Με ένα διθυραμβικό δελτίο Τύπου το υπουργείο Παιδείας μας ενημερώνει ότι στη Σύνοδο του ΟΗΕ «για το Μετασχηματισμό της Εκπαίδευσης» (Transforming Education Summit), ο ρόλος της Ελλάδας είναι «ηγετικός», καθώς αυτή διά του ΥΠΑΙΘ, «κατά την προετοιμασία της Συνόδου, διαδραμάτισε καίριο ρόλο, ως μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Συνόδου και ως από κοινού επικεφαλής (μαζί με τη Σιγκαπούρη) σε μία από τις πέντε κεντρικές θεματικές ενότητες για την ψηφιακή μάθηση και τον μετασχηματισμό της εκπαίδευσης».

Αναφέρει επίσης ότι «η Σύνοδος Κορυφής του ΟΗΕ αποτελεί ευκαιρία να αναδειχθεί η εκπαίδευση ως κορυφαία θεματική στην παγκόσμια πολιτική ατζέντα, να δρομολογηθούν δράσεις για την ανάκτηση των μαθησιακών απωλειών και να ενεργοποιηθεί ο μετασχηματισμός της εκπαίδευσης σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο». 

Αφήνουμε στην άκρη τις γελοιότητες περί «ηγετικού ρόλου» της Ελλάδας σε μια τυπική διαδικασία, που ακολουθεί ο ΟΗΕ σε τέτοιου τύπου φαινομενικά σπουδαίες διοργανώσεις (εδώ άλλα κι άλλα ψηφίσματα του ΟΗΕ, που αφορούν καίρια ζητήματα σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κ.λπ. δεν εφαρμόζονται και τα ψηφίσματα είναι απλώς για το θεαθήναι, καθώς και αυτός ο διεθνής οργανισμός είναι στα χέρια ιμπεριαλιστικών συμφερόντων)  κι ας πάμε στο διά ταύτα.

Πρώτα, όμως, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο «μεταβαλλόμενος κόσμος», που αναφέρει το δελτίο Τύπου του ΥΠΑΙΘ, και στον οποίο οφείλει να προσαρμοστεί η εκπαίδευση, είναι ο κόσμος του άγριου καπιταλισμού, που γίνεται όλο και πιο επιθετικός και αγριανθρωπικός, καθώς έχει υποχωρήσει το εργατικό κίνημα. Εξ ου και οι κατευθύνσεις που δίνονται από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως ο ΟΟΣΑ, που σπεύδουν ασμένως να ικανοποιήσουν οι αστικές κυβερνήσεις.

Αλήθεια για ποιον ψηφιακό μετασχηματισμό της εκπαίδευσης επαίρεται το υπουργείο Παιδείας; Μήπως για το σκάνδαλο με την Cisco, για το θησαυρισμό των πολυεθνικών της πληροφορικής, τα άπειρα προβλήματα που δημιουργήθηκαν τον καιρό της περίφημης τηλεκπαίδευσης στα νοικοκυριά και στις απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας, που άφησαν εκτός τα παιδιά των περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων και «γκάβωσαν» χιλιάδες άλλα, για τις αδυναμίες των δικτύων, για τις τεράστιες ελλείψεις σε αντίστοιχες υποδομές και τον εξοπλισμό των σχολείων, που ανάγκασαν τους εκπαιδευτικούς να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να ανταποκριθούν από το σπίτι τους, για το εξευτελιστικό ποσό των 200 ευρώ που δόθηκε στους εκπαιδευτικούς για να αγοράσουν σύγχρονο εξοπλισμό, για τα τάμπλετ, κ.λπ.; Ή μήπως για το σπουδαιότερο που είναι αυτή καθαυτή η εργαλειοποίηση της τηλεκπαίδευσης, ώστε κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας να ελαχιστοποιούν τις δαπάνες που απαιτούνται για την ίδρυση νέων σχολείων και τον διορισμό του ανάλογου μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού (το παράδειγμα της ακριτικής Γαύδου και η πρόταση του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ είναι μόλις πρόσφατο);

Αλήθεια τί εννοεί η Κεραμέως με «την ανάκτηση των μαθησιακών απωλειών και την ενεργοποίηση του μετασχηματισμού της εκπαίδευσης σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο»; 

Μήπως όλα αυτά που νομοθέτησε και δρομολογεί με την αύξηση της ύλης, την ένταση των ταξικών φραγμών, το εξεταστικοκεντρικό σχολείο, τις καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων, την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, τους μόνιμους διορισμούς-σταγόνα στον ωκεανό, τους δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές που καλύπτουν πάγιες και πραγματικές ανάγκες, τη μπαχαλοποίηση των εργασιακών σχέσεων και στην εκπαίδευση, την κατηγοριοποίηση σχολείων-μαθητών-εκπαιδευτικών, την επιβολή του φόβου και της υποταγής, κ.ά;  Ή μήπως τέλος την ιδιωτικοποίηση και την πλήρη παράδοση του δημόσιου σχολείου και των δημόσιων ΑΕΙ στα νύχια της καπιταλιστικής αγοράς;

Ρητορικά, βεβαίως, είναι όλα αυτά τα ερωτήματα και έχουν απαντηθεί δεόντως απ΄ όλη τη μαχόμενη εκπαίδευση.

ΠΗΓΗ: eksegersi.gr