της Σοφίας Στεφανίδου*, Από selidodeiktis
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών ενάντια στη μετατροπή του σχολείου σε επιχείρηση και στην ιδιωτικοποίησή του κλείνει ήδη έναν μήνα.
Έναν μήνα πριν, με την έκδοση της ΥΑ στις 10/9, η κυβέρνηση προσπάθησε εξαρχής να κάνει σαφές και κατανοητό ότι θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να περάσει το σχέδιο πλήρους υπαγωγής μαθητών, εκπαιδευτικών και σχολείων στις ανάγκες των επιχειρήσεων.
Όπλισε τον στρατό της και ξαμολύθηκε σε μια άνευ προηγούμενου επίθεση ενάντια στους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και το δημόσιο σχολειό: νόμοι ψηφισμένοι μέσα στην πανδημία και το καλοκαίρι πήραν σάρκα και οστά με τη μορφή εγκύκλιων οδηγιών, διαταγμάτων που έρχονται στα σχολεία με καταιγιστικό τρόπο. Όλος ο διοικητικός μηχανισμός (από στελέχη εκπαίδευσης, Διευθυντές σχολείων, κομματικά φερέφωνα) μπήκε σε λειτουργία με πλήρη εξάρτυση (απειλές, μηνύματα εκφοβισμού, πιέσεις, εξαγορά συνειδήσεων με αντάλλαγμα ανώτερες θέσεις, παραπλάνηση, συκοφάντηση και προσπάθεια διχασμού, π.χ. οι συνδικαλιστές θα σας πουλήσουν, όσοι είναι να βγείτε στη σύνταξη θα σας μπλοκάρουν τη διαδικασία, οι νεοδιόριστοι δεν θα μονιμοποιηθούν κ.ά.). Παράλληλα, ο πετσωμένος συρφετός των ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία με την εξουσία, συνειδητά προκαλούσε σύγχυση, διέδιδε ψευδείς ειδήσεις -με κορυφαίο ότι η απόφαση του Εφετείου έκρινε την απεργία παράνομη και λασπολογούσε καθημερινά εναντίον των εκπαιδευτικών. Επιστρατεύτηκε ακόμα και η πέμπτη φάλαγγα της ιστορίας, οι φασίστες για να σταματήσουν οι μαθητικές κινητοποιήσεις στη γένεσή τους. Ο στρατός παρατάχθηκε και μας προ(σ)κάλεσε να υποταχθούμε με φοβικότητα από το δέος της δύναμής του.
Στην απέναντι όχθη οι εκπαιδευτικοί, αρνούμενοι τη μετατροπή τους σε υποταγμένους γραφειοκράτες που θα υπηρετούν τις επιχειρήσεις και τους χορηγούς ξεκινήσαμε έναν αγώνα δρόμου, σχολείο το σχολείο, άνθρωπο τον άνθρωπο. Ας δούμε τι πετύχαμε ως τώρα:
-Δεν υπάρχει εκπαιδευτικός που να μην γνωρίζει πλέον ότι η αποϊδεολογικοποιημένη «αξιολόγηση» που έχει στο μυαλό του δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσωπίδα ενός δυστοπικού μέλλοντος. Ας καταγράψουμε, λοιπόν, την πρώτη μεγάλη μας νίκη: Η «αξιολόγηση» απονομιμοποιήθηκε και απορρίφθηκε μαζικά. Ένα σαφές μήνυμα με πολλούς αποδέκτες, τωρινούς και επίδοξους μελλοντικούς κυβερνώντες που θα έρθουν να μας πλασάρουν μια άλλη, καλή «αξιολόγηση».
-Τον αγώνα αυτόν τον δώσαμε συντεταγμένα, μέσα από συλλογικές αποφάσεις, τα σωματεία και τις ομοσπονδίες. Δεύτερη μεγάλη νίκη: και οι πιο κακόπιστοι και επιφυλακτικοί αισθάνονται ότι οι ΓΣ και τα σωματεία μας είναι η ασπίδα μας, η οργανωμένη έκφραση και πάλη των δικαιωμάτων μας.
Οι εκπαιδευτικοί συσπειρώθηκαν γύρω από αυτά και με όπλο αυτά παρατάχθηκαν σε θέση μάχης με το 92.3% της ΓΣ των Προέδρων και τα συντριπτικά ποσοστά συμμετοχής στην Α-Α. Τρίτη μεγάλη νίκη!
