Για τις εξαγγελίες του Μητσοτάκη και των υπουργών του σχετικά με τις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος, που έχουν ξεσηκώσει ορυμαγδό προπαγάνδας από τα «πετσωμένα» ΜΜΕ, γράψαμε αναλυτικά χθες: Αισχρή κυβερνητική κοροϊδία – συνέχιση της ληστείας των λαϊκών νοικοκυριών με το ρεύμα.

Από τις τοποθετήσεις του οικονομικού επιτελείου θέλουμε να ξεχωρίσουμε τις αναφορές στη γενική οικονομική κατάσταση:

Σταϊκούρας: «Με αυτές τις παρεμβάσεις, παρεμβάσεις που εξαντλούν – με τα σημερινά δεδομένα – τον δημοσιονομικό χώρο που δημιουργήσαμε, η Κυβέρνηση αποδεικνύει έμπρακτα, για ακόμη μία φορά, ότι παρεμβαίνει γενναία και δίκαια.

Ενισχύει και εμπλουτίζει – διαρκώς – τις πολιτικές της, απαντώντας στις εύλογες αγωνίες και αβεβαιότητες της κοινωνίας. Ημασταν, είμαστε και θα είμαστε δίπλα στον κάθε συμπατριώτη μας, κυρίως τον οικονομικά ευάλωτο συνάνθρωπό μας. Θα θέλαμε να μπορούμε να κάνουμε ακόμη περισσότερα. Ομως η ευθύνη δεν μας επιτρέπει να διαταράξουμε τις αναγκαίες δημοσιονομικές ισορροπίες. Το ευρύτερο – διεθνές – περιβάλλον εμπεριέχει αβεβαιότητες και κινδύνους. Η χώρα χρειάζεται ασφάλεια και σταθερότητα. Η οικονομία πρέπει να μην υπερβεί το όριο της δημοσιονομικής ευστάθειας και η κοινωνία να διασφαλίσει μακροχρόνια ασφαλή πλεύση προς καλύτερες θάλασσες».

Σκυλακάκης: «Οντας η χώρα με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, εξερχόμενοι από την υγειονομική κρίση, δεδομένων των εξωτερικών απειλών και μιας ενεργειακής κρίσης που δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο, δουλειά μας είναι – και αυτό κάνουμε – να διαφυλάξουμε “σαν κόρη οφθαλμού’’ μια συνθήκη κανονικότητας στην οικονομία. Για τη διαχείριση αυτών των κρίσιμων στιγμών απαιτείται σύνεση και σοβαρότητα, αρετές που η Κυβέρνησή μας, πιστεύω, ότι έχει αποδείξει έμπρακτα, στη διάρκεια της τριετίας που πέρασε, ότι διαθέτει».

Εδώ δεν μιλάμε για τις σχέσεις καπιταλιστών-εργατών, κερδών-μισθών, αλλά μιλάμε για τη δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή για την αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος μέσω του Κρατικού Προϋπολογισμού. Για να το πούμε όσο γίνεται πιο απλά, μετά τη ληστεία που υφίστανται οι εργάτες και οι εργαζόμενοι μισθωτοί εκεί που έχουν σχέση εξαρτημένης εργασίας (ανεξάρτητα αν ο «εργοδότης» είναι ιδιώτης καπιταλιστής ή το κράτος), έρχεται μια δεύτερη ληστεία, μέσω της φορολογικής πολιτικής.

Πολλοί έχουν συνηθίσει να κοιτάζουν μόνο την άμεση φορολογία, τη φορολογία εισοδήματος. Και οι μετα-μνημονιακές κυβερνήσεις παίζουν με την άγνοια, ανακοινώνοντας μικρές μειώσεις στους φορολογικούς συντελεστές, τις οποίες παρουσιάζουν ως… δώρο στους εργαζόμενους και τη «μεσαία τάξη». Και πάλι, η φορολογία των φυσικών προσώπων (στα οποία η συντριπτική πλειοψηφία είναι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι) ξεπερνά σε όγκο τη φορολογία των νομικών προσώπων (δηλαδή των κερδών που δηλώνουν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις).

Ομως, ο μεγάλος όγκος των φορολογικών εσόδων δεν προέρχεται από την άμεση αλλά από την έμμεση φορολογία, αυτή που δε φαίνεται, καθώς είναι ενσωματωμένη στις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών. Εφτά προς τρία είναι η σχέση της έμμεσης προς την άμεση φορολογία. Και την έμμεση φορολογία δεν την πληρώνουν οι καπιταλιστές αλλά η μεγάλη καταναλωτική μάζα, δηλαδή οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι.

Τα λαϊκά νοικοκυριά, στριμωγμένα έτσι κι αλλιώς από την πολύχρονη μνημονιακή πολιτική, έχουν ένα μίνιμουμ κατανάλωσης, κάτω από το οποίο δεν μπορούν να κατέβουν γιατί θα λιμοκτονήσουν. Με τις ψηλότερες τιμές που έχει επιβάλει η καπιταλιστική αγορά, δεν κερδίζουν μόνον οι καπιταλιστές όλων των κλάδων, αλλά κερδίζει και το αστικό κράτος, καθώς επιβάλλει τον ίδιο ΦΠΑ σε προϊόντα ίδιου όγκου αλλά υψηλότερων τιμών.

Στα μνημονιακά χρόνια διαμορφώθηκε μια στυγνή δημοσιονομική πολιτική, όχι μόνο στο σκέλος των φορολογικών εσόδων αλλά και στο σκέλος των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. Οι συντελεστές της έμμεσης φορολογίας εκτινάχτηκαν σε δυσθεώρητα ύψη, μπήκαν χαράτσια όπως ο ΕΝΦΙΑ, ενώ παράλληλα οι κοινωνικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού (οι δαπάνες για Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Πρόνοια κτλ.) κατακρημνίστηκαν.

