του Jørn Eirik Henriksen*,
Μετάφραση: Σοφία Χατζοπούλου
Σημείωμα
Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε για μια από τις χώρες της Σκανδιναβίας, μία από τις πάλαι ποτέ χώρες της ευημερίας, των υψηλών μισθών και της κοινωνικής μέριμνας. Τι κοινό, θα έλεγε κανείς, έχει ο νότος της κρίσης και της διαφθοράς με τον “εύπορο και ευνομούμενο” Βορρά; Κι όμως, όπως φαίνεται είναι πολλά πια αυτά που μας ενώνουν. Τα παγκοσμιοποιημένα προβλήματα, η γεωπολιτική αποσταθεροποίηση, οι συνεχόμενες κρίσεις του καπιταλισμού και η αναδιοργάνωση του νεοφιλελευθερισμού ως η “μόνη λύση” (ΤΙΝΑ), φέρνουν τους λαούς όλο και πιο κοντά, όπως φαίνεται από το παρακάτω άρθρο ενός δασκάλου και μέλους του συνδικάτου εκπαιδευτικών της Νορβηγίας. Οι ομοιότητες που φαίνονται στο άρθρο αποδεικνύουν ότι δεν είναι η οικονομική κρίση (η Νορβηγία δεν πέρασε καμία κρίση το 2008), δεν είναι η γεωγραφική θέση και η αυτάρκεια σε πόρους, δεν είναι ο λαός και η νοοτροπία του που “φταίνε” για την διάλυση του κοινωνικού κράτους, όπως προσπαθεί η εγχώρια προπαγάνδα να μας πείσει. Είναι οι συγκεκριμένες επιλογές της παγκόσμιας άρχουσας τάξης για την ηγεμονία και κερδοφορία της. Η εγκατάλειψη κάθε κοινωνικού, “μη-παραγωγικού” τομέα και η παραχώρησή του στην “αόρατη” χείρα της αγοράς, παράλληλα με τη φτωχοποίηση και την εξαρτητοποίηση όλο και μεγαλύτερου πληθυσμού στους αδυσώπητους νόμους της. Στο παρακάτω άρθρο φαίνονται ακριβώς τα κοινά μας προβλήματα και άρα και η αδήριτη ανάγκη οργάνωσης ενός κοινού μετώπου της εργατικής τάξης και των λαών.
Αν επιθυμείς ένα επάγγελμα στο οποίο οι απειλές, η μειωμένη νομική κάλυψη και η μείωση μισθού αποτελούν τον κανόνα, τότε το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι για σένα.
Η κοινωνία βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και στη μετάβαση αυτή το σχολείο παίζει τον κύριο ρόλο.
Το σχολείο πρέπει να βελτιωθεί, να ψηφιοποιηθεί, να εκσυγχρονιστεί. Οι δάσκαλοι πρέπει να γίνουν καλύτεροι και να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη στην ανατροφή των παιδιών. Όλο και περισσότερες από τις απαιτήσεις τις κοινωνίας πρέπει να βρουν λύση στο σχολείο.
Η προετοιμασία για τη ζωή των μαθητών δεν είναι πια ευθύνη των γονέων, και η ψυχική υγεία δεν είναι πια ευθύνη των δομών υγείας. Όλα αυτά πρέπει να τα κάνει το σχολείο.
Χρόνο με τον χρόνο οι δάσκαλοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μιας κοινωνίας σε μετάβαση, η οποία ασκεί όλο και μεγαλύτερη πίεση στο σχολείο και στους εκπαιδευτικούς, ενώ ταυτόχρονα περιορίζονται οι πόροι και μειώνονται οι μισθοί.
Οι σημερινοί μαθητές έχουν αλλάξει και το ίδιο και οι σχέσεις στο σχολείο. Η εμπιστοσύνη στους δασκάλους έχει μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, κυρίως εξαιτίας των πολιτικών.
Κάθε χρονιά που περνά, και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση το αφήγημα είναι ίδιο. Τα σχολεία δεν είναι αρκετά καλά και οι δάσκαλοι πρέπει να κάνουν περισσότερη επιμόρφωση για να γίνουν καλύτεροι.
Όλα αυτά οδηγούν γονείς και μαθητές να μη δείχνουν πια στον δάσκαλο την απαραίτητη αναγνώριση.
Παίρνει ο μαθητής χαμηλούς βαθμούς; Φταίει ο δάσκαλος που δεν είναι αρκετά καλός.
Δεν συμπεριφέρονται καλά οι μαθητές; Φταίει το σχολείο που δεν τους ενθαρρύνει αρκετά.
Έχει λίγους φίλους το παιδί; έχει προβλήματα με τον ύπνο ή δε θέλει να πάει στο σχολείο; Οι δάσκαλοι είναι αυτοί που θα το λύσουν.
Έχει κάποιος κάποιο πρόβλημα ή ανησυχία, κάτι που τον απασχολεί; Ο δάσκαλος πρέπει πάντα να είναι διαθέσιμος.
Μια ημέρα με ηλεκτρονική επικοινωνία σημαίνει ότι ο δάσκαλος είναι πάντα στη διάθεση όποιου τον χρειαστεί. Φτάνει μόνο ένα μέηλ, ένα SMS, ένα μήνυμα στο Teams, Snap, Messenger, Instagram ή όπου αλλού.
Τα αιτήματα προς απάντηση μέσα στην ημέρα αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο. Το να επικοινωνήσεις με τον δάσκαλο το βράδυ πριν από 20 χρόνια ήταν αδιανόητο. Τώρα θεωρείται πια μια κανονικότητα..
Οι ευθύνες αυξάνονται. Οι απαιτήσεις αυξάνονται. Το μόνο που δεν αυξάνεται στο σχολείο είναι ο πραγματικός μισθός. Αυτός πέφτει όλο και περισσότερο.
Όταν χτύπησε η πανδημία αποδείχτηκε ότι οι εκπαιδευτικοί ήταν τόσο πολύ σημαντικοί που οι οδηγίες δεν ίσχυσαν γι αυτούς.
Έπρεπε να δουλεύουν σε γεμάτες αίθουσες, χωρίς μέτρα προφύλαξης. Τα μέτρα ήταν γελοία, μα το αφήγημα συνέχισε να είναι ‘ο μαθητής πρώτα’.
Τα σχολεία παρέμειναν ανοιχτά χωρίς μέτρα προφύλαξης, με κάθε κόστος, και το κόστος αυτό το πλήρωσαν οι δάσκαλοι. Όχι φυσικά με κάποια αύξηση μισθού αλλά με το κίνδυνο σοβαρής ασθένειας.
Οι δάσκαλοι ωστόσο ενημερώθηκαν ότι είναι σημαντικοί. Τόσο σημαντικοί που πρέπει να θυσιαστούν για κάθε κρίση, υγειονομική, οικονομική ή ότι άλλο.
Αλλά όχι αρκετά σημαντικοί για αυξήσεις μισθών. Δεν χρειάζονται περισσότερα χρήματα γιατί είναι υψηλόμισθοι και πρέπει να θυσιαστούν για τους άλλους…και ο πραγματικός μισθός συνεχίζει την κατηφόρα.
Οπότε, αν θέλετε μια δουλειά με συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις, προσβολές και απειλές και με συνεχείς μειώσεις μισθού, το επάγγελμα του δασκάλου είναι για εσάς.
* δάσκαλος και μέλος του Συνδικάτου Εκπαιδευτικών Νορβηγίας