-Ο εχθρός στη μορφή μιας πολιτικής, ανάλγητης εξουσίας που καθοδηγείται από ΣΕΒ, ΟΟΣΑ, ΕΕ, ΕΚΤ, πολυεθνικές έβγαλε στο πεδίο της μάχης και τις εφεδρείες του: τις δικαστικές προσφυγές και καταδίκες. Αποκαλύφθηκε η υποκρισία και η ταξικότητα της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης». Παραβιάστηκαν στη διαδικασία της έφεσης ακόμα και οι αρχές της δικονομίας περί φυσικού δικαστή, αρχή της αμεροληψίας και της δημοσιότητας, όπως καταγγέλθηκε από τις ομοσπονδίες. Τέταρτη μεγάλη νίκη: Οι πυλώνες του αστικού συστήματος χάνουν κύρος και αξιοπιστία.
-Η αιτιολόγηση της αγωγής από την πλευρά του Υπουργείου για τους τυπικούς λόγους που κρίθηκε παράνομη η απεργία αποκάλυψε το μέγεθος της παραπλάνησης και του ψεύδους. Δυσφήμισε και το ίδιο, αλλά και όλους-ες εκείνους-ες, στελέχη και Δ/ντές που τα αναπαρήγαγαν. Πέμπτη μεγάλη νίκη: Η Α-Α δεν κρίθηκε παράνομη ως μορφή απεργίας!
-Πλάι στους τυπικούς λόγους, η επίκληση ότι μια «απεργία δεν μπορεί να στοχεύει στην ανατροπή ψηφισμένων νόμων από το Ελληνικό Κοινοβούλιο» έκανε όχι μόνο γνωστό σε ευρείες μάζες εργαζομένων το τερατούργημα του ν. Χατζηδάκη, αλλά και ότι το κράτος αντιλαμβάνεται ως εχθρό του τα συνδικάτα και την οργανωμένη δράση τους, ενώ είναι προφανές σε ευρύτερες μάζες εργαζομένων ότι η «δημοκρατία» τους μυρίζει ολοκληρωτισμό. Έκτη μεγάλη νίκη!
Και είμαστε στην επόμενη φάση.
Με την εκτίμηση όλων των παραπάνω, οφείλουμε να πάρουμε αποφάσεις βασισμένες σε τρεις παραδοχές:
1η: Η αξιολόγηση πρέπει να σταματήσει, να ανατραπεί τώρα! Είναι μια μάχη του παρόντος. Η λογική ότι είναι μαραθώνιος και θα έχει διάρκεια μόνο απογοήτευση σπέρνει, μας αποσυσπειρώνει και μεταθέτει τη σύγκρουση σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, με πολλούς κινδύνους, με μεγαλύτερο να περπατά στη ζωή και να δημιουργούνται de facto καταστάσεις.
2η: Οι ασφυκτικοί, σχεδόν απαγορευτικοί, όροι κάθε απεργιακής κινητοποίησης και δράσης του ν. Χατζηδάκη έχουν την πρώτη εφαρμογή τους στην εκπαίδευση. Τώρα πρέπει να αμφισβητηθούν στην πράξη και να ανατραπούν. Οποιαδήποτε επίκληση στην αναγκαιότητα συνολικής εργατικής απάντησης, που είναι βέβαια αναγκαία, πετά τη μπάλα στην εξέδρα. Όσοι την επικαλούνται, να δώσουν δείγματα γραφής ότι το εννοούν και να στηρίξουν σε όλα τα σωματεία την ανάγκη ενιαίας απάντησης στον ν. Χατζηδάκη με τη στήριξη του αγώνα των εκπαιδευτικών και κοινό απεργιακό βηματισμό.
3η: Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προδώσει, να αγνοήσει τη συλλογική έκφραση της συντριπτικής πλειονότητας των εκπαιδευτικών, όπως αποτυπώθηκε και στα ποσοστά συμμετοχής στην Α-Α και στην απεργία της 11ης Οκτωβρίου.
Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, τα κομματικά φερέφωνα των διαδοχικών κυβερνητικών παρατάξεων που ηγούνται αυτής της στιγμής στην ΟΛΜΕ, κατ’ εντολή των κομματικών τους επιτελείων σήμαναν υποχώρηση που ισοδυναμεί με υποταγή. Το μόνο πρόβλημά τους είναι πως θα πλασάρουν τη σάλπιγγα της ήττας. Οι μεν επίδοξοι μελλοντικοί κυβερνώντες έκαναν προβολή της δικής τους υποταγής λέγοντας ότι «ο κόσμος δεν τραβάει» και «το Υπουργείο δεν θα κάνει πίσω» και οι δε, κολαούζοι, φερέφωνα και εξωνημένοι της νυν κυβερνητικής παράταξης τόλμησαν χωρίς αιδώ, με ούτε ένα δράμι τσίπας να πετάξουν στον κάλαθο των α(χ)ρήστων τη δεδηλωμένη απόφαση της ΓΣ ή του ΔΣ του σωματείου τους και ενώ η απόφαση της επαναπροκήρυξης της Απεργίας Αποχής είχε συγκεντρώσει την πλειοψηφία, ψήφισαν ενάντια, ακριβώς γιατί ξέρουν ότι η ΟΛΜΕ έχει τη δυνατότητα επαναπροκήρυξης.
