Του Άρη Χατζηστεφάνου 
Η Ιστορία είναι γεμάτη από περιπτώσεις μαστροπών που κατάφεραν να καθορίζουν πολιτικές εξελίξεις σε εθνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Άνθρωποι που θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή αλλά συχνά κατέληγαν με αστυνομική προστασία. Και για άλλη μια φορά οι ΗΠΑ άνοιξαν τον δρόμο.

Ήταν ο πρώτος νταβατζής της Ιστορίας Ελληνας – ή τουλάχιστον αποκύημα της ελληνικής μυθολογίας; Οι Αγγλοσάξονες χρησιμοποιούν τον όρο panderer για να περιγράψουν τον μαστροπό, από το όνομα του αριστοκράτη, τοξοβόλου Πάνδαρου, που σύμφωνα με την Ιλιάδα πολέμησε στο πλευρό των Τρώων. Στην πραγματικότητα βέβαια, για τη ρετσινιά που συνοδεύει ακόμη και σήμερα τον Πάνδαρο δεν ευθύνεται ο Όμηρος αλλά μεγάλοι συγγραφείς του Μεσαίωνα, όπως ο Βοκάκιος, ο Τζέφρι Τσόσερ και κυρίως ο Σέξπιρ. Στα έργα τους, ο Πάνδαρος παρουσιάζεται σαν ένας γλοιώδης γέρος ο οποίος προσφέρει τη Χρυσηίδα για τη σεξουαλική ικανοποίηση του μυθικού πρίγκιπα Τρωίλου.

Με ή χωρίς μεσογειακή καταγωγή πάντως, οι περιπτώσεις των προαγωγών που κινούνται παρασκηνιακά για λογαριασμό των εκάστοτε ισχυρών χάνονται στα βάθη της Ιστορίας. Πολλές φορές, χάρη στα υπερκέρδη που συγκεντρώνουν ή στους εκβιασμούς γνωστών προσωπικοτήτων, οι σύγχρονοι «Πάνδαροι» παίζουν κομβικό ρόλο σε πολιτικές εξελίξεις ή καταφέρνουν να οικοδομήσουν γιγαντιαίες οικονομικές αυτοκρατορίες.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων αιώνων είναι ο Φρέντερικ Τραμπ, πατριάρχης της γνωστής οικονομικής και πολιτικής δυναστείας. Στα χρόνια τού λεγόμενου «πυρετού του χρυσού», ο παππούς τού πρώην προέδρου των ΗΠΑ έστηνε πρόχειρα εστιατόρια στα οποία προσέφερε στους κυνηγούς του χρυσού δύο υπηρεσίες: μαγειρεμένο κρέας από νεκρά άλογα, τα οποία έβρισκε εξαντλημένα από τις κακουχίες στα μονοπάτια των χρυσοθήρων, αλλά και γυναίκες τις οποίες κρατούσε σε ειδικά δωμάτια των εστιατορίων του.

Χάρη σε αυτή την «πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου» η οικογένεια κατάφερε να δημιουργήσει μια σκοτεινή αυτοκρατορία real estate και να στείλει ένα από τα τέκνα της στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου. Πιστός στις «οικογενειακές παραδόσεις» μάλιστα, ο Ντόναλντ Τραμπ βρέθηκε συχνά δίπλα στους μεγαλύτερους μαστροπούς της γενιάς του, όπως ο Τζέφρι Επστάιν, ο οποίος, αφού προμήθευε για δεκαετίες την υψηλή κοινωνία των ΗΠΑ με ανήλικα κοριτσάκια, βρέθηκε νεκρός στο κελί του.

Ελαφρώς πιο κωμικοτραγική ήταν η ιστορία ενός φανατικού υποστηρικτή του Τραμπ, του βαρόνου των οίκων ανοχής της Νεβάδας, Ντένις Χοφ. Αφού κέρδισε εθνική και παγκόσμια αναγνωρισιμότητα χάρη στην τηλεοπτική σειρά Cathouse του HBO, o Χοφ αποφάσισε να κατέβει στην πολιτική αρένα. Αρχικά δοκίμασε την τύχη του στο κόμμα των ακραίων φιλελεύθερων (Libertarians), αλλά από το 2016 βρήκε την πολιτική του στέγη στους Ρεπουμπλικανούς του Τραμπ.

