1. Ο πόλεμος στην Ουκρανία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα σκοτεινά σύννεφα του πολέμου συσσωρεύονται πάνω από πολλές περιοχές του Πλανήτη, όπου συσσωρεύονται εκρηκτικές αντιθέσεις. Πολύ λίγο η παγκόσμια κοινή γνώμη ενημερώνεται για τα τεκταινόμενα σε εμπόλεμες περιοχές όπως η Υεμένη, το Μάλι, η Νικαράγουα, η Λ.Δ. Κονγκό, το Τιγκράι, το Αφγανιστάν,  τη Βολιβία, το Περού κλπ. Τη μεγαλύτερη σύγκρουση στην Ευρώπη, από το 1945, αποτελεί η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η οποία πυροδοτείται από το «ενδιαφέρον» του Δυτικού κόσμου, παραβλέποντας -προς το παρόν- κάθε άλλη στρατηγική ή ανθρωπιστική αντίθεση. Σε αυτή τη σύγκρουση ειδικό βάρος παίζουν τα ρωσικά ορυκτά καύσιμα που έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση και επιχειρήματα, οξύνοντας δραματικά τις σχέσεις Ρωσίας – ΕΕ και ιδίως της Γερμανίας.

2. Η γερμανική βιομηχανία κοντανασαίνει. Καθώς η γερμανική βιομηχανία άρχισε να παραπαίει, η προτίμηση Σολτς προς το πανάκριβο υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) των ΗΠΑ, αποτέλεσε και την απαρχή της εξασθένισης του γαλλογερμανικού άξονα. Εξάλλου η απόφαση της Γερμανίας να στηρίξει με 200 δισ. € τα γερμανικά μονοπώλια και να ακολουθήσει «αυτόνομη» πορεία τόσο στην εξωτερική πολιτική όσο και στην πολιτική ασφάλειας με τα 100 δισ. για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, βάζει σε δοκιμασία την ίδια την υπόσταση της ΕΕ, η οποία δεν νοείται χωρίς τη Γερμανία. Το όραμα Κολ για μία ομοσπονδοποιημένη Ευρώπη, είναι πλέον ανέφικτο.

3. Οι αυξήσεις στις πρώτες ύλες. Ο δυτικός κόσμος νομίζει πως η εκτίναξη του κόστους ζωής των νοικοκυριών οφείλεται στην απότομη άνοδο των τιμών βασικών προϊόντων διατροφής, την Ενέργεια, τις πρώτες ύλες, τα μεταφορικά κλπ, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Για όλ’ αυτά επιρρίπτονται οι ευθύνες, τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από τα ΜΜΕ στον τυχοδιωκτισμό του Πούτιν και τις μεθοδεύσεις του στα ορυκτά καύσιμα. Δεν είναι αλήθεια. Η άνοδος των τιμών είχε επισυμβεί ένα χρόνο νωρίτερα με ευθύνη των παγκόσμιων μονοπωλίων! Η αύξηση των διεθνών ναύλων τον Ιούνη του 2021, κατά 525%, και των πρώτων υλών: της βενζίνης κατά 52,14%, του μαζούτ κατά 37,40%, της ξυλείας κατά 52,38%, της σόγιας κατά 17,10%, του καλαμποκιού κατά 35,64%, του χαλκού κατά 33,19%, του ατσαλιού κατά 13,72%, του λιθίου κατά 91,40%, του αλουμινίου κατά 26,54% κλπ, δεν είναι επινόηση του Πούτιν, αλλά των διεθνών μονοπωλίων.

4. Ο δυτικός ιμπεριαλισμός δίνει όπλα στον Ζελένσκι. Εξάλλου είναι βέβαιο ότι παρά το αξιοθαύμαστο θάρρος των Ουκρανών στον αγώνα για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους από το Ρώσο εισβολέα, θα είχε προ πολλού λήξει σε βάρος τους, αν εξέλιπαν τα «συμμαχικά» και κυρίως τα αμερικανικά οπλικά συστήματα και τα σύγχρονα όπλα που συνεχώς τροφοδοτούν τον Ζελένσκι. Άλλωστε τα επιπλέον 45 δισ. δολάρια του αμερικάνικου Προϋπολογισμού 2023 για τη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία, τροφοδοτούν με καύσιμη ύλη τον πόλεμο, που από λίγες μέρες που έλεγαν ότι θα διαρκούσε, όλα δείχνουν ότι θα συνεχιστεί μακρόχρονα.

