Παναγιώτης Σωτήρης- in.gr
Θα ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι χιλιάδες εκπαιδευτικοί έχουν επιλέξει την αντιπαράθεση με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, την ανυπακοή σε μια ψηφισμένη νομοθετική ρύθμιση, και τη μαζική κινητοποίηση επειδή θέλουν να συγκαλύψουν την ανεπάρκεια και την ανικανότητά τους. Η εμπειρία δείχνει ότι δύσκολα κανείς αγωνίζεται, κινητοποιείται και αντιμετωπίζει την ανάλογη μεταχείριση από τις αστυνομικές δυνάμεις (όπως έγινε την περασμένη Παρασκευή στην Αθήνα) επειδή θέλει να μην κάνει καλά τη δουλειά του.
Πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι να πούμε ότι οι εκπαιδευτικοί διεκδικούν ακριβώς αυτό: να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή να προσφέρουν μορφωτικό και εκπαιδευτικό έργο σε μια συνθήκη πολλαπλά δύσκολη που χαρακτηρίζεται όχι μόνο από ενδημικά προβλήματα υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης αλλά και από όλα τα εμπόδια στη μόρφωση που διαμορφώνει μια συνθήκη κοινωνικής κρίσης, κυριαρχίας της πληροφορίας σε βάρος της σκέψης και νέων παραλλαγών της βιομηχανίας της κουλτούρας. Και θα ήταν άδικο να μην υπογραμμίσουμε ότι μέσα σε αυτή τη συνθήκη κατά βάση οι εκπαιδευτικοί ανταποκρίνονται και προσφέρουν σημαντικό έργο, το οποίο συχνά υποτιμούμε όταν επικεντρώνουμε σε αποσπασματικές πτυχές της εκπαιδευτικής πραγματικότητας όπως π.χ. τα ζητήματα που αφορούν τις εξετάσεις εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Προφανώς και δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τα υπαρκτά προβλήματα ή τις δυσκολίες της προσαρμογής της εκπαίδευσης σε νέες συνθήκες. Όμως, δεν είμαι βέβαιος ότι αυτό που λείπει είναι μια λογική διαρκούς αποτίμησης που ενίοτε φαντάζει ως μια διαρκής παρέμβαση στο εκπαιδευτικό έργο ή ως προκαταβολική έλλειψη εμπιστοσύνης στη δυνατότητα των εκπαιδευτικών να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Πολύ μεγαλύτερη χρησιμότητα θα είχε ίσως η διαμόρφωση πρακτικών που να ενθαρρύνουν την καλύτερη επικοινωνία ανάμεσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και τον κοινωνικό του περίγυρο, κάτι που εκτός των άλλων θα εξασφάλιζε όχι απλώς μια κοινωνική λογοδοσία αλλά πολύ περισσότερο την από κοινού προσέγγιση και σχεδιασμό μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας αυθεντικά ανταποκρινόμενης σε κοινωνικές ανάγκες.
