μένει είναι για να υπάρχουν εστίες έντασης, που θα γίνονται πεδία ανταγωνισμού των ισχυρών κατά περίπτωση. Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος θα αρχίσει μόλις ηχήσουν οι σάλπιγγες της εκεχειρίας.
4. Ο πόλεμος δημιουργεί ευκαιρίες. Κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους. Για παράδειγμα, δείτε τις τιμές του πετρελαίου, ακούστε τις ζοφερές προβλέψεις για δραματικές ελλείψεις τροφίμων και – κυρίως – σκεφτείτε πόσα θα υποχρεωθούν να δαπανήσουν για νέα οπλικά συστήματα όσες χώρες έχουν λόγο να ανησυχούν.
Η Ευρώπη στη σκιά της ουκρανικής κρίσης, από το 2015 έως το 2021, κατέγραψε τη μεγαλύτερη αύξηση στις αμυντικές δαπάνες (19%), σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), ενώ παγκοσμίως η τάση ήταν να μειώνονται οι δαπάνες για εξοπλιστικά προγράμματα (-5%). Και μόλις άρχισε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, μόνο η Γερμανία ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα – μαμούθ για νέα όπλα. Ουδείς έχει αμφιβολία για το τι θα ακολουθήσει.
5. Οι πρόσφυγες είναι χρήσιμοι… Οι ξεριζωμένοι του πολέμου κι όσοι θα βρουν το κουράγιο να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τον λιμό που τους απειλεί ήδη θα καταφτάσουν στις ανεπτυγμένες χώρες (ή, αν προτιμάτε, σε αυτές που ελπίζουν πως θα βρουν ένα κομμάτι ψωμί και μια στέγη που δεν θα κινδυνεύει να πέσει στο κεφάλι τους από τις βόμβες).
Θα τους πούμε πρόσφυγες, «πρόσφη(γ)κες» (έτσι έλεγαν οι παλιοελλαδίτες τους Μικρασιάτες πρόσφυγες), μετανάστες, παράνομους μετανάστες ή και λαθρομετανάστες. Όπως κι αν τους λέμε, γνωρίζουμε πως είναι χρήσιμοι. Διότι ο δυτικός κόσμος γερνά, χέρια δεν υπάρχουν, τα μεροκάματα πρέπει να πέσουν (για να αυξηθούν τα κέρδη ή, αν θέλετε, για να είναι βιώσιμη η ανάπτυξη) κι έτσι η λύση είναι οι κατατρεγμένοι όλου του κόσμου.
6. Σε όλες τις κρίσεις υπάρχουν οι «επιτήδειοι ουδέτεροι». Κι αυτοί είναι που στο τέλος σπεύδουν να πάρουν μια καρέκλα δίπλα στους νικητές. Οι οποίοι τους ανέχονται επειδή τους χρειάζονται όσο διαρκεί η κρίση. Αντίθετα οι «πρόθυμοι», που σπεύδουν να μπουν πρώτοι στη φωτιά για να αποδείξουν τη γενναιότητα και την πίστη τους σε κάποιον από τους ισχυρούς, ενίοτε μένουν με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη… Κι αυτό το έχουμε μάθει (;) από την ιστορία μας με πολύ οδυνηρό τρόπο.
Επαγγελματίες επιτήδειοι ουδέτεροι οι Τούρκοι, σε όλους τους πολέμους του 20ού και του 21ου αιώνα, αλλά πάντα στο τέλος κάθονταν στο ίδιο τραπέζι με τους νικητές. Κι εμείς, οι πρόθυμοι, τα καλά παιδιά, είδαμε τον ελληνισμό να σφαγιάζεται και να εκδιώκεται στη Μικρά Ασία, να συρρικνώνεται στην ΕΣΣΔ, να σύρεται σε εμφύλιο πόλεμο, να προδίδεται από επίορκους συνταγματάρχες και λοχαγούς, που χόρευαν τσάμικο όταν οι Τούρκοι εισέβαλλαν στην Κύπρο.
7. Όσο «μιλούν» τα κανόνια, δεν ακούγεται το κλάμα των παιδιών. Άλλη μια γενιά ενηλικιώνεται βίαια αυτές τις μέρες. Η γενιά των παιδιών που γεννήθηκαν στον απόηχο του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία κι εμείς οι γονείς τους ελπίζαμε πως δεν θα χρειαζόταν να τους εξηγήσουμε τι έγινε και γιατί. Και τώρα «ξεθάβουμε» δικαιολογίες διάφορες, καθώς δεν είχαμε πει στα παιδιά μας πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ούτε η ειρήνη…