5. Η επίσκεψη Μακρόν στις ΗΠΑ. Κατά την πρόσφατη συνάντηση (29/11) του Γάλλου προέδρου με τον πλανητάρχη πέρα από τις εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις, φανερώθηκε κι ένα πλήθος προβλημάτων τα οποία δεν έγινε δυνατόν να κρυφτούν κάτω από το χαλί του οβάλ γραφείου. Προβλήματα όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, για τον οποίο οι Ευρωπαίοι θα προτιμούσαν μάλλον μία συμβιβαστική λύση με τους Ρώσους (με τη Γαλλία να διατηρεί επαφές με τον Πούτιν) προκειμένου να εξασφαλίσουν την ενεργειακή τους επάρκεια. Η συγκρότηση της συμμαχίας AUKUS (ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία), που φάνηκε πως οι δυνάμεις της ΕΕ, εξαιρούνται της αμερικανικής στρατηγικής για τον Ινδο-Ειρηνικό. Η εφαρμογή του νέου νόμου IRA με τον οποίο προσφέρονται τεράστιες επιδοτήσεις προς τις επιχειρήσεις που παράγουν σε αμερικανικό έδαφος προϊόντα «πράσινης και ψηφιακής» τεχνολογίας με κρατικές ενισχύσεις ύψους 430 δις δολαρίων. Με την πολλαπλάσια τιμή LNG που πουλά το φυσικό αέριο στην ΕΕ. Με τις στρατιωτικές ασκήσεις του  AUKUS στα Στενά της Ταϊβάν. Με τις συμφωνίες με την Ιαπωνία  και τους όρους στήριξης των εκατέρωθεν μονοπωλίων κλπ, κλπ.

6. Ο G7 και ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης. Σοβαρή εξέλιξη προκαλεί ο διαχωρισμός των παγκόσμιων δυνάμεων σε Δυτικό και Ανατολικό κόσμο. Το οικονομικό σύμβολο της Δυτικής κυριαρχίας, ο  G7, φαίνεται να υποχωρεί μπροστά στην προσχώρηση νέων μελών στον Ο.Σ.Σ. O G7 καθώς και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, κάνουν πως ενδιαφέρονται τόσο για την κλιματική αλλαγή όσο και για την Υγεία. Το βέβαιο είναι πως και οι δύο αποτελούν το μακρύ χέρι των μονοπωλίων και τους διαχειριστές των προσταγών τους. Γιατί το μεν κλίμα συνεχίζει να επιβαρύνεται από την ασύδοτη δράση των βιομηχανιών, η δε Υγεία πολύ δύσκολα θα τιθασευτεί μετά και τις νέες παραλλαγές του κορονοϊού. Στο μεταξύ τα κονδύλια για την Υγεία, σε παγκόσμιο επίπεδο, όλο και μειώνονται.

7. Ο νέος αιώνας θα είναι ανατολικός. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, παρά την αναμφισβήτητη φθορά του δεν λέει να εγκαταλείψει την κυρίαρχη θέση του. Και δεν αρκείται στον πόλεμο της Ουκρανίας. Τα συμφέροντά του τον ωθούν και σε άλλες περιφερειακές χώρες στις οποίες συνεχώς ανεβάζουν το στρατιωτικό τους επίπεδο, προκειμένου να τις χρησιμοποιήσουν μελλοντικά. Θυμίζουμε τη Συμφωνία  AUKUS  με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και Αυστραλία, ή την  QUAD  με ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπωνία και Αυστραλία που οδηγεί στον αξιόμαχο εξοπλισμό αυτών των χωρών, και επιπλέον της Ν. Κορέας και της Ταϊβάν. Σημειώνουμε πως η Ιαπωνία από την ένατη θέση στις στρατιωτικές δαπάνες, σήμερα βρίσκεται στην τέταρτη θέση μετά τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία. Ήδη, η παλιά (από το 1945) απαγόρευση της Ιαπωνίας να εμπλέκεται σε υπερπόντιες συγκρούσεις, έχει ακυρωθεί στην πράξη. Αν αναρωτηθεί κανείς, τι σπρώχνει τις χώρες αυτές σε αυτό τον παροξυσμό εξοπλισμών, η απάντηση είναι μία: Η Κίνα. Κι αυτό είναι απολύτως προφανές αν δει τη στρατιωτική ανάπτυξη της Κίνας την τελευταία εικοσαετία, και την έκταση των εδαφικών διαφορών με τους γείτονές της. Η διένεξη με τους Ουιγούρους παίρνει διαστάσεις με τους Δυτικούς να οξύνουν την αντιπαράθεση. Η απειλή του Σι Τζινπίνγ να καταλάβει την Ταϊβάν, αν αρνηθεί την ενσωμάτωσή της στην Κίνα, απασχολεί τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του στην Ανατολή. Γιατί μία κατά μέτωπο στρατιωτική σύγκρουση των ΗΠΑ και των συν αυτώ, με τον κινέζικο και ρωσικό ιμπεριαλισμό, δεν είναι εύκολο να προδιαγραφεί η έκβαση της. Αν στη σύγκρουση εμπλακεί και η Β. Κορέα, τότε το αποτέλεσμα είναι προφανές. Η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ δεν μπορεί πλέον να εμπλακεί σε πάνω από ένα μέτωπο όπως τη δεκαετία του ‘90. Η οικονομία τους δεν μπορεί να κόβει εσαεί νόμισμα, όταν το κρατικό τους χρέος έχει ξεπεράσει τα 31 τρισ. δολάρια!

