Γιώτα Ιωαννίδου
Η πανδημία της Covid-19 δημιουργεί επιπλέον μεγάλους κινδύνους για τα μικρά παιδιά σε όλο τον κόσμο. Μέχρι και 66 εκατομμύρια παιδιά θα προστεθούν στα 386 εκατ. που ζουν ήδη σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Αρκετά απ’ αυτά θα καταλήξουν στην παιδική εργασία ή και στη σκλαβιά.
Τα παιδιά δύσκολα θα ασθενήσουν και θα πεθάνουν από Covid-19 αλλά είναι, όσο ποτέ άλλοτε, ορατός ο κίνδυνος να είναι τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κρίσης. Τι κι αν ο ΟΗΕ ανακήρυξε το 2021 «Διεθνές έτος για την εξάλειψη της παιδικής εργασίας», τα στοιχεία είναι αμείλικτα.
152 εκατομμύρια παιδιά ήταν θύματα της παιδικής εργασίας το 2019, σύμφωνα με τα στοιχεία της UNICEF, τα μισά από 5 έως 11 ετών. Εξάχρονοι σκλάβοι συλλέγουν το πολύτιμο κοβάλτιο σε απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Κονγκό, προς δόξα 125 πολυεθνικών που κατασκευάζουν ηλεκτρονικές συσκευές, ενώ στη Δυτική Αφρική μαζεύουν το 60% του κακάο που χρησιμοποιούν οι πολυεθνικές σοκολάτας. Είναι παιδιά που δεν έχουν κινητό κι ίσως ποτέ δεν γεύτηκαν τη γλυκιά γεύση της σοκολάτας.
Τώρα τα Ηνωμένα Έθνη προβλέπουν ότι η κατάσταση θα εξελιχθεί ολέθρια, ειδικά για τους πιο αδύναμους. Υπολογίζεται ότι μέχρι και 66 εκατομμύρια παιδιά θα προστεθούν στα 386 εκατομμύρια του 2019, που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η γενιά του Covid κινδυνεύει από στέρηση παιδείας, παιδική εργασία και αναγκαστικούς γάμους. Το κλείσιμο των σχολείων, εκτός των άλλων, στέρησε ένα τουλάχιστον γεύμα σε εκατομμύρια παιδιά και τα έσπρωξε να δουλέψουν οπουδήποτε με τις πιθανότητες επιστροφής στην εκπαίδευση μηδαμινές, όσο η κοινωνικοοικονομική καταβύθιση συνεχίζεται και βαθαίνει.
Ταυτόχρονα από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο πέρυσι, ο πλούτος των κροίσων αυξήθηκε κατά 2,2 τρισ. δολάρια, φτάνοντας στο 10,2 τρισ. δολάρια (έκθεση UBS). Μόνο ο Τζεφ Μπέζος της Amazon αύξησε τον προσωπικό του πλούτο κατά 74 δισ. Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το 45% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το 50% περιορίζεται στο 1% αντίστοιχα.
Η εξαθλίωση της παιδικής ηλικίας δεν γεννιέται λοιπόν από τύχη ούτε είναι ευθύνη των εξαθλιωμένων. Είναι όρος γέννησης και ύπαρξης του παγκόσμιου καπιταλισμού. «Άθλια εργασία που κλέβει τα πιο γλυκά χρόνια, που δημιουργεί από τη μια πλούσιους και από την άλλη μιζέρια, που χρησιμοποιεί ένα παιδί σαν εργαλείο! Πρόοδος, πού αναρωτιόμαστε;» έγραφε ο Βίκτορ Ουγκό. Πίσω στην εποχή του Ντίκενς, ολοταχώς λοιπόν! Η παιδικότητα στο απόσπασμα. Τα παιδιά αντί να παίζουν, πρέπει να ράβουν νυχθημερόν μπάλες. Αντί να πηγαίνουν στο σχολειό, να πηγαίνουν στο χωράφι και στην οικοδομή, αντί να ονειρεύονται με χρώματα να πεθαίνουν από τις αναθυμιάσεις τους όταν βάφουν πολύχρωμα υφάσματα. Αντί να ερωτεύονται, να μισούν το σώμα τους που πούλησαν σε γάμο, δηλαδή σε καλυμμένη ή ανοικτή πορνεία. Να σκοτώνουν εύκολα σαν μισθοφόροι, αφού για πάντα έχουν νεκρωθεί. Πόσες ζωές στοιχίζει άραγε η ζωή του κάθε δισεκατομμυριούχου;
Η παιδική εργασία ήταν και είναι ένα όνειδος για την ανθρωπότητα
Κι όμως, 101 «ακαδημαϊκοί» του Open Democracy, βγήκαν με επιστολή τους να διακηρύξουν ότι η εξάλειψη της παιδικής εργασίας ήταν και είναι στόχος μη ρεαλιστικός. Μπορεί η απομάκρυνση των παιδιών από την εργασία να τα οδηγήσει βαθύτερα στη φτώχεια, διατείνονται, κλείνοντας εκβιαστικά το μάτι στον άμοιρο γονιό που παλεύει για την επιβίωση. Εξάλλου δεν θα υπάρξει επιστροφή στην κανονικότητα μετά την πανδημία, οι οικονομίες θα είναι άνισες, η κλιματική αλλαγή θα οδηγήσει σε έλλειψη νερού και η UNICEF προειδοποιεί για νέες επισιτιστικές κρίσεις. Και συνεχίζουν ανερυθρίαστα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους επίσημους θεσμούς να καλύψουν τις ανάγκες μας. Εξάλλου από την εργασία μπορεί κάποιος να μάθει και να γίνει υπεύθυνος, κουλτούρα που την βλάπτει το σχολείο. Ας συζητήσουμε λοιπόν πως θα περιορίσουμε τη βλαβερή παιδική εργασία κι όχι την ωφέλιμη. Αυτός είναι ρεαλιστικός στόχος κι όχι οι ιδεολογίες και τα συναισθήματα. Όταν η προτεραιότητα είναι το κέρδος και η εξουσία, τι αξία έχουν η παιδικότητα και η ζωή; Τι αξία έχει η ζωή του Ικμπάλ Μασίχ από το Πακιστάν, που πουλήθηκε σκλάβος στα 4, δούλεψε αλυσοδεμένος μέχρι τα 10 και δολοφονήθηκε στα 12 του χρόνια, γιατί πάλεψε κατά της παιδικής εργασίας;
Η παιδική εργασία ήταν και είναι ένα όνειδος για την ανθρωπότητα. «Όταν οι άγγελοι κλαίνε την αυγή, είναι που τα παιδιά δεν θα παίξουν, δεν θα πάνε σχολείο, δεν θα γελάσουν αμέριμνα, είναι που ξυπνούν να πάνε στη δουλειά […]», στίχοι της Βασιλικής Δεδούση. Είναι ο θάνατός της. Το δίλημμα δεν είναι παιδική εργασία ή πείνα αλλά υπεράσπιση των παιδιών με όλα τους τα δικαιώματα για να ανθίσουν. Ο πλούτος που η κοινωνία παράγει, τους ανήκει. Πρέπει να αρνηθούμε να τον λεηλατεί κάθε κεφαλαιοκράτης. Αλλιώς μέλλον δεν υπάρχει.
ΠΗΓΗ:prin.gr
