Όποιος δεν θέλει να δουλέψει βρίσκει δικαιολογίες, εγώ αυτό ξέρω. Μέχρι σήμερα μια χαρά ευχαριστημένοι ήταν να τους έχουμε 14 ώρες όρθιους, τι πάθανε τώρα; Από πότε τους πειράζει να ανεβαίνουμε στις πλάτες τους και να τους λέμε “μπρος, γρήγορα. Πρέπει να γυρίσεις να πάρεις και τη γυναίκα μου”; Κάτι άλλο κρύβεται από πίσω.

Καταρχάς, έρχονται και τα έχουν όλα πληρωμένα. Φαΐ, ύπνος, τσιγάρα, όλα πληρωμένα απ’ την τσέπη τους. Τα δικά μας εμείς τα αγοράζουμε μόνοι μας. Για κάτσε…

Επίσης βγαίνουν τώρα και λένε ότι τους βάζουμε να μένουν σε κοτέτσια, κάτι δωμάτια χωρίς air-condition, τον έναν πάνω στον άλλον…

Θέλανε και air-condition… Σε έφερα εδώ για να μου κάνεις αέρα. Θα φέρω δηλαδή κι άλλον για να κάνει αέρα σε σένα; Και πού θα τελειώσει αυτό; Πόσους να φέρω να κάνουν αέρα ο ένας στον άλλον, να ‘στε και λίγο λογικοί.

Αλλά δεν είστε, γι’ αυτό εγώ είμαι το κεφάλι, ο επιχειρηματίας, ο εντρεπρενέρ, κι εσύ ο υπάλληλός μου.

Αλλιώς θα ‘τανε το ανάποδο. Θα ‘μουνα εγώ ο υπάλληλος σου και εσύ ο άεργος που έβαλε γυψοσανίδες μέσα στον στάβλο του παππού του και το νοικιάζει για δωμάτιο.

Και έχουμε κάνει και συμφωνία εδώ οι επιχειρηματίες του νησιού, να τους βρίσκουμε δωμάτια και να τους τα νοικιάζουμε 300 ευρώ τον μήνα. Για τράβα βρες εσύ δωμάτιο σε νησί τον Αύγουστο σε τέτοια τιμή.

Πιο παλιά, είχα φτιάξει και μια κατασκευή με καφάσια, δυο άτομα χωρούσανε από κάτω, αλλά και πάλι γκρινιάζανε. Ένας άλλος τους είχε φτιάξει δεντρόσπιτο, τους έβλεπες να σκαρφαλώνουν μέσα στη νύχτα, υπέροχα πράγματα, ούτε στα παραμύθια.

Αλλά επειδή εγώ είμαι άνθρωπος της αγοράς και ξέρω πώς δουλεύει η προσφορά και η ζήτηση, εντάξει ρε τζαναμπέτηδες, με καταφέρατε, θα τον ανεβάσω τον μισθό. Οκτώ κατοστάρικα μαύρα στους πέντε πρώτους που θα με παρακαλέσουν.

Γιατί να σου πω κάτι; Αυτό είναι το σωστό. Εγώ με έξι μήνες δουλειά να βγάλω λεφτά και για τους άλλους έξι μήνες, και εσύ με έξι μήνες να βγάλεις το πολύ για τους δύο πρώτους.

Το κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας