Αναρωτιούνται πολλοί -και όχι μόνο στον χώρο της Αριστεράς ή της σοασιαλδημοκρατίας, αλλά και «γαλάζιοι» ψηφοφόροι- γιατί ο «πρόεδρος Κυριάκος» (όπως τον προσφωνούν οι φίλοι) ή ο «Κούλης» δεν διώχνει από το κόμμα του τον Γρηγόρη Ψαριανό, μετά τον οχετό που εκτόξευσε κατά των καθηγητών. Παρά το γεγονός ότι η ΟΛΜΕ δικαίως αποφάσισε να κινηθεί νομικά εναντίον του υποψήφιου βουλευτή και παρά το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση ζητούσε την αποπομπή του από τις λίστες της Νέας Δημοκρατίας, η Πειραιώς διεμήνυε διά του κ. Σκέρτσου ότι ο υβριστής «έδωσε εξηγήσεις και το θέμα θεωρείται λήξαν» - εν τω μεταξύ όμως η δουλειά στο επικοινωνιακό επίπεδο έχει γίνει.

Ο υβριστής επιτιθέμενος σκαιά στους δασκάλους των παιδιών μας, την ώρα μάλιστα που η απερχόμενη κυβέρνηση τα έχει κάνει μούσκεμα και βασανίζει χιλιάδες παιδιά με το «κραχ» της Τράπεζας Θεμάτων, δεν έρχεται μονάχα να πετάξει μια κορόνα ώστε να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση για το πολιτικό ακροατήριο που δεν καλύφθηκε από τα επιστημονικής φαντασίας σενάρια για τους χάκερ οι οποίοι θέλουν το κακό μας και επιβουλεύονται την πατρίδα μας. Δεν είναι δηλαδή απλώς μια ταινία καράτε με ξύλο στους καθηγητές, που προβάλλεται στη διπλανή αίθουσα από εκείνη που παίζεται η περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας - ο υβριστής κάνει και μια άλλη δουλειά για τον πρόεδρο Κυριάκο.

Ο λεκτικός τραμπουκισμός του υποψήφιου βουλευτή συνδέεται απολύτως με το αφήγημα που έχει στηθεί εδώ και καιρό για το ξεχαρβαλωμένο δημόσιο σχολείο, για το οποίο η Νέα Δημοκρατία έχει τη μαγική λύση. Ο καφενειακού τύπου τσαμπουκάς του υβριστή στη δημόσια σφαίρα δεν στέκει μόνος, αλλά συνοδεύεται με την πολύ στιβαρή, πολύ συγκροτημένη, πολύ σοβαρή στο ύφος και κομψή στις εκφράσεις κ. Κεραμέως, η οποία σε ένα σύνθετο πρόβλημα σαν κι αυτό που αντιμετωπίζει το υποχρηματοδοτούμενο δημόσιο σχολείο προτείνει επί της ουσίας την εξής μία απόλυτη λύση: την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

Στην πολιτική επικοινωνία οι απλοϊκές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα ονομάζονται «ασημένιες σφαίρες», σαν τη σφαίρα εκείνη που στη λαογραφία σκοτώνει τον λυκάνθρωπο. Η Νέα Δημοκρατία έχει στη φαρέτρα της πολλές τέτοιες σφαίρες - ας πούμε στα Τέμπη ο κακός της τραγωδίας ήταν ο σταθμάρχης. Για να υπηρετηθεί ωστόσο η στόχευση δεν χρειάζεται μόνο ένας πρωταγωνιστής, δεν μπαίνει μόνο ένας ιεραπόστολος στο σαλούν για να κάνει κήρυγμα στην Αγρια Δύση, πρέπει απαραιτήτως να έχει προηγηθεί ο αψύς τύπος που κάνει το σαλούν λαμπόγυαλο, ώστε ο ιεροκήρυκας να δώσει ήρεμα τη λύση.

Με άλλα λόγια, ο υβριστής, που όπως μας είπε ο κ. Σκέρτσος «δεν στοχοποίησε ανθρώπους, δεν στοχοποίησε κλάδους, στοχοποίησε συγκεκριμένες συμπεριφορές», δεν εκδηλώνει απλώς μια συμπεριφορά πολιτικού υπονόμου, αλλά στήνει τους απαραίτητους πολιτικούς χουλιγκανισμούς που βοηθούν να πυροδοτηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός απέναντι στους «τεμπέληδες» δασκάλους.

Για το πολιτικό σπίτι του υβριστή το να αποκαλεί «μεγάλα καθάρματα», «σκουλήκια, αλήτες» και «αρχιμαφιόζους» τους καθηγητές είναι ένα θέμα που «θεωρείται λήξαν», γιατί πίσω από τον κουρνιαχτό η ασημένια σφαίρα είναι τρεις λέξεις: «πρέπει να απολυθούν». Η κ. Κεραμέως θα τα πει κομψά σε δεύτερο χρόνο με μόλις μία λέξη: «αξιολόγηση».