Τα χέρια των φτωχών ανθρώπων: «Τόσο μακριά,/ Τόσο αξιοσέβαστα τα χέρια τους./ Τα χέρια τους είναι το αύριο των ισχυρότερων τραπεζών», έγραφε ο Τούρκος ποιητής Φαζίλ Χιουσνού Νταλγάρτζα. Αυτό το αύριο είναι τώρα. Και τώρα τα χέρια των φτωχών ανθρώπων αποκτούν «το στρεβλό σχήμα της κλοπής», (Γιάννης Ρίτσος). Τα χέρια που δούλεψαν, που αγκάλιασαν και χάιδεψαν,που ανάστησαν παιδιά, αποκτούν το στρεβλό σχήμα της κλοπής.
Δεν φτάνει η δουλειά γιατί την κλέβουν κι ο κόσμος εμπιστεύεται τους κλέφτες. Δεν φτάνει η αγάπη γιατί ο κόσμος εμπιστεύεται τους κλέφτες της αγάπης, σήμερα που «και η αθλιότητα έχει το μερτικό της στην απολαβή», (Πολ Όστερ). Το πιο μεγάλο μερτικό. «Εκπροσωπώ τον ελληνικό λαό», λέει ο Άδωνις Γεωργιάδης. «Η ζωή στην Ελλάδα έχει καταπληκτική ποιότητα», λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και μια γυναίκα 70 χρονών ξεμυτίζει από τον κατάκοπο κι απελπισμένο κόσμο της, μέσα στον εφιάλτη.
Εδώ δεν έβρεξε ποτέ. Εδώ δεν έζησε ποτέ ο Διονύσιος Σολωμός: «Νύχτα γαλήνια σα να ‘βρεξε ο ουρανός ψωμί». Εδώ δεν υπάρχει γαλήνη. Η εταιρεία (Lidl) είναι άτεγκτη και ο Άδωνις συμφωνεί με την εταιρεία: ο φτωχός στο ικρίωμα, ο νόμος ισχύει για όλους. Ο νόμος απαγορεύει το ίδιο στον Μητσοτάκη και στη γυναίκα την κλοπή τροφής. Αν ο Μητσοτάκης κλέψει ένα κομμάτι ψωμί γιατί δεν μπορεί να το αγοράσει, θα τιμωρηθεί. Είναι νόμος. Ο ίδιος νόμος που επιτρέπει στον Μητσοτάκη και στην γυναίκα το ίδιο, να έχουν 38 σπίτια ως μέρος μιας αδιανόητης και ακατανόητης περιουσίας, στον διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΗ 360000 ευρώ αδιανόητες και ακατανόητες ετήσιες αποδοχές και στα golden boys του ΕΦΚΑ και του άεργου Χατζιδάκη, πάνω από 8000 αδιανόητο και ακατανόητο μηνιαίο μισθό. Summum jus. Ή αλλιώς: η δικαιοσύνη δεν βλέπει την τύφλα της.
Όπως τότε που η οικογένεια Σκρέκα αλώνιζε στην ΛΑΡΚΟ με θηριώδεις μισθούς που έκοβε ο ένας για τον άλλο χωρίς ποτέ να ενδιαφερθεί η δικαιοσύνη. Επειδή ο νόμος είναι δικός τους, αλλά ισχύει για όλους. Και γι’ αυτό ο υιός Σκρέκας εκπροσωπεί, επίσης, ομού μετά του Άδωνη, τον ελληνικό λαό και μάλιστα ως μέλος του ιδίου υπουργικού συμβουλίου, ενώ η ΛΑΡΚΟ κλείνει και πετάει τους ανθρώπους στον δρόμο. Και αυτή η εταιρεία είναι άτεγκτη. Όπως ο νόμος της αγοράς. Summum jus summa injuria. Άκρα δικαιοσύνη, άκρα αδικία.
Κάπως έτσι μια γυναίκα 70 χρονών συλλαμβάνεται για ένα κομμάτι ψωμί και αποπειράται να δώσει τέλος στη ζωή της. Επειδή την καταδίκασαν σε θάνατο από πείνα και ντροπή. Summa injuria. «Τόσο μακριά, τόσο αξιοσέβαστα τα χέρια τους», τα χέρια των φτωχών ανθρώπων. Φτάνουν μέχρι το τέλος της ζωής.
«Φριχτό δεν είναι να πεθαίνεις, φριχτό είναι να μη ζεις», είχε πει ο Γιάννης Αγιάννης. Για ένα κομμάτι ψωμί. Ας υποκλιθούμε. Από οδύνη, από σεβασμό, από ενοχή. Από τύψεις επειδή ξεχάσαμε πως «ο ουρανός αρχίζει από το ψωμί» (Ρίτσος) κι αφήσαμε τους κλέφτες να κλέψουν τον ουρανό από μια γυναίκα και την ψυχή από την ψυχή των φτωχών ανθρώπων. Φτωχύναμε. Εμείς είμαστε που φτωχύναμε. Αυτό μας είπαν τα αξιοσέβαστα χέρια της.
