του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη, Από selidodeiktis
Όπου φτωχός κι η μοίρα του, λέει μια παροιμία βγαλμένη μέσα από την εμπειρία και την αλήθεια της ζωής.
Αν είσαι οικονομικά ισχυρός, πλούσιος ή παράγοντας της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, αν έχεις άκρες και μπαρμπάδες στην κορώνα, τότε θα μπορείς να κλέβεις εύκολα, νόμιμα, καθαρά με όλους τους τύπους και τους νόμους.
Θα μπορείς να κλέβεις όχι για να έχει το πιάτο το δικό σου και των παιδιών σου φαΐ, ούτε για να ντυθείς ούτε να ποδηθείς.
Θα μπορείς να κλέβεις για να ξεχειλίζουν οι αποθήκες σου από τρόφιμα, τα πιάτα τα δικά σου και των παιδιών σου να είναι γεμάτα με σωρούς από φαγητά, οι ντουλάπες σου να μην χωράνε άλλα ρούχα και οι παπουτσοθήκες σου να μην κλείνουν από τα πολλά ζευγάρια παπούτσια.
Τι κι αν για να τα έχεις εσύ ο ένας όλα πλουσιοπάροχα θα πρέπει οι άλλοι οι πολλοί να μην έχουν στον ήλιο μοίρα;
Κανένας δεν θα σε συλλάβει, κανένας δεν θα σε δικάσει, κανένας δεν θα σε φυλακίσει και κανένας δεν θα αγγίξει ούτε μία τρίχα από το κεφάλι σου. Μα κι αν κάτι από αυτά συμβεί, αυτό θα είναι για λίγο, για να μπορείς να λες πως η δικαιοσύνη λειτουργεί και να κουνάς το δάχτυλο στους άλλους, τους πολλούς και μετά να συνεχίσεις να κλέβεις ακόμα πιο εύκολα, πιο νόμιμα και πιο καθαρά με όλους τους τύπους και τους νόμους.
Τους νόμους που εσύ και μερικοί ακόμη σαν και σένα γράφεις, και ορίζεις, τους νόμους που οι δικοί σου δικαστές εφαρμόζουν στην πλάτη των πολλών και ποτέ στη δική σου, γιατί αλλιώς δεν θα είχες λόγο να φτιάξεις δικαστές. Οι νόμοι πρέπει να προστατεύουν εσένα και το δίκιο σου και οι δικαστές πρέπει αυτό να το διαφυλάττουν ακόμα κι αν χρειαστεί το άσπρο να πουν για μαύρο, τη θάλασσα να δείξουν υποστηρίζοντας πως είναι βουνό, τη μέρα να ορκιστούν πως είδαν με φεγγάρι και τη νύχτα με ήλιο λαμπερό.
Όπου φτωχός κι η μοίρα του λοιπόν.
Να σκοτώνεται ο φτωχός στο Πέραμα μετά από ατελείωτες ώρες εξοντωτικής δουλειάς και κόπωσης.
Να πεθαίνει ο φτωχός πάνω στο μηχανάκι μεταφέροντας παραγγελίες μέσα στη βροχή και το κρύο.
Να κεραυνοβολείται ο φτωχός πάνω στους πυλώνες που μεταφέρουν το ηλεκτρικό ρεύμα.
Να τσακίζεται ο φτωχός μετά την ελεύθερη πτώση από τη σκαλωσιά της οικοδομής.
Να αφανίζεται ο φτωχός στα χωράφια από τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα.
Να σκυλοπνίγεται ο φτωχός στη βάρκα ψαρεύοντας ή να διαμελίζεται από το δυναμίτη που χρησιμοποίησε για να μεγαλώσει την ψαριά του.
Μα κι αν δε φύγει κυνηγώντας το μεροκάματο και κυνηγημένος από τις υποχρεώσεις, τα χρέη και τα οικονομικά του αδιέξοδα θα πεθαίνει κάθε μέρα και λίγο-λίγο προσπαθώντας στα προηγούμενα να ανταποκριθεί.
Θα σιχτιρίζει οργισμένος που το παιδί του ψυκτικός πρέπει να γίνει κι ας θέλει το ίδιο να γίνει γιατρός.
Θα τα βάζει βρίζοντας θεούς και δαίμονες, με τη μοίρα του που τα έφερε να γεννηθεί φτωχός.
Θα ντρέπεται που γεννήθηκε τσιγγάνος και θα πρέπει να ζει σε γκέτο, αγράμματος, δακτυλοδεικτούμενος, οδηγώντας κλεμμένα αυτοκίνητα στους μονόδρομους της ζωής που η καθώς πρέπει ευνομούμενη πολιτεία χάραξε για κείνον χωρίς να τον ρωτήσει. Τι κι αν οι μεγαλύτεροι κλέφτες, ζωών και υλικών αγαθών φοράνε γραβάτες, κοστούμια και είναι σπουδαγμένοι στα καλύτερα κατά παραγγελία σπουδαστήρια;
Γιατί πώς να το κάνουμε; Άλλο να κλέβεις για να φας όπως τα ξυπόλητα τάγματα των παιδιών στην κατοχή κι άλλο να κλέβεις για να πλουτίσεις με την πείνα των άλλων όπως οι μαυραγορίτες.
Και μέσα σε όλα αυτά, τα όργανα της τάξης, σαν νέοι δούλοι Σκύθες αμολημένοι από τα σύγχρονα αφεντικά τους να αδειάζουν τα όπλα τους σε σύγχρονους φτωχοδιάβολους ως αυθεντικοί δούλοι που ως δούλοι ζούνε και σαν δούλοι θα πεθάνουν.
Και μέσα σε όλα αυτά, η Νεκταρία από την Κρήτη, η δέκατη τρίτη γυναίκα που δολοφονείται φέτος από έναν ακόμη νταή σύζυγο, άντρακλα, μη χ@σ&, που μετράει την αξία του με τη μυϊκή του δύναμη αφού ψυχή δεν διαθέτει και για άνθρωπο δεν τον μετράς.
Όπου φτωχός κι η μοίρα του λοιπόν.
Μέχρι να αποφασίσει ο φτωχός να αλλάξει τη μοίρα του γιατί δεν είναι από τα μοίρα καμωμένα αλλά από ανθρώπους. Με όσα κάνουν μα και με όσα δεν κάνουν.
Το έδειξαν πρόσφατα πολλά και πολλοί.
Οι εργαζόμενοι στην e–food, οι λιμενεργάτες στο λιμάνι-κάτεργο της Cosco, οι εκπαιδευτικοί στα δημόσια σχολεία και οι φοιτητές παλιότερα που έβαλαν τους πραίτορες στο «ψυγείο».
Όπου φτωχός κι η μοίρα του λοιπόν. Μεγάλη αλήθεια και μαζί το μεγαλύτερο ψέμα γιατί τη μοίρα του ο φτωχός θα την αλλάξει αργά ή γρήγορα.
Τα δικαιώματα έτσι κι αλλιώς έχουν ταξικό πρόσημο.
