Του Θανάση Σωτηρίου

 

Είναι που κάθε τέτοια εποχή το σχολείο αδειάζει και κλείνει. Είναι που η Γ’ τα μαζεύει και φεύγει. «Φύγαν τα παιδιά…». Μου λείπει η Γ’ τέτοιες μέρες. Είναι που καταλαβαίνω ότι μεγάλωσαν απότομα και ξαφνικά είναι αλλού.

Κάθε σχολική χρονιά έχω την ίδια πορεία «ζωής». Ας πούμε ότι λειτουργώ σε ένα «αντίστροφο μικροχρόνο».

Το φθινόπωρο είμαι γέρος, μετρημένος και υπολογιστής. Μετά ωριμάζω, περνάω την πιο «δραστήρια φάση». Κατά την άνοιξη έχω μια «φοιτητική» ορμή και τέλος στις αρχές του καλοκαιριού, με το σχολείο άδειο πια, βάζω κοντά παντελονάκια να παίξω στο προαύλιο.

Τα παιδιά λειτουργούν αντίστροφα, βέβαια. Δε συγχρονιζόμαστε. Το τέλος Ιουνίου τους βρίσκει κουρασμένους και σοβαρούς, σκεπτικούς και στοχαστικούς. Κάποια έχουν γράψει καλά, άλλα όχι, πολλά βρίσκουν αμέσως δουλειά, άλλα πάνε διακοπές. Και κάποια θα ξενιτευτούν. Τα παιδιά μας φεύγουν και μας αποχαιρετούν με διάφορους τρόπους τότε ακριβώς που εγώ θέλω να παίξουμε. Ας είναι.

Θέλω να τα αγκαλιάσω όλα και να τους πω να μην αλλάξουν. Όμως η ζωή είναι και οι αλλαγές μας και νομίζω ότι και αυτά για πρώτη φορά το νιώθουν τόσο έντονα. Βιώνω το τέλος μιας εποχής κοιτάζοντας το άδειο σχολείο με ένα απόηχο από γνώριμες φωνές στ’ αυτιά μου. Κάπου βαθιά μέσα μου είμαι ένα παιδί που δεν το παίζουν και ούτε μπορούν να το πάρουν μαζί τους. Αυλαία. Έτσι είναι. Η ζωή μας είναι οι αλλαγές μας και, πιστέψτε με, πουθενά αλλού αυτό δεν είναι τόσο αληθινό όσο σε ένα σχολείο.

Κορίτσια και αγόρια μου, Καλή σας Τύχη.