Χρήστος Κάτσικας
«Για να προσληφθεί καθηγητής ή δάσκαλος στην Φινλανδία δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα του ζητάνε, πόσες εξετάσεις και πόσες συνεντεύξεις. Και εδώ οι Έλληνες μάθαμε με το που παίρνουμε ένα οποιοδήποτε πτυχίο από οποιαδήποτε σχολή να θεωρούμε ότι είμαστε αδιόριστοι εκπαιδευτικοί».
Αυτά τα απίθανα είπε η βουλευτής της ΝΔ, Φωτεινή Πιπιλή, στην ομιλία της χθες στη Βουλή κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Προφανώς θα είχε στο μυαλό της τις εξετάσεις που η ίδια έδωσε και τα δικά της πτυχία…
Ωστόσο η κ. Φωτεινή Πιπιλή, δεν σταμάτησε στο σημείο αυτό την κριτική στους πτυχιούχους που τολμάνε να θεωρούν τους εαυτούς τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, αλλά συνέχισε. Αναφέρθηκε και στους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς κατηγορώντας τους ότι δεν έχουν επίπεδο αλλά παρόλα αυτά εκπροσωπούν τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι θέλουν την αξιολόγηση.
«Άκουσα το πρωί στο ΣΚΑΪ τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ να δηλώνει κατηγορηματικά αντίθετος με την αξιολόγηση. Είναι κατάντια για το συνδικαλιστικό κίνημα ο τρόπος που συμπεριφέρεται, ο τρόπος που γράφει ακόμα και ανορθόγραφα πανό, ο τρόπος που δεν μπορεί να συντάξει μία πρόταση ή να κλίνει την γενική και την αιτιατική. Είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι εκπροσωπούν το πιο κρίσιμο κομμάτι στην εκπαίδευση που είναι οι εκπαιδευτικοί. Εκπροσωπούνται λοιπόν από συνδικαλιστές που δεν έχουν επίπεδο και εις βάρος των άλλων που έχουν επίπεδο και θέλουν την αξιολόγηση» είπε με στόμφο η βουλευτής της ΝΔ.
Δεν είναι πρώτη φορά που η κ. Πιπιλή αξιολογεί επίπεδα. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που επιτέθηκε στους συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς και την ΟΛΜΕ, υπερασπιζόμενη τον ρόλο της αξιολόγησης. «Αξιολόγηση: απαγορευμένη λέξη μόνο για τους συνδικαλιστές και τους εμμονικούς και ιδεολογόπληκτους. Αξιολόγηση: Ο έμπορος αξιολογείται από τον πελάτη, ο δημοσιογράφος από τις μετρήσεις, ο πολιτικός από τις ψήφους. Γενικά οι επιτυχημένοι άνθρωποι δέχονται και αποδέχονται την αξιολόγηση. Μόνο οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα -δεν ξέρω για ποιον λόγο- φοβούνται μήπως είναι αγράμματοι. Μα, φυσικά δεν είναι. Και είναι όνειδος για τους ικανούς -που υπάρχουν πάρα πολλοί- κρατικούς λειτουργούς στην παιδεία η παντελής άρνηση της αξιολόγησης».
Στη συνέχεια επιτέθηκε κατά της ΟΛΜΕ, καταλογίζοντας άρνηση πνεύματος διαλόγου, ενώ εγκάλεσε την ομοσπονδία επειδή δεν διεξάγει έρευνα στα… πρότυπα του FBI κατά των εκπαιδευτικών που κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα:
«Η ΟΛΜΕ αρνείται τα πάντα. Δεν έκανε καμία, μα καμία πρόταση. Η ΟΛΜΕ είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Φυσικά, όπως συμβαίνει οι δημόσιοι υπάλληλοι ό,τι και να κάνουν συνήθως τη βγάζουν πολύ μαλακά. Η ΟΛΜΕ όμως δεν μας έχει απασχολήσει, να κάνει μια εσωτερική έρευνα -όπως κάνει το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως ή το Υπουργείο Εσωτερικών, οι Εσωτερικές Έρευνες ή το FBI-, να μας πει αν όλοι αυτοί που θησαυρίζουν και απομυζούν τα λαϊκά στρώματα, με τα ιδιωτικά φροντιστήρια κατ’ οίκων και τα χρηματιστήρια γενικότερα είναι εξωγήινοι ή μήπως είναι μεγάλο κομμάτι που μαύρα και παράνομα το πρωί διδάσκουν σε δημόσιο σχολείο και το βράδυ κάνουν αυτό που προανέφερα».
Φωτεινή Πιπιλή για αξιολόγηση: Φοβούνται οι εκπαιδευτικοί ότι είναι αγράμματοι;
Λίγο παλιότερα κατά την ομιλία της ως Εισηγήτρια της ΝΔ επί του Σχεδίου Νόμου για την Ιδιωτική Εκπαίδευση, στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, ασκώντας κριτική στο περιεχόμενο των σχολίων της δημόσιας διαβούλευσης, δήλωσε επιφυλακτική ως προς την ειλικρίνεια των προθέσεων των σχολιαστών: «Αφιέρωσα πολύ χρόνο» είπε «και διάβασα όλες τις παρατηρήσεις στο σύνολο των 1521 σχολίων από 845 σχολιαστές στη διαβούλευση. Πολλοί, φυσικά άμεσα εμπλεκόμενοι, δηλαδή εκπαιδευτικοί σε ιδιωτικά σχολεία, παρουσίασαν δίκην copy paste, το τονίζω αυτό, μια εικόνα εργασιακών σχέσεων τόσο φρικτή, τόσο ελεεινή που εμένα, ακόμα και αυτό, με έκανε απολύτως επιφυλακτική ως προς την ειλικρίνεια των προθέσεων των σχολιαστών. Παρουσιάστηκε, δηλαδή, μία εικόνα όπου όλοι οι επιχειρηματίες ιδιωτικής παιδείας, μα όλοι, εκμεταλλεύονται στο έπακρο όλους μα όλους τους εκπαιδευτικούς, δασκάλους, καθηγητές με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς, με μη αμειβόμενες υπερωρίες, με εκβιασμούς και λοιπά».
Και κατέληξε: «Δεν μπορώ να δεχτώ ως Έλλην πολίτης την εικόνα όπως την παρουσίασαν στη διαβούλευση οι μετέχοντες…Ζούμε, δηλαδή, σε μια χώρα που δεν υπάρχει κανένας, όλα αυτά τα χρόνια, ελεγκτικός μηχανισμός από το Υπουργείο Απασχόλησης ή από την αστυνομία ή ακόμα και από άλλες αρχές; Δηλαδή ζούμε σε μία Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, ζούγκλα όπου, αν κάποιου, καταπατώνται τα δικαιώματα δεν έχει καμία πρόσβαση στη δικαιοσύνη; Μόνο να παρακολουθούμε τα εργατικά δικαστήρια, τις αποφάσεις που βγάζουν, είναι 95% υπέρ των εργαζομένων».
Κοίτα «ποιος μιλάει»… θα λέγαμε εμείς. Τίποτε άλλο.
