Σε έκτακτη συνάντηση,  την Τρίτη 5/12, του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πειραιά με τον Διευθυντή Εκπαίδευσης της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης  Πειραιά, μετά από πρόσκληση του τελευταίου, «ο Διευθυντής (σ.σ. σύμφωνα με ανακοίνωση της ΕΛΜΕ) δεσμεύτηκε

• να μην προχωρήσει καμία δίωξη για τα δύο μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΜΕ, να μπουν οι υποθέσεις στο αρχείο

• να κάνει όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να απαλλαγούν από την παραπομπή στο Πειθαρχικό Συμβούλιο οι Διευθυντές που συμμετέχουν στην Απεργία-Αποχή, οι οποίοι θα μπορέσουν να λάβουν κανονικά μέρος στις επερχόμενες κρίσεις για τη θέση του Διευθυντή (αν φυσικά το επιθυμούν)».

Ασφαλώς πρόκειται για νίκη των εκπαιδευτικών. Απόδειξη ότι η αλληλεγγύη, ο συλλογικός αγώνας, η δημοσιοποίηση των κατασταλτικών ενεργειών του εν λόγω Διευθυντή ΔΙΔΕ Πειραιά, που τον έκανε γνωστό στο πανελλήνιο για την βασιλικότερη του βασιλέως τακτική του απέναντι στους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στην αξιολόγηση, φέρνει αποτελέσματα. Και αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όλοι οι εκπαιδευτικοί που ακόμη είναι μουδιασμένοι και έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη δύναμη των συλλογικών διεκδικήσεων.

Πέρα από αυτό το πολύ σημαντικό συμπέρασμα, πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να πάρουμε υπόψη και μια άλλη πλευρά, που λειτούργησε ως ανασταλτικός παράγοντας στις ήδη δρομολογημένες τρομοκρατικές ενέργειες του ΔΙΔΕ Πειραιά. Ο οποίος «κατόπιν ωρίμου σκέψεως» αντιλήφθηκε ότι όλη αυτή η κινητοποίηση, όλη αυτή η δημοσιότητα τον βλάπει, βλάπτει το μέλλον του στην ιεραρχική διοικητική πυραμίδα της εκπαίδευσης. Διότι, όπως λέει και το τραγούδι, οι κυβερνήσεις πέφτουνε -και ο Μητσοτάκης είναι ήδη τελειωμένος πολιτικά και σε αποδρομή- αλλά τα διοικητικά στελέχη μένουν… Και αυτά, προφανώς, επιθυμούν να εξακολουθήσουν να κατέχουν πόστα, διότι η επιστροφή στην τάξη είναι όχι μόνο «υποτιμητική» για αυτά τα στελέχη, αλλά και πολύ βαριά και επώδυνη.