«Για το ακριβό ρεύμα φταίει η Αριστερά» ρεκάζει στον ΣΚΑΪ ο υστερικός νάρκισσος της κυβέρνησης. Είναι «στημένο θέατρο οι αντιδράσεις» λέει «επιφανές στέλεχος του Μαξίμου», γράφει ο «ΒΗΜΑ(δοτης)». Οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι απελπισμένοι συνταξιούχοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι πρόσφυγες που δολοφονούνται, οι γυναίκες που βιάζονται, τα παιδιά που κακοποιούνται, οι γιατροί και οι νοσοκόμοι που δίνουν μάχες στα νοσοκομεία, οι χιλιάδες νεκροί του κορονοϊού και της κυβερνητικής ιδεοληψίας, δεν υπάρχουν, όλα είναι μια «στημένη» εικόνα. Ό,τι δεν φαίνεται στις οθόνες της τηλοψίας, δεν υπάρχει. Κι αν κάτι διαφεύγει από το «σκοτάδι» και βγαίνει στο «φως», χάρη στα κοινωνικά δίκτυα, υπονομεύεται ως «στημένη αντίδραση» της Αριστεράς.
Παραδόξως, η Δεξιά συμπαρασύρει στον κατήφορό της την Αριστερά, και τα καταφέρνει, καθώς όπως παραδέχεται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος: «το πολιτικό σύστημα(Αριστερά και Δεξιά) δεν έχει πείσει τους νέους»(Η Καθημερινή, 20.2.2022). Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η Αριστερά δεν πείθει; Γιατί η κυβερνητική Αριστερά (για την ακρίβεια η σοσιαλδημοκρατία) έχει εγκαταλείψει το όραμα της ανατροπής του οικονομικού και κοινωνικού παραδείγματος και έχει πέσει στην παγίδα της πολιτικής διαχείρισης και ενός ναρκισσιστικού πρότυπου, που αντιγράφει την επικοινωνιακή πολιτική της Δεξιάς, υπερεπενδύοντας σε εγωπάθεια, σε εαυτολατρεία, σε λεκτικό ακτιβισμό και στο ναρκισσισμό των μικρών διαφορών.
Η Αριστερά αδυνατεί να αναλύσει τους ιδεολογικούς λόγους ανάπτυξης της (ακρο)δεξιάς και να παράξει απαντήσεις. Ούτε έχει τη δυνατότητα να «ακούει» τους νέους που αρνούνται τον καταναλωτικό τρόπο ζωής, τον άγριο ανταγωνισμό, το πρόταγμα της επίδοσης, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και το «εγκεφαλικό κάψιμο» (burn out), δεν «ακούει» τους νέους που απορρίπτουν ότι η συσσώρευση πλούτου τους κάνει δήθεν πιο αυτόνομους και πιο ελεύθερους και οι οποίοι γνωρίζουν ότι το παρόν σύστημα καταστρέφει τον πλανήτη.
Η κυβερνητική Αριστερά δεν «ακούει» τους νέους που προτείνουν τη συνεταιριστική οικονομία και τη συνεισφορά, το αλληλέγγυο μοίρασμα των γνώσεων, και τις εναλλακτικές καλλιέργειες που δεν εξαντλούν τη φύση. Τους νέους που θεωρούν ότι η πραγματική αλληλεγγύη και η αγάπη μπορούν να είναι ένα σημείο αντίστασης απέναντι στην καπιταλιστική παγκόσμια τάξη.
Αντ’ αυτού, επιτίθενται στον Μητσοτάκη ότι «καταστρέφει την Ελλάδα» και ότι αυτοί θα πρέπει να κερδίσουν τις εκλογές για να τη «σώσουν»! Αλλά τι προτείνουν; Τη χρηστή διαχείριση απέναντι στην κακοδιαχείριση, στη ρεμούλα και το ρήμαγμα. Καμία ριζική ανατροπή. Όμως αυτά θα μπορούσε να τα κάνει και μία «κοινωνική και αδιάφθορη Δεξιά», όπως η Δεξιά του… Γ. Κύρτσου!
Γι’ αυτό τόσο η Δεξιά όσο και η κυβερνητική Αριστερά δεν είναι, σήμερα, παρά μια «εκκωφαντική αναμπουμπούλα από άδεια κονσερβοκούτια, μια καρναβαλική αυλή από τενεκεδάκια με επιγραφή απ’ έξω αλλά τίποτα μέσα…», που έλεγε ο Ζ. Σαραμάγκου. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι πολιτικοί, με τις ίδιες λέξεις, που παράγουν ήχους άδειων τενεκέδων και την τοξική οσμή της αποσύνθεσης. Οι λέξεις τους, ακόμα και εκείνες που σε άλλα «χέρια» θα ήταν «όπλα», έχουν χάσει τη μεταφορική τους διάσταση και γι' αυτό είναι «άσφαιρες», δεν γοητεύουν, δεν εκτρέπουν, δεν διαταράσσουν την ταυτότητα και το νόημα της ζωής κάποιου, δεν δημιουργούν ούτε καν αηδία και θυμό. Γι' αυτό έχουν εισέλθει στην οιονεί υπερφυσική διάσταση της ανέφικτης ανταλλαγής, σ’ ένα επινοημένο φανταστικό γενικό ισοδύναμο, το εικονικό και το δυικό, όπου όλα μπορούν να συνδυαστούν, ακόμα και το κεφάλι του αριστερού διανοούμενου πάνω στο σώμα του άγριου καπιταλιστή.
Υπάρχει, άραγε, μια άλλη Αριστερά που να νοηματοδοτεί τη ζωή των νέων; Υπάρχει. Είναι ο αριστερός λόγος και η πράξη που έρχεται από τη Λατινική Αμερική και συγκινεί, είναι ο πρώην αντάρτης και πρόεδρος της Ουρουγουάης, Χοσέ Μουχίκα, που επιμένει για τη «μικρή τσέπη και τη μεγάλη καρδιά», για την ανάγκη της υλικής αλλά και της πολιτισμικής αλλαγής, για την αλλαγή της νοοτροπίας και της συνήθειας, που είναι πιο επώδυνη και από την υλική αλλαγή… Αυτή είναι η Αριστερά της κάθε μέρας, η Αριστερά που διεκδικεί την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, το ανθρώπινό τους πρόσωπο… είναι η Αριστερά που μάχεται -σήμερα και κάθε μέρα- στο σπίτι, στη δουλειά, στο σχολείο, στις σχέσεις, στην κοινωνία, εκεί όπου υπάρχει πόνος και ανάγκη, παντού… Αυτή η Αριστερά θα μπορούσε να λέγεται και Ανθρωπιά…
*Η φωτογραφία είναι αρχείου από μοίρασμα τροφής σε πρόσφυγες
