Χρήστος Κάτσικας 

Μια φωτογραφία που συμπυκνώνει την ελεεινότητα της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής, της αξιολόγησης, των ματ και των δικαστηρίων.
Μια καθηγήτρια στο έδαφος χτυπημένη, μια καθηγήτρια ακόμη χτυπιέται. Μια φωτογραφία του Μάριου Λώλου που συμπυκνώνει την ελεεινότητα της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής που στηρίζεται στο φόβο, στη βία, στα ματ και τα δικαστήρια. Η απαξίωση και ο αυταρχισμός μπαζώνουν το χώρο της εκπαίδευσης.

To ΥΠΑΙΘ διολισθαίνει όλο και περισσότερο σε αυταρχικές μεθόδους που γυρίζουν την ελληνική κοινωνία πολύ πίσω.

Να το πούμε καθαρά : Εδώ «πριονίζονται ρίζες ! Και όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, καλό είναι να κάνει ένα βήμα στα πλάγια για να δει καθαρότερα μπροστά του.
Οι επιτελείς του Υπουργείου, χέρι χέρι με τους διανοούμενους της αυλής και της οθόνης, ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες, βιάζονται να υποδυθούν το ρόλο αυτού που γελά καλά επειδή γελά τελευταίος.

Ωστόσο, κι αν τα βουνά μοιάζουν ακίνητα, οι γεωλόγοι ξέρουν καλά πως ζούμε σε μια θάλασσα στεριάς. Το εκπαιδευτικό κίνηµα οφείλει να σηκωθεί στις µύτες των ποδιών του, να διαπεράσει τα φράγµατα των µέσων µαζικής ενηµέρωσης, να συντρίψει τη ρητορική τού άδικου λόγου και να ορθώσει πύργο ατίθασο στη Σαλώµη του νεοφιλελευθερισµού που ετοιµάζεται να περιφέρει το κεφάλι της παιδείας προσφορά στους επιχειρηματίες της γνώσης.

Όταν το κράτος και η βία σφίγγουν για μια ακόμη φορά τα δεσμά, τότε, δίκαια το ποτάμι της οργής των εκπαιδευτικών και όλων όσων δεν σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, άπιστοι στις φλυαρίες των χορτασμένων και των πληρωμένων σοφών, συντρίβει τις όχθες που το περιορίζουν, προτάσσοντας ως ελπίδα του όλους αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα, υψώνοντας μαζί με τον προγραμματικό λόγο και το φραγγέλιο και φωνάζοντας στο κράτος και τη βία που μεταμφιέστηκαν σε τάξη: Κάνε πέρα αταξία• περνάει το παρθένο δάσος των σκοτωμένων φίλων μας. Αυτό είναι η φωνή μας. Οι προσευχές αντικαθίστανται από την οργή των δρόμων! …
Υπουργέ, οι εκπαιδευτικοί έχουν πίσω τους την παράδοση του Δημήτρη Γληνού, του Μιχάλη Παπαμαύρου, της Έλλης Αλεξίου, της Ρόζας Ιμβριώτη, των μεγάλων δασκάλων του λαού μας. Εσύ έχεις πίσω σου την καρικατούρα των παιδονόμων με το χάρακα που περιγράφει ο Ντίκενς στη βιομηχανική Αγγλία του 19ου αιώνα.

Είναι σίγουρο ότι θα μετρηθούμε στους δρόμους, εμείς και τα πρότυπά μας και θα δούμε με ποιανού το μέρος είναι η Ιστορία.