ΠΗΓΗ: Από Δημήτρης Μηλάκας - topontiki.gr
Η υπόθεση QatarGate, ατυχώς (για όποιον αναζητά την ουσίας της) επικεντρώνεται στην Εύα Καϊλή, τον σύντροφό της και τον φερόμενο ως εγκέφαλο του κυκλώματος πρώην Ευρωβουλευτή Παντζιέρι.
Η ουσία της υπόθεσης διαχέεται και μέσα από της life style κυρίαρχες οπτικές γωνίες που προβάλλουν τον τρόπο ζωής των γοητευτικών κατά τα λοιπά, πρωταγωνιστών. Η μπάλα, τέλος χάνεται στην κυριολεξία, εδώ στην Ελλάδα εξ αιτίας της πολιτικής (;) αντιπαράθεσης που προκαλεί για το αν η Εύα ήταν «δικιά σας» ή «δικιά μας»…
Όλα (και τα παραπάνω) έχουν τη σημασία τους, ωστόσο απομακρύνουν την προσοχή μας από την ουσία της υπόθεσης.
Ψάχνοντας λοιπόν την ουσία, κατ’ αρχήν, αυτής της συγκεκριμένης ιστορίας, ωφέλιμο θα ήταν να μετακινήσουμε το βλέμμα μας από την Καϊλή και τον Τζιόρτζιο και να τα στρέψουμε σ’ αυτούς που αξιοποιούσε ως βιτρίνα στην ΜΚΟ μέσω της οποίας έκανε τη δουλειά ο φερόμενος ως εγκέφαλος του κυκλώματος Αντόνιο Παντζιέρι.
Ανάμεσά τους, όπως μαθαίνουμε είναι (ήταν, γιατί τα ποντίκια φεύγουν πρώτα όταν το σκάφος βυθίζεται) νομπελίστες, πρώην πρωθυπουργοί και Επίτροποι της ΕΕ. Βγάζοντας από το κάδρο τους επιστήμονες οι οποίοι ενδεχομένως κινούνται σ’ έναν άλλο (απαλλαγμένο από υλικούς πειρασμούς) κόσμο, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι ξεσκολισμένοι τύπου της πολιτικής πρόσφεραν τζάμπα τη φάτσα τους στον Παντιέρι.
Μια καλή αρχή θα ήταν λοιπόν η δικαιοσύνη να κάνει φύλο και φτερό τα εισοδήματα και τη συνολική περιουσία όλων αυτών των σπουδαίων τύπων οι οποίοι σήμερα λένε ότι εξαπατήθηκαν από τον Παντζιέρι και πως έπεσαν από τα σύννεφα για την (παράνομη) δραστηριότητά του. Αυτό αφορά και την ελληνική δικαιοσύνη καθ’ ότι μια μούρη που χρησιμοποιούσε ο Παντσιέρι, ήταν Έλληνας πρώην Επίτροπος, ο οποίος μάλιστα λέει ότι είχε πάρει άδεια (από την Κομισιόν) προκειμένου να μπει στο Συμβούλιο της ΜΚΟ του Ιταλού πρώην Ευρωβουλευτή.
Ένα δεύτερο βήμα, αναζητώντας την ουσία της υπόθεσης θα ήταν να δούμε πως/ποιοι και πως μέσα στην Κομισιόν έδωσαν άδεια στον πρώην Έλληνα Επίτροπο να συμμετέχει στο Δ/Σ μιας ΜΚΟ η οποία μάλιστα δεν ήταν πιστοποιημένη στα επίσημα κιτάπια της Κομισιόν.
Ένα τρίτο βήμα, αναζητώντας πάντα την ουσία της υπόθεσης θα ήταν ο ενδελεχής έλεγχος της συνάρτησης των αποφάσεων της Κομισιόν για μείζονος οικονομικής σημασίας υποθέσεις (ενεργειακά, περιβαλλοντικά, προδιαγραφές βιομηχανιών προϊόντων, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.) με τη δράση συγκεκριμένων θεσμοθετημένων ή μη lobby.
Τέλος, ένας εξονυχιστικός (τα εργαλεία υπάρχουν) έλεγχος της περιουσιακής κατάστασης των ευρωπατέρων και ευρωμητέρων που κάθισαν στα έδρανα του «ναού της δημοκρατίας» των Βρυξελλών τα τελευταία, ας πούμε, 15 χρόνια θα ήταν άκρως διαφωτιστικός για τις περιουσίες που δημιουργήθηκαν, πέραν των νόμιμων υψηλότατων αμοιβών.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τους ελέγχους που αποδεικνύουν την άμεση εξαρτημένη σχέση εργασίας ευρωβουλευτών και κοινοτικών επιτρόπων (πριν ή μετά τη θητεία τους) με μεγάλες εταιρείες τράπεζες βιομηχανίες και άλλου τύπου οικονομικά συμφέροντα, τότε η εικόνα που θα έχουμε για το ευρωπαϊκό πολιτικό εποικοδόμημα θα είναι πλήρης…
ΥΓ: Αφού οι αποφάσεις της Ευρωβουλής περιγράφουν σε τελική ανάλυση τη θέληση κολοσσιαίων (οικονομικών) συμφερόντων τα οποία όπως αποδεικνύεται (και με την υπόθεση QatarGate) έχουν τον «τρόπο» να διαμορφώνουν το αποτέλεσμα των ψηφοφοριών, μήπως τελικά θα ήταν τίμιο για του υπέρμαχους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας να ιδιωτικοποιήσουν (και) την Ευρωβουλή; Ας γίνει τελικά το χρήμα που κινείται μέσω lobbing νόμιμο, να ξέρουμε τουλάχιστον για ποιον δουλεύουν αυτοί που στέλνουμε στην Ευρωβουλή…
Και κάτι τελευταίο: Αν κι αυτό δεν είναι αρκετό ας ιδιωτικοποιήσουν την… μάνα τους όπως είπε ο Σαραμάνκου.