Αν μετά τις δικαστικές αποφάσεις και όσα τράβηξε ο κλάδος έναν μήνα τώρα, νομίζουν ότι θα αφήσουμε τους «Εφιάλτες» του κινήματος να μας οδηγήσουν στα βράχια, είναι βαθιά γελασμένοι. Ανασυντασσόμαστε ακόμα πιο οργισμένοι και αποφασισμένοι από πριν.
1ον Συμμετέχουμε μαζικά στις νέες έκτακτες ΓΣ των ΕΛΜΕ και όσα ΔΣ δεν προκηρύσσουν το απαιτούμε με μαζικά μηνύματα. Συντεταγμένα μέσα από αποφάσεις ΓΣ και σωματείων αποφασίζουμε τη συνέχιση της Α-Α. Απαιτούμε νέα ΓΣ των Προέδρων μέχρι το τέλος της βδομάδας. Σαφές μήνυμα και απαίτηση προς την ομοσπονδία να πάρει όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα στήριξής της (επαναπροκήρυξη της Α-Α αν χρειαστεί, επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας). Οι ομοσπονδίες και οι παρατάξεις που ηγεμονεύουν σε αυτές πρέπει να πιεστούν μέσα από αποφάσεις ΓΣ και ΔΣ όπως και τον καταιγισμό μηνυμάτων από τους εκπαιδευτικούς.
2ον Τα σωματεία που θα πάρουν αντίστοιχες αποφάσεις να συντονιστούν και να εκφραστούν ενιαία (π.χ. κοινές ανακοινώσεις, αφίσες, συλλαλητήρια, στάσεις, αποστολή εξώδικων για ενεργοποίηση της Α-Α από αυτές κ.ά.). Έτσι, θα κερδηθεί πολύτιμος χρόνος και θα ασκηθεί πίεση και σε όποιες άλλες συνδικαλιστικές ηγεσίες που ετοιμάζονται να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια (βλ. δεν θα γίνουμε Ιφιγένειες, άλωσης από τα μέσα με ενιαίο κείμενο, επίκληση σε πανεργατικό μέτωπο κ.ά.).
3ον Να διευρύνουμε το μέτωπο του δικού μας στρατοπέδου, αυτού της υπεράσπισης των μαθητών, του δημόσιου σχολείου και των εργαζόμενων σε αυτό. Άρα, κάθε συνάδελφος να μιλήσει με τα παιδιά, να μοιράσει την επιστολή προς τους γονείς σε όλους τους μαθητές, να πάμε στις γειτονιές, τις λαϊκές, να γίνουν συσκέψεις με συλλόγους γονέων από τα σωματεία. Να πούμε στα παιδιά να ζητήσουν την τρίωρη συνέλευση που δικαιούνται και να πάμε σε όλα τα σχολεία να μιλήσουμε μαζί τους. Να έχουμε στον νου μας και το εξής: Τη μεγαλειώδη απεργία των εκπαιδευτικών διαδέχτηκαν εικόνες πλημμυρισμένων σχολείων και πανεπιστημίων, το Υπουργείο Παιδείας απαξιώνεται μέρα με τη μέρα και η κυβέρνηση κλονίζεται. Επίσης, η οργή συσσωρεύεται από τα δέκα χρόνια μνημονίων, τη διετία της πανδημίας και τις συνέπειες από την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων (π.χ. αύξηση σε καύσιμα, είδη πρώτης ανάγκης, αυξήσεις σε ρεύμα και φυσικό αέριο). Είναι τεράστια ευκαιρία ως εκπαιδευτικοί να χτυπήσουμε δυνατότερα ομοθυμώντας και με ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
4ον Να κλιμακώσουμε και να οξύνουμε την πίεση: πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, απεργίες, συναυλίες, αναπαραγωγή και προώθηση βίντεο των ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ για την γνωστοποίηση του εγκληματικού σχεδίου της κυβέρνησης.
5ον Να ενωθούμε με τα άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια που αυτή τη στιγμή έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια καταστροφική πολιτική, της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Άρα, κοινός απεργιακός αγώνας με την υγεία στις 21/10, στήριξη της απεργίας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ κ.λπ.).
Είμαστε πολλοί, έχουμε σχέδιο, έχουμε όπλα. Παίρνουμε την υπόθεση της υπεράσπισης της δουλειάς μας, του δημόσιου σχολείου και των μαθητών μας στα χέρια μας. Θα νικήσουμε, είναι βέβαιο!
*Η Σοφία Στεφανίδου είναι μέλος του ΔΣ της Ε’ ΕΛΜΕ με τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις.