8 Η αμφισβητούμενη κυριαρχία των ΗΠΑ. «Οι Αμερικανοί είναι ανήσυχοι για τη σταθερότητα της δημοκρατίας τους. Σχεδόν το 40% των πολιτικά ενεργών δηλώνει πως τα μέλη του αντίπαλου στρατοπέδου είναι διαβολικά. Το 60% πιστεύει πως συνιστούν απειλή για τη χώρα. Πάνω από το 80% θεωρεί ότι το σύστημα χρειάζεται σημαντικές αλλαγές ή πλήρη μεταρρύθμιση», γράφει ο Economist στο πρώτο τεύχος της νέας χρονιάς.

«…Ως το 2025, η αμερικανική δημοκρατία ενδέχεται να καταρρεύσει, προκαλώντας ακραία εσωτερική πολιτική αστάθεια, που θα περιλαμβάνει και εκτεταμένη κοινωνική βία…», ισχυρίζεται ο Καναδός καθηγητής Τ. Χάμερ-Ντίξον, καλώντας την κυβέρνηση Μπάιντεν να προετοιμαστεί κατάλληλα. Στο μεταξύ η τεράστια πόλωση η οποία εξακολουθεί να σφραγίζει την αμερικανική κοινωνία, δείχνει να μεγαλώνει αντί να αμβλύνεται. Το πρόβλημα της αμερικανικής δημοκρατίας δεν είναι, φυσικά, ο Τραμπ, αλλά αυτά που εκφράζει ή επιχειρεί να εκφράσει. Η ανάδειξή του στην εξουσία, αποτέλεσε μια αντικειμενική εξέλιξη. Η πραγματική αιτία βρίσκεται στην κρίση στρατηγικής και ταυτότητας που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ.  Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία, η άγρια καταστολή, ο νόμος για τις αμβλώσεις, η ελεύθερη πώληση όπλων, η περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών κ.ά. παραπέμπουν σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε σύγχυση, κρίση και παρακμή όπου τα πάντα εξαγοράζονται. Κι αυτό αποδεικνύεται με τις 15(!) ψηφοφορίες που χρειάστηκαν για την εκλογή προέδρου της Βουλής, ακόμα και μέσα από το ίδιο το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, που ήρθε πρώτο στις πρόσφατες ενδιάμεσες εκλογές! Η κρίση εκφράζεται τόσο στο εσωτερικό τους, όπου οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα οξύνονται διαρκώς, όσο και στο εξωτερικό, όπου προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους σε ένα ξέφρενο ανταγωνισμό κι από άλλους εξίσου ισχυρούς αντιπάλους.

9. Μία ματιά στα Βαλκάνια. Στα πολύπαθα Βαλκάνια αναζωπυρώνεται η διένεξη Σέρβων και Κοσοβάρων, ενώ και η Αλβανία του Ράμα, έχει μπει για τα καλά στην σύγκρουση. Εξάλλου η αυταρχική στάση της ΕΕ προς τις υπό ένταξη χώρες των Βαλκανίων με την πίεση να ενδώσουν στις τιμές των καυσίμων, έχει δημιουργήσει ισχυρές αντιστάσεις. Μετά τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι (24/03/1999) και το διαμελισμό των Βαλκανίων από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, ολόκληρη η περιοχή έχει μεταβληθεί σε πεδίο αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βρεθεί λύση.

