ΠΗΓΗ: Από Δημήτρης Μηλάκας - topontiki.gr
Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι τις εικόνες και τις ειδήσεις που έρχονται από τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, την Ουκρανία, λησμονώντας κάτι γνωστό και αυτονόητο εδώ και αιώνες: η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα του πολέμου.
Αγνοώντας, ωστόσο, το αυτονόητο γινόμαστε έρμαια των «αποκρυσταλλωμένων» μας πεποιθήσεων πάνω στις οποίες στηρίζεται η προπαγάνδα των άμεσα ή έμμεσα εμπλεκομένων στον πόλεμο. Είμαστε, δηλαδή, έτοιμοι να πιστέψουμε αυτό που ταιριάζει με τις αντιλήψεις μας οι οποίες, ας μην το ξεχνάμε, έχουν (όσο κι αν είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε) σχηματιστεί από τα συστήματα διαχείρισης / διαμόρφωσης της κοινής γνώμης μέσα στα οποία είμαστε ενταγμένοι.
Αν παραδεχτούμε, παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς, ότι οι εμπόλεμοι συνεχίζουν την πολιτική τους (σύγκρουση) με κάθε μέσο, τότε η εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τις εξελίξεις στην Ουκρανία αρχίζει να μην είναι τόσο σαφής όσο πιστεύουμε.
Επίσης απογοητευτικό ως προς την αναζήτηση της αλήθειας είναι και κάτι ακόμη γνωστό και αυτονόητο: η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Αυτοί, λοιπόν, θα αποφασίσουν ποιοι σκότωναν ως ήρωες ή δολοφονούσαν ως εγκληματίες. Οι νικητές, τελικά, θα οριοθετήσουν τις αφορμές και τα αίτια του πολέμου σύμφωνα με το αφήγημά τους και το «δίκιο» τους.
Έχοντας λοιπόν υπόψη όλα τα παραπάνω, η σημασία του τρέχοντος ρεπορτάζ χάνει τη βαρύτητά του καθώς οι δημοσιογράφοι που το μεταδίδουν, ακόμη κι αν βρίσκονται στο πεδίο της μάχης, είναι «ενσωματωμένοι» στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο και υποχρεωμένοι να δουν την εικόνα που τους επιτρέπουν να δουν…
Υπάρχει, ωστόσο, μια αλήθεια που καμία εμπόλεμη πλευρά κανενός πολέμου δεν μπορεί να κρύψει κι αυτή είναι ο θάνατος, η καταστροφή και η δυστυχία εκατομμυρίων – κατά τεκμήριο – αθώων ανθρώπων, στρατιωτών και άμαχων πολιτών, ηλικιωμένων γυναικών και παιδιών που γίνονται τροφή για τα κανόνια.
Εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να παρακολουθούμε με δέος από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες την ισχύ των χτυπημάτων των υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων, να χορταίνει το θυμικό μας από τις εικόνες των πτωμάτων και τα κλάματα των αθώων και με την ασφάλεια της απόστασης να βγάζουμε συμπεράσματα και πορίσματα για τα «πώς» και τα «γιατί» της σφαγής, σαν να είμαστε εκεί…
Όμως, η αλήθεια είναι, είμαστε πολύ μακριά νυχτωμένοι και «βομβαρδισμένοι» από έναν όγκο πληροφοριών που μας απαγορεύει να πράξουμε το αυτονόητο για την αυτοπροστασία μας: Να εξεγερθούμε κατά των αρχόντων της καταστροφής, που οδηγούν ολόκληρη την ανθρωπότητα δίπλα στο έρεβος της Αποκάλυψης…
