41 ολάκερα χρόνια τα σχολειά μας, πέτρινα κάστρα, φυλάνε τα παιδιά μας.
Χωρίς φροντίδα χωρίς νιάξιμο, γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για αυτά παρά μόνο με κάτι ψίχουλα, με κάτι μερεμέτια. Μα τα κάστρα δε σώζονται με ψίχουλα, με μερεμέτια αλλά από ανθρώπινες ψυχές με λογισμό και μ΄ όραμα.
41 ολάκερα χρόνια τα σχολειά μας, πέτρινα κάστρα, παρέμειναν απόρθητα για τους επίδοξους πειρατές που ήθελαν να τα γκρεμίσουν και στη θέση τους να βάλουν χοντρές αλυσίδες.
41 ολάκερα χρόνια για να μη γίνουν τα σχολειά αλυσίδες και να μπορούν τα παιδιά μας να ονειρεύονται πως μπορούν αν θέλουν να γίνουν πουλιά, χαρταετοί και να πετάξουνε ψηλά!
41 ολάκερα χρόνια αγώνας για να μη γίνουν τα σχολειά αλυσίδες και να υπάρχουν ακόμα, άσπρα καραβάκια ελπίδας και χαράς μέσα στη λασπουριά!
41 ολάκερα χρόνια αγώνας για να μη γίνουν τα σχολειά αλυσίδες και να μπορούν τα παιδιά μας να λένε ελπίζοντας:
“Εγώ – είπε – θ’ ανέβω πιο ψηλά, πάνω απ’ τη μαλακή συνέχεια (Ρίτσος)”
* Φωτογραφία: Το σχολείο μας και πάλι πλημμύρισε. Τα παιδιά όμως για άλλη μια φορά αλλάζουν την πραγματικότητα. Μες τα λασπόνερα στέλνουν άσπρες ταξιδιάρικες βαρκούλες χαράς και ελπίδας.
