«Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός επικροτούν την πολιτική απορρύθμισης και εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης», υπογραμμίζει η ΟΙΕΛΕ σε ανακοίνωσή της για τον ανασχηματισμό

Η παραμονή στο κυβερνητικό σχήμα της παρούσας πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας δεν μας εντυπωσίασε. Ο ανασχηματισμός που πριν λίγο ανακοινώθηκε αποτελεί επιβράβευση της αταλάντευτης πολιτικής απορρύθμισης του χώρου της εκπαίδευσης και εκποίησης του δημόσιου αγαθού της Παιδείας προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων. Μιας πολιτικής που προφανώς θα συνεχιστεί, όπως θα συνεχιστεί και η επιλογή της αποφυγής ουσιαστικού διαλόγου με τους εκπροσώπους της κοινωνίας και της εκπαιδευτικής κοινότητας (εξαιρουμένων, φυσικά, των επιχειρηματιών της εκπαίδευσης, για τους οποίους οι θύρες του Υπουργείου είναι διαρκώς ανοιχτές).

Ανατρέχοντας στις κύριες στιγμές του νομοθετικού έργου της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, ξεχωρίζει κανείς τις ακόλουθες επιλογές που έχουν καταδικαστεί από την κοινή γνώμη αλλά και από τους εκπαιδευτικούς της δημόσιας και της ιδιωτικής εκπαίδευσης:

• Ξεκινώντας από την πιο πρόσφατη επιλογή, αυτή της εφαρμογής της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, μιας χειρουργικής μεθόδου που παραδίδει 40.000 παιδιά στα νύχια των ιδιοκτητών των ανεξέλεγκτων Κολλεγίων και ΙΕΚ (οι οποίοι άλλωστε επέβαλαν την ΕΒΕ) και που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του κόσμου της εργασίας με την Πρωτοβουλία για την Παιδεία Εργατικών Κέντρων και ΟΙΕΛΕ.
• Την ισοτίμηση των πτυχίων των εντελώς ανεξέλεγκτων Κολλεγίων με αυτά των δημόσιων πανεπιστημίων.
• Το όνειδος της ουσιαστικής κατάργησης των Κοινωνικών Επιστημών και της Καλλιτεχνικής Παιδείας από το ωρολόγιο πρόγραμμα που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
• Την επιβολή της αστυνομοκρατίας στο χώρο των Πανεπιστημίων αντί του ουσιαστικού διαλόγου και της εξεύρεσης λύσεων με βάση βέλτιστες διεθνείς πρακτικές για την καταπολέμηση φαινομένων βίας και αυθαιρεσίας
• Τη δραματική μείωση της χρηματοδότησης των ΑΕΙ.
• Το φιάσκο των ηλεκτρονικών εκλογών και της εφαρμογής της αξιολόγησης σχολικών μονάδων χωρίς σοβαρό προγραμματισμό και εν μέσω πανδημίας που βρήκε κάθετα αντίθετη τη συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών.
• Την επιβολή καμερών στις τάξεις κατά παραβίαση κάθε εγχώριου και διεθνούς κανονισμού για την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.
• Τα ελλιπή μέτρα και την απουσία συγκροτημένου εκπαιδευτικού πρωτοκόλλου για τη λειτουργία των σχολείων σε συνθήκες πανδημίας.
• Τη νομιμοποίηση της απλήρωτης παιδικής εργασίας στο πλαίσιο της μεταγυμνασιακής μαθητείας.

Ειδικότερα, στον πολύπαθο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ποιος μπορεί να ξεχάσει:

• Την ψήφιση του άθλιου, υπαγορευμένου από τους σχολάρχες, νόμου για την ιδιωτική εκπαίδευση με τον οποίο αποσύρεται επί της ουσίας η εποπτεία της πολιτείας από τα ιδιωτικά σχολεία, επιβάλλεται η επονείδιστη «εθελοντική» παραίτηση και νομιμοποιείται η βλαπτική μεταβολή των εργασιακών σχέσεων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση. Ένα από τα «ευεργετικά» αποτελέσματα του νόμου αυτού είναι η κακήν κακώς αποχώρηση χιλιάδων στην κυριολεξία εκπαιδευτικών από τα ιδιωτικά σχολεία είτε με εκδικητικές απολύσεις είτε με παραιτήσεις, καθώς οι συνθήκες εργασίας είναι πλέον αφόρητες.
• Την απολύτως ανεξέλεγκτη λειτουργία στα ιδιωτικά νηπιαγωγεία, όπου επικρατούν ντροπιαστικές, για ευρωπαϊκή χώρα, εργασιακές σχέσεις.
• Την ανελέητη αυθαιρεσία στο χώρο των Κέντρων Ξένων Γλωσσών και των Φροντιστηρίων.
• Την «πώληση» τίτλων από φορείς εκπαίδευσης και πιστοποίησης χωρίς κανένα σοβαρό έλεγχο της πολιτείας.
• Την ανοχή στη λειτουργία των Κέντρων Μελέτης χωρίς θεσμικό πλαίσιο, χωρίς έλεγχο ασφάλειας και υγιεινής, χωρίς έλεγχο των εργασιακών σχέσεων των διδασκόντων.
• Την κατάργηση της δυνατότητας ακαδημαϊκής κατάρτισης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών.
• Την μεθοδευμένη, πλέον του εξαμήνου, καθυστέρηση καταβολής των μισθών σε ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς με υπηρεσιακές άδειες (κυρίως μητέρες).

Ακόμη και στα πλέον απορρυθμισμένα εκπαιδευτικά συστήματα στην Ευρώπη, είναι θεσμοθετημένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση η λειτουργία ανεξάρτητων αρχών για τον έλεγχο νομιμότητας των εργασιακών σχέσεων και για την πιστοποίηση της ποιότητας των εκπαιδευτικών υπηρεσιών στην ιδιωτική εκπαίδευση. Δυστυχώς, η παρούσα πολιτική ηγεσία, εκπληρώνοντας και τις πιο ακραίες απαιτήσεις των εκπροσώπων των σχολαρχών, έχει αποθέσει τον οφειλόμενο έλεγχο της πολιτείας στα χέρια των επιχειρηματιών, με αποτέλεσμα ο χώρος της ιδιωτικής εκπαίδευσης να παρουσιάζει εικόνα χάους και αποσύνθεσης.

Με τη σημερινή απόφαση του Πρωθυπουργού που δεν συνάδει καν με το λαϊκό αίσθημα, νομιμοποιείται η εφαρμογή μιας ακραίας ιδεοληπτικής πολιτικής στο χώρο της Παιδείας. Μιας πολιτικής που έχει στον πυρήνα της τη μετατροπή του εκπαιδευτικού αγαθού σε προνόμιο για λίγους εις βάρος του κοινωνικού συμφέροντος, του μέλλοντος της νέας γενιάς, των ανθρώπινων και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζόμενων στο χώρο της Παιδείας. Την επιστροφή στο προ 1964 (της μεταρρύθμισης Παπανούτσου-Παπανδρέου) δυστοπικό παρελθόν, όπου χιλιάδες νέοι, στερημένοι από το αγαθό της γνώσης και της πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση και στις καλές θέσεις εργασίας, μετανάστευαν μαζικά στο εξωτερικό ή εργάζονταν υπό άθλιες συνθήκες, έρμαια στα χέρια της αδίστακτης οικονομικής ελίτ που ακόμη καταδυναστεύει τη χώρα.