10. Πάντοτε η Μέση Ανατολή. Στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής, που αποτέλεσε επί δεκαετίες το επίκεντρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, έχει παραμεληθεί σχετικά μετά την ήττα του Τζ.Μπους στο Ιράκ, την υποχώρηση του Μπ. Ομπάμα στη Συρία και την άτακτη φυγή του Μπάιντεν από το Αφγανιστάν. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψε ο κίνδυνος αναζωπύρωσης του. Μάλιστα, εξαιτίας των συνεχών τουρκικών επεμβάσεων στη Β.Συρία και το Ιράκ, με στόχο τον αφανισμό των κουρδικών και αρμενικών πληθυσμών, τους οποίους βαφτίζουν γενικά, τρομοκράτες και οι συνεχείς προκλήσεις προς την Ελλάδα, δίνουν την εντύπωση ότι η Τουρκία συμπεριφέρεται σαν περιφερειακή δύναμη, έχοντας και τις πλάτες της Ρωσίας. Ο τουρκικός παροξυσμός –ενόψει και των επικείμενων εκλογών- έχει ξεπεράσει τα εσκαμμένα. Λίγο πιο κάτω, η νέα ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου προβλέπει περαιτέρω αιματηρή κλιμάκωση στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη ως αποτέλεσμα της απόφασης να δώσει υπουργικές αρμοδιότητες για την περιοχή στους αντι-αραβικούς εταίρους του συνασπισμού του. Η βία στην οποία εμπλέκονται ο ισραηλινός στρατός και οι έποικοι κατά των παλαιστινίων, αποτελεί ακραιφνές παράδειγμα νεποτισμού. Τα ίδια συμβαίνουν και στη μαρτυρική Κύπρο, με τον προβλεπόμενο οριστικό διχασμό δύο κρατών, να αποτελεί γεγονός.

11. Χάος στο Ιράν. Στο Ιράν πάλι, μετά τις σαρωτικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, η κυβέρνηση θεωρεί ότι δείχνει «τη μέγιστη αυτοσυγκράτηση» απέναντι στους διαδηλωτές. Υπάρχουν γύρω στους 300 νεκρούς, χιλιάδες έχουν συλληφθεί και 11 έχουν καταδικαστεί σε θάνατο. Η Τεχεράνη κατηγορεί τις ΗΠΑ και τους δυτικούς της συμμάχους ότι υποκινούν το κίνημα αμφισβήτησης στη χώρα, χαρακτηρίζοντας «τρομοκράτες» τους Ιρανούς αντιφρονούντες που έχουν καταφύγει στο εξωτερικό.

Στο μεταξύ οι πυρηνικές συνομιλίες έχουν καταρρεύσει, ακόμα και αν το Ιράν προχωρήσει σε δραματικές παραχωρήσεις. Χωρίς να παραβλέπεται η μετωπική σύγκρουση με το Ισραήλ που θα μπορούσε να αποτελέσει και την τελική ρήξη της Δύσης με την Τεχεράνη.

12. Παντού στον κόσμο αντιθέσεις. Θυμίζουμε επίσης την αντίθεση Λούλα-Μπολσονάρο στη Βραζιλία, την εισβολή των Γάλλων στο Μάλι, τη διένεξη Αζερμπαιτζάν-Αρμενίας, την πρόσφατη πολεμική σύρραξη Ινδίας-Πακιστάν, τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Περού, στη Βολιβία, όπου ζητείται η απελευθέρωση του ακροδεξιού Καμάτσο που πρωτοστάτησε στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον αριστερό πρώην πρόεδρο Έβο Μοράλες τον Νοέμβριο του 2019  κ.ά.

Προφανώς οι αντιθέσεις Ελλάδας-Τουρκίας-Κύπρου αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο έχει αναλυθεί μέσα από την πυκνή αρθρογραφία του «Λαϊκού Δρόμου».

13. Οι ιμπεριαλιστές πηγή των παγκόσμιων δεινών. Σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίζονται τα εμπνευστές του πολέμου, οι απειλές  και οι κίνδυνοι προέρχονται από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των σφαιρών επιρροής, στις οποίες πρωτοστατεί κυρίως ο δυτικός ιμπεριαλισμός. Μέσα από τα συμπεράσματα των διαφόρων «συνόδων», συσκέψεων, αναλύσεων κλπ,  αναδύεται η αντιδραστική φύση του, με την πυροδότηση εθνικιστικών, θρησκευτικών, φυλετικών ερίδων και μέσω αυτών την υποκίνηση αντιπαραθέσεων, που συμβάλλουν στη διαίρεση των λαών και την ευκολότερη αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και των πηγών πρώτων υλών, για λογαριασμό των κρατών που εκπροσωπεί. Το μεγαλύτερο φορτίο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού έχει μεταφερθεί στην ευρύτερη περιοχή της Ουκρανίας και του Ειρηνικού, εκθέτοντας και υποβάλλοντας τους λαούς σε αμέτρητες δολοφονίες, ανείπωτες καταστροφές, πρωτοφανή κύματα προσφυγιάς. Γιατί μέσα στη σφαίρα κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού δεν υπάρχει ούτε ειρήνη, ούτε ασφάλεια, ούτε ευημερία των λαών. Υπάρχει μονάχα άγρια εκμετάλλευση, κρίσεις, ανεργία, αναλφαβητισμός, ρατσισμός, πείνα, προσφυγιά, εξαθλίωση.

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