Η λύση ήταν τόσο καιρό μπροστά στα μάτια μας για έναν συμπαθή κάτοικο του όμορφου νησιού
Ναι και, και τι θέλουν τώρα; Επειδή βγάλανε ένα πανεπιστήμιο, να τους δώσουμε και τζάμπα σπίτι; Οι άλλοι δηλαδή που έρχονται για διακοπές στο νησί, δεν βγάλανε πανεπιστήμια; Τι βγάλανε; Πτυχία να δουν τα μάτια σου.
Φαντάζεσαι να δίναμε φτηνά σπίτια σε όποιον έρχεται για να διδάξει; Πόσοι θα πλακώνανε μετά; Θα γεμίζαμε δασκάλους γιόγκα και αυτοβελτίωσης. Γεμίσατε στην Αθήνα παλαβούς, και θα τους φορτωθούμε εμείς τώρα.
Γκρινιάζουν για τα σπίτια… Έχεις τον άλλον απ’ το κωλοχώρι και θέλει δωμάτιο με μπάνιο και κουζίνα. Εδώ ολόκληρος πελεκάνος -που έρχονται απ’ την άλλη άκρη του πλανήτη μέχρι τη Μύκονο για να τον δουν- και μένει σε μια φωλιά όλη κι όλη, από λάσπες και ξερόκλαδα.
Ζήτησε ποτέ ο πελεκάνος κουζίνα; Όχι. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν έχει χρόνο να μαγειρέψει. Ο πελεκάνος δουλεύει. Άμα δούλευες κι εσύ θα καταλάβαινες.
Και δεν είναι ότι δεν έχουν γίνει κι εδώ αξιοπρεπείς προσπάθειες να λυθεί το “πρόβλημα” -γελάω και μόνο με τη λέξη. Θυμάμαι πέρσι που κατέβηκαν οι νέοι εκπαιδευτικοί απ’ το πλοίο και πήγαν για να τους παραλάβουν οι δάσκαλοι που έμεναν ήδη εδώ, να τους δείξουν κιόλας και τα βασικά -πού να τρώνε, που να κάνουν τα ψώνια τους, πού να στρώσουν το σλίπινγκ μπαγκ τους.
Κάποιοι που δεν τους ακούσανε, το στρώσανε όπου να ‘ναι, και μόλις έπιασε Οκτώβρης, Νοέμβρης, να οι βροχές και το κρύο. Τεσπά, επειδή τους λυπηθήκαμε, μια μέρα που έριχνε πολύ, πήγαμε και τους πήραμε από εκεί, τους φέραμε στα σπίτια μας, τους ντύσαμε, τους ταΐσαμε, τους ζεστάναμε, και μόλις κόπασε η βροχή, τους ξαναπετάξαμε στον δρόμο, κάτω από ένα υπόστεγο αυτήν τη φορά, το καλύτερο του νησιού. 200 ευρώ πιάνει τον 15αύγουστο.
Αργότερα, στο πανηγύρι του χωριού κληρώσαμε και μία σκηνή για έναν σούπερ τυχερό -εννοείται εμείς την κερδίσαμε, είχανε πάντως την ευκαιρία τους.
Φέτος, για να μην έχουμε τέτοια παρατράγουδα συνεννοηθήκαμε και τυπώσαμε σε μεγάλες κόλλες Α4 (με δικά μας χρήματα) οδηγίες για το πώς να φτιάξουν σπίτια από κόντρα πλακέ. Απίστευτες σκηνές στο λιμάνι. Έπεσαν κάτω και άρχισαν να μας φιλάνε τα χέρια. Τρέμει η φωνή μου, συγγνώμη.
Λέω φέτος που ακρίβυνε το φυσικό αέριο και θα μείνει ο καυστήρας αχρησιμοποίητος, μήπως φιλοξενήσω κανά δάσκαλο εκεί μέσα, τζάμπα τελείως.
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας πατέρας για το παιδί του, ε; Άμα είναι να μάθει γράμματα, θυσία.
Το κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας
Πηγή: Κώστας Μανιάτης - news247.gr
