Δημοσιεύουμε παρακάτω απόσπασμα από επιστολή απόφοιτης Επαγγελματικού Λυκείου στην οποία αναφέρεται ότι 14 μαθητές ενημερώθηκαν, μια ημέρα πριν την ημέρα έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων, πως δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε αυτές, λόγω της μη απόκτησης πτυχίου ειδικότητας!
——-
Σε κάποιο επαγγελματικό σχολείο, 14 μαθητές ενημερώθηκαν από αυτό, μια ημέρα πριν την ημέρα έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων, πως δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε αυτές, λόγω της μη απόκτησης πτυχίου ειδικότητας. Πρέπει εδώ να σημειωθεί πως τα Επαγγελματικά λύκεια και οι εκπαιδευτικοί αυτών γνώριζαν πως μόνο το απολυτήριο δεν αρκεί για να είναι έγκυρη η συμμετοχή τους στις εξετάσεις, γνώριζαν πως αρκεί σε ένα μάθημα να είναι η βαθμολογία κάτω του 8, για να μην μπορούν αυτά τα παιδιά να πάρουν το πτυχίο τους και να συμμετέχουν στις εξετάσεις.
Παρόλα αυτά, εκπαιδευτικός κρίνει πως η επίδοση 14 μαθητών σε ένα μάθημα είναι 7 χωρίς μάλιστα να έχει καταχωρίσει βαθμολογία Α τετραμήνου, χωρίς να έχει ενημερώσει κανέναν μαθητή ή κηδεμόνα καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, με οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο, πως η επίδοση των μαθητών αυτών είναι τόσο χαμηλή, χωρίς καν να μπει στον κόπο να ενημερώσει με το πέρας των μαθημάτων τους μαθητές για την απόφασή του αυτή, που δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Γιατί από αυτόν εξαρτάται το αν τα παιδιά αυτά θα χάσουν τη χρονιά που πέρασε και την επόμενη.
Χωρίς να υπερισχύσει ο εκπαιδευτικός μέσα του και να σταθεί στο πως θα βοηθήσει ένα τέτοιο πλήθος μαθητών, να βοηθήσει ώστε οι μαθητές να άρουν τις δυσκολίες τους στο συγκεκριμένο μάθημα. Άραγε η μαζική αποτυχία μαθητών σε ένα μάθημα, είναι μόνο ενδεικτική της κακής επίδοσης των μαθητών; Δεν συνδέεται καθόλου με την παραγωγή εκπαιδευτικού έργου από τον διδάσκοντα;
Από την άλλη βέβαια, αν υπερίσχυσε ο επιστήμονας μέσα του, πως μπορεί με επιστημονικό και αντικειμενικό τρόπο να στηρίξει την απόφασή του για χορήγηση ίδιας προφορικής βαθμολογίας σε 14 μαθητές; Όταν μη καταθέτοντας βαθμολογία Α τετραμήνου λειτουργεί «με γνώμονα την επιστημονική και παιδαγωγική ευθύνη που φέρουν οι εκπαιδευτικοί απέναντι σε όλα τα παιδιά», αναρωτιέται κανείς που να πήγε αυτός ο γνώμονας στο Β τετράμηνο.
Προσπερνώντας αυτή την συμπεριφορά, που ούτε μπορεί να ερμηνευτεί ούτε να δικαιολογηθεί υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες της φετινής χρονιάς, έγινε προσπάθεια να ερμηνευτεί ή να δικαιολογηθεί αυτή του Συλλόγου Διδασκόντων, αυτή του Διευθυντή, αυτή του Σχολείου. Αλλά τι να ερμηνεύσει κανείς, όταν ο Σύλλογος Διδασκόντων ενέκρινε με την υπογραφή του αυτή την κατάφωρη αδικία, όταν μια ημέρα πριν αρχίσουν οι εξετάσεις, τα παιδιά μαθαίνουν πως δεν μπορούν να συμμετάσχουν, όταν κάποια τελικά κατάφεραν με πολλή δυσκολία να γράψουν – γιατί κανείς νόμος δεν απαγορεύει σε μαθητές με δελτίο εξεταζομένου να εισέλθουν στο εξεταστικό κέντρο – και την ώρα που έγραφαν στοχοποιήθηκαν σαν μιάσματα; Όταν η βαθμολογία σε αυτά τα παιδιά τους κοινοποιήθηκε δυο ημέρες μετά την έναρξη των εξετάσεων; Αναρωτιέται κανείς που ξεκινούν και που τελειώνουν οι ευθύνες. Οι ηθικές, οι παιδαγωγικές, οι επιστημονικές, οι θεσμικές, οι πειθαρχικές, οι ανθρώπινες. Και αν βρεθούν τελικά, ποιος θα τις αποδώσει;
Αν το φετινό θέμα της έκθεσης ήταν «τι μάθατε από αυτή τη χρονιά; Τι αποκομίσατε, τι θα θυμάστε για πάντα;», κάποιοι από τους μαθητές θα έγραφαν πως έμαθαν να αντέχουν, κάποιοι πως λίγο ακόμα και δεν θα άντεχαν, κάποιοι θα έγραφαν πως φέτος γνώρισαν το πιο σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, και κάποιοι δεν θα είχαν καν την ευκαιρία να εκφραστούν. Όχι επειδή θα ήταν δική τους επιλογή, αλλά επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως δεν ήταν ικανοί να πάρουν έναν βαθμό παραπάνω, να έχουν ευκαιρία, να έχουν επιλογή, να έχουν φτερά.