Δύο χρόνια αργότερα μάλιστα, στις τοπικές πολιτειακές εκλογές του 2018, πέτυχε το αδιανόητο: αν και πέθανε σε ένα πάρτι με ιερόδουλες στις 16 Οκτωβρίου, το όνομά του παρέμεινε στα ψηφοδέλτια για τις εκλογές που διεξήχθησαν στις 6 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Παρά το γεγονός μάλιστα ότι οι αρχές είχαν γεμίσει τα εκλογικά κέντρα με ανακοινώσεις ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος έχει πεθάνει, το συντηρητικό και θρησκόληπτο εκλογικό σώμα της 36ης περιφέρειας της Νεβάδας τον εξέλεξε με ποσοστό 63%! Όπως έλεγαν τα δελτία ειδήσεων της εποχής, ήταν ο πρώτος νεκρός, νταβατζής, βουλευτής στην Ιστορία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βέβαια έχουν να παρουσιάσουν πολύ πιο σοβαρές περιπτώσεις μαστροπών, οι οποίοι μπορεί να μην πολιτεύτηκαν αλλά επηρέαζαν με καθοριστικό τρόπο κρίσιμες αποφάσεις του Λευκού Οίκου. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ήταν ο λεγόμενος «λογιστής της μαφίας», Μάγερ Λάνσκι, ο οποίος κέρδισε την καρδιά του αμερικανικού κατεστημένου στα χρόνια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν συνεργάστηκε με τις μυστικές υπηρεσίες και το Πεντάγωνο για να προσφέρει «προστασία» στα λιμάνια της Νέας Υόρκης. Ο Λάνσκι έστησε την αυτοκρατορία του χάρη σε παράνομα και νόμιμα καζίνα, καμπαρέ και οίκους ανοχής, μέσω των οποίων λειτουργούσε και ένα εκτεταμένο δίκτυο εκβιασμού πολιτικών, δικαστών και αστυνομικών. Λέγεται μάλιστα ότι είχε στην κατοχή του ακόμη και φωτογραφίες με ερωτικές περιπτύξεις του διευθυντή του FBI, Εντγκαρ Χούβερ, με τον επιτελάρχη της υπηρεσίας, Κλάιντ Τόλσον. Το βέβαιο είναι ότι ενώ το FBI είχε συντάξει έναν τεράστιο φάκελο στα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του, δεν τόλμησε να τον αγγίξει.

Ο Λάνσκι όμως έπαιζε καθοριστικό ρόλο και στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα, όπου μαζί με άλλα μέλη της αμερικανικής μαφίας είχαν υπό τον έλεγχό τους τα καζίνα, τους οίκους ανοχής και το εμπόριο ναρκωτικών. Ο δικτάτορας Μπατίστα λειτουργούσε ουσιαστικά σαν προστατευόμενος του Αμερικανού μαστροπού, τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα τον πέταξαν έξω από το νησί. Αυτή ακριβώς η «έξωση» του Λάνσκι και άλλων μαφιόζων ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους η CIA ενορχήστρωσε την αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων το 1961.

Στο πέρασμα των χρόνων αρκετοί ακόμη παιδεραστές και νταβατζήδες στις ΗΠΑ απέκτησαν σημαντική επιρροή, προσφέροντας υπηρεσίες και εκβιάζοντας τα μέλη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας. Από τα βρόμικα κρεβάτια του πατριάρχη της οικογένειας Τραμπ μέχρι την πολυτελή έπαυλη και κολαστήριο ανηλίκων του Επστάιν, οι σύγχρονοι «Πάνδαροι» απολάμβαναν για δεκαετίες την ασυλία των διωκτικών αρχών. Και όταν έβλεπες αρκετούς αστυνομικούς και πράκτορες γύρω τους, δεν ήξερες αν προστατεύουν τους ίδιους ή τα μυστικά των αφεντικών τους.

ΠΗΓΗ: Άρης Χατζηστεφάνου | Η Εφημερίδα των Συντακτών