Το στάδιο της σήψης, του Δήμου Βοσινάκη - alerta.gr

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που βρίσκεται στο τελικό στάδιο της σήψης. Μετά από μία δεκαετία γενικευμένης κρίσης, τώρα βλέπουμε τους καρπούς της να σκάνε μέσα στα μούτρα μας. Η κατάσταση δεν φαίνεται αναστρέψιμη φίλε αναγνώστη, έχουμε μπει στο χορό και θα χορέψουμε όλοι. Τα περιστατικά είναι πολλά πλέον και δεν γίνεται να τα αγνοήσεις. Σε πνίγουν, στοιχειώνουν την καθημερινότητά σου, αμφισβητούν την ανθρώπινη υπόστασή σου και νιώθεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις.

Λίγες ώρες πριν, ένας 47χρονος διανομέας της Wolt που είχε βγει για το νυχτοκάματο στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, χτυπήθηκε από αμάξι που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα. Στη συνέχεια, ο οδηγός τον εγκατέλειψε στη συμβολή των οδών Μαρτίου και Παπανδρέου και προσπάθησε να διαφύγει. Ο διανομέας–«συνεργάτης» πέθανε.

Λίγες μέρες πριν, ο 45χρονος λιμενεργάτης Δημήτρης Δαγκλής βρήκε τραγικό θάνατο στην προβλήτα ΙΙ, στον Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά (ΣΕΠ). Δούλευε στην Cosco όταν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, τον καταπλάκωσε γερανογέφυρα. Σύμφωνα με τον Πρόεδρο του Σωματείου ΕΝΕΔΕΠ Μάρκου Μπεκρή, η εργοδοσία αναγκάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν κόντρα βάρδιες, χωρίς ξεκούραση, και με χρονομέτρηση στη γερανογέφυρα. Οι κινητοποιήσεις των συναδέλφων του είναι κυριολεκτικά αόρατες για τα ελληνικά ΜΜΕ. Σα να μη συμβαίνει τίποτα που να αξίζει να αναφερθεί.

Λίγες μέρες πριν, η 48χρονη Νεκταρία στην Ιεράπετρα έτρωγε τουλάχιστον 8 μαχαιριές, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, μέσα σε λίγα λεπτά. Την σκότωσε ο πρώην άντρας της, ο οποίος στη συνέχεια διαπραγματεύθηκε την τύχη του. Η Νεκταρία ήταν μητέρα 4 παιδιών.

Λίγες μέρες πριν, ο 18χρονος Ρομά Νίκος Σαμπάνης, έχανε τη ζωή του από 36 σφαίρες μπάτσων. Ο Νίκος δεν είχε όπλο, κανένας ένστολος δεν κινδύνεψε από την καταδίωξη που προηγήθηκε και οι φονιάδες υποτίθεται ότι ήθελαν να σημαδέψουν τα λάστιχα του αυτοκινήτου. Υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης ζήτησαν και τελικά πέτυχαν την απελευθέρωση των δολοφόνων. Τα ΜΜΕ δεν σεβάστηκαν τίποτα, χειροκρότησαν τις προκλητικές κινήσεις της κυβέρνησης και στιγμάτισαν το θύμα.

Λίγες μέρες πριν, 4 νεκροί πρόσφυγες, οι τρεις παιδιά 3-14 χρονών, έχασαν τη ζωή τους σε ναυάγιο ανοιχτά της Χίου. Η παρουσία τους λερώνει το κυριλέ και μοντέρνο σαλονάκι της Ευρώπης και είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι τραπεζίτες για να μην χάσουν την εξουσία από τους φασίστες,

Όσο για την αντιμετώπιση του ιού; Μετράμε καθημερινά δεκάδες νεκρούς στην ελληνική επικράτεια και πλέον δεν συγκινείται κανένας. 15 χιλιάδες νεκροί συνολικά και συνεχίζουμε. Εξαφανίστηκαν ακόμη και οι χλιαρές κουβέντες για νέες ΜΕΘ και ενίσχυση της δημόσιας υγείας. Βάλε σε αυτά και τις σπασμένες τζαμαρίες από Ματατζήδες και τους πρωθυπουργούς που εκπροσωπούν την αριστεία και δεν μπορούν να πετύχουν ούτε την είσοδο μιας εκκλησίας και έχεις όλη την εικόνα.

Ζούμε την εποχή της απάθειας. Τίποτα δεν μοιάζει ικανό να μας ταρακουνήσει. Μηδενικά αντανακλαστικά, ελάχιστη κοινωνικοποίηση και αποθέωση της απολιτίκ ατομικότητας. Γεμίσαμε με αδιάφορους και ουδέτερους που δεν θέλουν να αλληλεπιδράσουν με κανένα άτομο που βρίσκεται πέρα από τον μικρόκοσμό τους. Μέχρι και τον θάνατο συνηθίσαμε και αυτό συμβαίνει μόνο όταν μία χώρα βρίσκεται στο τελικό στάδιο της σήψης.