Η πραγματοποίηση μιας ταινίας μικρού μήκους με τη συμμετοχή μαθητών, στο πλαίσιο του διεθνούς μαθητικού διαγωνισμού ταινιών μικρού μήκους «cinema-diavases», ασφαλώς και είναι ένα σημαντικό γεγονός για ένα δημόσιο σχολείο. Γιατί αποτελεί μοναδικό εκπαιδευτικό εργαλείο στο οποίο εμπλέκονται όλα τα γνωστικά αντικείμενα  (γλώσσα, μαθηματικές δεξιότητες, μουσική, εικαστικά) και βεβαίως όλα τα «καινοτόμα» προγράμματα που επικαλείται το υπουργείο Παιδείας ( αγωγή υγείας, περιβαλλοντική εκπαίδευση, πολιτισμός), ενώ απαιτείται η επιστράτευση και των των νέων μεθόδων διδασκαλίας κατά το ΙΕΠ, όπως η ομαδοσυνεργατική διδασκαλία και η μαθητοκεντρική μάθηση. 

Περιττό να μιλήσουμε για την ενεργοποίηση, τις πρωτοβουλίες και την εθελοντική συμμετοχή του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, μέσα στο οποίο λειτουργεί το σχολείο, από τους γονείς μέχρι τις σχολικές επιτροπές και τον Δήμο, και για τα οφέλη που τελικά εισπράττει το ίδιο το σχολείο (π.χ. βελτίωση κτιριακών εγκαταστάσεων και υλικοτεχνικής υποδομής).

Πάνω απ’ όλα, όμως, απαιτείται ο ενθουσιασμός, η άοκνη, συνεχής προσπάθεια, η μεγαθυμία του εκπαιδευτικού που έχει την έμπνευση και παίρνει στις πλάτες του αυτήν την πρωτοβουλία να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις (πρωτίστως τους μαθητές, το υπόλοιπο εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου, γονείς, φίλους, κ.λπ.) ώστε να πετύχει το ποθητό και βέλτιστο αποτέλεσμα.

Είναι φανερό ότι τέτοιες πρωτοβουλίες, ευεργετικές για τη μίζερη πραγματικότητα του δημόσιου σχολείου -για την οποία δεν δίνει δεκάρα στην πραγματικότητα το υπουργείο Αμάθειας- είναι σημαντικές στον κύβο, όταν πρόκειται για σχολεία, στα οποία φοιτά μεγάλο μέρος μαθητών προερχόμενο από χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα ή «περιθωριακές ομάδες», γιατί ως γνωστόν οι περίφημες «ίσες ευκαιρίες» γι’ αυτά τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού», τα καταδικασμένα για τον Καιάδα από το καπιταλιστικό σύστημα, είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι μια τέτοια ωραία πρωτοβουλία για τη δημιουργία μαθητικής ταινίας μικρού μήκους, δεν ευδοκίμησε στο Δημοτικό Σχολείο Εξαμιλίων Κορινθίας, όπου το 80% περίπου των μαθητών προέρχεται από τον συνοικισμό Ρομά. Και δεν ευδοκίμησε, παρά τον ενθουσιασμό και την επιμονή του εκπαιδευτικού Σταύρου Παναγιώτου, που είχε την ιδέα αυτής της πρωτοβουλίας, επειδή ο διευθυντής του σχολείου σαμποτάρισε την όλη προσπάθεια, ενώ και η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ στα λόγια συναινούσε στην πρωτοβουλία του εν λόγω εκπαιδευτικού, στην ουσία κάλυψε τον διευθυντή του σχολείου.

Τα γεγονότα έχουν ως εξής:

Ο κ. Παναγιώτου, ο οποίος έχει  συμμετάσχει δυο φορές τις τελευταίες σχολικές χρονιές με τρία διαφορετικά σχολεία στον διεθνή μαθητικό διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους «cinema-diavases» (την πρώτη φορά μάλιστα η συμμετοχή κέρδισε το πρώτο βραβείο), έδειξε και φέτος το ίδιο ενδιαφέρον να πραγματοποιήσει μια μαθητική ταινία για να πάρει μέρος στον μαθητικό διαγωνισμό. Για τον λόγο αυτό ενημέρωσε αναλυτικά τον διευθυντή του σχολείου.

Ο διευθυντής του σχολείου ενώ αρχικά έδειξε ενθουσιασμό, στη συνέχεια άλλαξε γνώμη, κατόπιν επικοινωνίας με αιρετό της Διεύθυνσης, όπως ο ίδιος είπε. Με διάφορα προσκόμματα αρνείτο την πραγματοποίηση συλλόγου διδασκόντων, ο οποίος τελικά έγινε μετά από υπογραφές που συγκέντρωσε ο κ. Παναγιώτου. Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι ο σύλλογος διδασκόντων ενέκρινε ομόφωνα την πρωτοβουλία του εκπαιδευτικού για την πραγματοποίηση της ταινίας, απόφαση την οποία, όμως, ακόμη και σήμερα ο διευθυντής του σχολείου γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του και αρνείται να δώσει έγκριση ώστε να σταλούν οι βεβαιώσεις συμμετοχής των μαθητών στους γονείς, απαραίτητο προαπαιτούμενο στάδιο για την πραγματοποίηση της ταινίας. 

Επιδεικνύει δε μια αυταρχική, αλαζονική συμπεριφορά, δηλώνοντας ότι πρέπει να γνωρίζει εκ των προτέρων τον τίτλο, το θέμα της ταινίας και το σενάριο. Και απαιτεί να γίνει προβολή της ταινίας και παρέμβαση με το σχετικό κατά την κρίση του μοντάζ, ώστε να εγκρίνει την ταινία! Απαιτεί δηλαδή να κάνει καθαρή λογοκρισία, λες και είμαστε σε εποχές χούντας.

Τι φοβάται ο διευθυντής του σχολείου και αρνείται την πραγματοποίηση της ταινίας, ειδικά αν σκεφτούμε πως και ο ίδιος, κατέχοντας θέση στη διοικητική ιεραρχία της εκπαίδευσης, έχει ίδιον όφελος από την προβολή του σχολείου, το οποίο διοικεί (τα κριτήρια της κακόφημης αξιολόγησης της Κεραμέως είναι γνωστά);

Φοβάται ότι με την ταινία θα έρθει στο φως η ζοφερή πραγματικότητα, η σκληρή αλήθεια της ζωής των μαθητών Ρομά, που θα ξεπηδήσει αναπόφευκτα μέσα από την αγνότητα και τον αυθορμητισμό των παιδιών. Μια αλήθεια που προσπαθεί να κρύψει επιμελώς κάτω από το χαλί η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ολόκληρος ο αστισμός, που από τη μια διαφημίζουν τις προσπάθειες που τάχα κάνει το σύστημα για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των Ρομά και από την άλλη βάζουν φραγμό και σαμποτάρουν κάθε κίνηση που θα ανάψει μια μικρή φλογίτσα ανάπτυξης της προσωπικότητας, όπως είναι η επαφή με τον πολιτισμό, στα παιδιά των φτωχών και περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων.

ΥΓ. Ταινίες με τη συμμετοχή μαθητών, που έστειλε ο εκπαιδευτικός Σταύρος Παναγιώτου στον διεθνή μαθητικό διαγωνισμό «cinema-diavases»: