Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικού. Μία οποιαδήποτε παγκόσμια ημέρα έχει αξία μόνον αν θίγει την ουσία των προβλημάτων και μόνον αν καλεί σε μόνιμη δράση ώστε να αυτοκαταργηθεί ως επέτειος. 

Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την παγκόσμια ημέρα και με βάση το παραπάνω σκεπτικό σημειώνω:

1. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να παρέχει ολόπλευρη γνώση σχετική με το αντικείμενό του, αναδεικνύοντας την ιστορική εξέλιξη, τη φιλοσοφική διάσταση και την εφαρμογή της στην πράξη.

2. Ο εκπαιδευτικός δεν αρκεί να περιγράφει, αλλά να ερμηνεύει και να αναδεικνύει τις νομοτέλειες στη σφαίρα της νόησης, της φύσης και της κοινωνίας.

3. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να μην είναι ένας στεγνός γραφειοκράτης, όσο καλός εκπαιδευτικός κι αν είναι. Οφείλει να μιλάει με τους μαθητές του για το τι συμβαίνει στη σημερινή κοινωνία και ανεξάρτητα της ειδικότητάς του να προάγει τις αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της δικαιοσύνης.

4. Ο εκπαιδευτικός οφείλει να μάχεται για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για αξιοπρεπείς μισθούς, για ένα σχολείο κι ένα πανεπιστήμιο που θα είναι χώροι ελεύθερης έκφρασης κι όχι εργασιακές γαλέρες.

Μαζί με όλα τα παραπάνω ας μην ξεχνάμε πως οι εκπαιδευτικοί έχουν καταδικαστεί με μισθούς πείνας, με την ατελείωτη ταλαιπωρία της μετακίνησής τους σε κάθε γωνία της Ελλάδας με υπέρογκα ενοίκια, με αξιολογήσεις-λαιμητόμους μέσω ενός παράλογου, πυραμιδωτού και έντονα χρωματισμένου ιδεολογικά συστήματος, με ένα σωρό ανούσια καθήκοντα που προστίθενται δίχως διακοπή και αμοιβή, με ουσιαστικά ελεύθερες απολύσεις στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Κάθε, λοιπόν, αναφορά από επίσημα χείλη για τη σημερινή ημέρα, εμπεριέχει τόνους υποκρισίας.