«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι το κεντρικό σύνθημα του συνέδριου του ΣΥΡΙΖΑ. Το είπε και ο Τσίπρας στην αρχή της ομιλίας του: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, εκ νέου είναι το δίλημμα της εποχής μας».

Κάποιοι ημιμαθείς θυμήθηκαν τον Καστοριάδη και το περιοδικό που έβγαζε μαζί με άλλους τροτσκιστές μ’ αυτόν τον τίτλο. Μόνο που η φράση έμεινε στην Ιστορία όταν την έγραψε η Ρόζα Λούξεμπουργκ στη μπροσούρα «Η κρίση της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας», που έγραψε στη φυλακή το 2015 και έγινε περισσότερο γνωστή ως «Η μπροσούρα του Γιούνιους».*

Επειδή ούτε κοντή μνήμη έχουμε, ούτε ανήκουμε στους ανιστόρητους, πρέπει να  θυμίσουμε, για όσους δεν το γνωρίζουν ή δε θέλουν να το θυμούνται, ότι την επαναστάτρια κομμουνίστρια Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον σύντροφό της Καρλ Λίπμκνεχτ δολοφόνησε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Το SPD των Εμπερτ και Σάιντεμαν, με τον επίγονο των οποίων, Ολαφ Σολτς, συναγελάζεται ο Τσίπρας στις μαζώξεις των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών.

Θα λέγαμε τη λέξη «ντροπή», αλλά για τους συριζαίους μιλάμε, οπότε δεν υπάρχει ντροπή, δεν υπάρχει τσίπα, υπάρχει μόνο ακόρεστη δίψα για τη διαχείριση της αστικής εξουσίας.

Εχει ο ΣΥΡΙΖΑ καμιά σχέση με το σοσιαλισμό; Ακόμα και στο συμβολικό επίπεδο, το επίπεδο των εικόνων, εκείνο που φροντίζει είναι να αναβαθμίσει τις σχέσεις του με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Με τον Κόστα και τον Σάντσες, πρωθυπουργούς της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, με τον Λέτα, πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, όσο μπορεί και με τον Σολτς (αν και ο τελευταίος, απ’ όταν έγινε καγκελάριος, δεν έχει καιρό για δημόσιες σχέσεις με τύπους σαν τον Τσίπρα).

Αντίθετα, υπάρχουν όλες οι αποδείξεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αστικό κόμμα εξουσίας, υπηρετεί τη βαρβαρότητα, όπως θα την όριζε σήμερα η Ρόζα.

• Υπέγραψε τα Μνημόνια της φτώχειας, της κοινωνικής εξαθλίωσης, της συντηρητικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού, της «κινεζοποίησης» της εργατικής τάξης.
• Δεν αμφισβήτησε τη στρατηγική επιλογή του ελληνικού καπιταλισμού για ένταξη στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, που τόσα δεινά έχει επισωρεύσει στις εργαζόμενες μάζες της Ελλάδας.
• Υπέγραψε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με τη μεταφορά της στο Υπερταμείο που διοικούν οι ιμπεριαλιστές δανειστές.
• Οχι μόνο δεν αμφισβήτησε την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, αλλά διαπραγματεύθηκε την επέκταση των αμερικάνικων βάσεων στη χώρα μας (δεν πρόλαβε να υπογράψει τη συμφωνία, την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση της ΝΔ).
• Φόρτωσε τον ελληνικό λαό με νέους υπέρογκους εξοπλισμούς, με κορυφαία πράξη τη συμφωνία για την αναβάθμιση των F-16, την οποία έκλεισε ο ίδιος ο Τσίπρας στον Λευκό Οίκο με τον Τραμπ, για τον οποίο μάλιστα είπε ότι είναι… παρεξηγημένος, διότι φαίνεται διαβολικός αλλά ό,τι κάνει είναι για καλό!
• Εκλεισε τους πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά του Αιγαίου (δικό του έργο η αβάσταχτη αθλιότητα της Μόριας), κατ’ εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας.
• Τσάκισε –κυριολεκτικά- την κοινωνική ασφάλιση με το νόμο Κατρούγκαλου, ενώ δε δίστασε να καταργήσει ακόμα και ό,τι είχε απομείνει από το ΕΚΑΣ για μια ισχνή μειοψηφία χαμηλοσυνταξιούχων.
• Διατήρησε τον καθορισμό του κατώτατου μισθού ως αποκλειστικό δικαίωμα της κυβέρνησης, αφαιρώντας τον από τη σφαίρα των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Ο κατάλογος θα μπορούσε να μακρύνει, αλλά δεν χρειάζεται. Είναι προφανές ότι στο δίπολο «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στον πόλο της βαρβαρότητας, ως αστικό κόμμα εξουσίας, που έχει δώσει με επιτυχία τις εξετάσεις του στο σύστημα και φιλοδοξεί να ξαναναλάβει τη διαχείριση της καπιταλιστικής εξουσίας.

Επαναλαμβάνουμε ότι δε θα συστήσουμε ντροπή. Είναι χαμένα λόγια αυτά, όταν απευθύνονται σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς θα θυμίσουμε πως ο σοσιαλισμός θα έρθει και η βαρβαρότητα θα συντριβεί όταν η προλεταριακή επανάσταση τσακίσει το αστικό κράτος και τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν, συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές.

* Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε αποδώσει τη φράση στον Ενγκελς. «Ο Φρίντριχ Ενγκελς είπε κάποτε: η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα: είτε μετάβαση στο σοσιαλισμό, είτε πισωγύρισμα στη βαρβαρότητα», έγραψε στη μπροσούρα της, εννοώντας το «Αντι-Ντύρινγκ» (προσδιόρισε την περίοδο «πριν από 40 χρόνια»). Η φράση δεν υπάρχει στο «Αντι-Ντύρινγκ», υπάρχει όμως το πνεύμα της σε πολλά έργα των Μαρξ και Ενγκελς. Αντίθετα, η φράση υπάρχει αυτούσια σε έργο του Καρλ Κάουτσκι του 1891 (ο Κάουτσκι, προτού γίνει αποστάτης, υπήρξε ο σημαντικότερος μαρξιστής θεωρητικός της Β’ Διεθνούς). Η Ρόζα στη φυλακή δεν είχε βιβλία για να αντλεί πηγές με ακρίβεια. Εγραφε από μνήμης, γι’ αυτό και δεν έχει βάλει τη φράση που αποδίδει στον Ενγκελς σε εισαγωγικά. Είτε έκανε λάθος είτε πράγματι αναφερόταν στο πνεύμα του έργου του Ενγκελς, σημασία έχει ότι αυτή, η Ρόζα, κατέστησε ιστορικό απόφθεγμα τη συγκεκριμένη φράση.

Π.Γ.

ΠΗΓΗ: eksegersi.gr