Καθώς ο ελληνικός καπιταλισμός μπήκε σε μια τροχιά σχετικής ανάπτυξης, μετά τη μεγάλη συρρίκνωση της μνημονιακής περιόδου, η δημοσιονομική πολιτική παρέμεινε αναλλοίωτη. Η έμμεση φορολογία, ο βασικός αιμοδότης των δημόσιων εσόδων, παρέμεινε στα ίδια εφιαλτικά επίπεδα και με τον πληθωρισμό έγινε πιο ληστρική για τα λαϊκά νοικοκυριά. Οι κοινωνικές δαπάνες παρέμειναν στα ίδια άθλια επίπεδα.

Το ελληνικό κράτος, όμως, άρχισε να δίνει πιο παχυλές επιδοτήσεις στα καπιταλιστικά παράσιτα που «επενδύουν» και να «γκαζώνει» τις παραγγελίες οπλικών συστημάτων στα στρατιωτικοβιομηχανικά μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών χωρών της Δύσης. Και βέβαια, αποπληρώνει κανονικά το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, τους δανειστές του ελληνικού κράτους, που βγάζουν ασύλληπτα κέρδη από το χρέος.

Κι ενώ αυτή είναι η πραγματικότητα, έρχονται ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του και λένε πως θα ήθελαν να πάρουν περισσότερα ανακουφιστικά μέτρα, όμως δε θέλουν να εξαντλήσουν το «δημοσιονομικό χώρο» και να βάλουν τη χώρα σε «περιπέτειες».

Ενώ υπάρχει άφθονος «δημοσιονομικός χώρος» για να δίνουν επιδοτήσεις στους «επενδυτές» και για να παραγγέλλουν πανάκριβα οπλικά συστήματα, δεν υπάρχει «δημοσιονομικό περιθώριο» για γενική μείωση του ΦΠΑ και των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης, που θα συγκρατούσαν κάπως την ακρίβεια και θα πρόσφεραν μια μικρή ανακούφιση στα λαϊκά νοικοκυριά.

Η δημοσιονομική πολιτική είναι στυγνά ταξική. Αναδιανέμει με ληστρικό τρόπο το εθνικό εισόδημα προς όφελος του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου.

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Κι αλίμονο σ’ όποιον/α το ξεχνά. Αλίμονο σ’ όποιον/α σκύβει το κεφάλι και αποδέχεται τη λογική του επαίτη.

Στα μέσα Μάρτη, ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε φιλανθρωπικά φιλοδωρήματα. Σε συνθήκες θυελλώδους ακρίβειας ανακοίνωσε ένα φιλοδώρημα 200 ευρώ σε χαμηλοσυνταξιούχους, δαπάνης -όπως οι ίδιοι ανακοίνωσαν- 135 εκατ. ευρώ, όταν μόνο από την κατάργηση του υποτιθέμενου «13ου μισθού» (που τον είχαν ψηφίσει και αυτοί), άρπαξαν από τους συνταξιούχους 2,7 δισ. ευρώ σε μια τριετία!

Ανακοίνωσε «επιδότηση» 40 ευρώ για τη βενζίνη ενός αυτοκινήτου ανά φορολογούμενο και 30 ευρώ για μοτοσικλέτα, όταν μόνο από τον ΦΠΑ στα καύσιμα είχαν βγάλει πολλαπλάσια. Εκείνοι που θα πάρουν αυτήν την άθλια έκπτωση την έχουν ήδη προπληρώσει πολλές φορές.

Ιδιας ακριβώς λογικής είναι και τα μέτρα που ανακοίνωσαν για το ηλεκτρικό ρεύμα. Της λογικής των φιλανθρωπικών βοηθημάτων σε καταληστευμένους. Της λογικής μιας συμμορίας ληστών: σας τα πήραμε χοντρά και τώρα πάρτε ένα φιλοδώρημα για να πάρετε ταξί. Κι όπως είπαμε: «Μπαίνεις, χραπ, βγαίνεις, χραπ, γι’ αυτό υπάρχουν οι διακόπτες», όπως έλεγε ο Λογοθετίδης σε μια ταινία της δεκαετίας του ’50.

Η αντίθεση «ανάγκες της κοινωνίας» VS «αντοχές της οικονομίας» είναι μια ψευδεπίγραφη αντίθεση και ο Μητσοτάκης με τους υπουργούς του δεν είναι οι πρώτοι που τη σερβίρουν σαν… σοφία. Η εργαζόμενη κοινωνία παράγει όλο τον πλούτο, αλλά η «οικονομία», δηλαδή οι καπιταλιστές και το κράτος τους, τον αρπάζει. Στη θέση αυτής της ψευδεπίγραφης αντίθεσης πρέπει να βάλουμε την πραγματική αντίθεση ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα εργαζόμενα στρώματα, από τη μια, που παράγουν όλο τον κοινωνικό πλούτο, και τους καπιταλιστές που αρπάζουν αυτόν τον πλούτο, απευθείας ή μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής του κράτους τους.

Θα επαναλάβουμε, λοιπόν, αυτά που γράφαμε στη στήλη πριν από περίπου δυο μήνες:

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμπεριφέρεται σαν φεουδάρχης που όταν βγαίνει από την κυριακάτικη λειτουργία πετάει μερικά κέρματα στους φτωχούς που ζητιανεύουν. Εκείνοι που δεν έφτασαν στο σημείο της ζητιανιάς σκύβουν το κεφάλι και μοιράζουν μια πατάτα στα τέσσερα.

Ε, όχι! Είμαστε εργάτες, φτωχοί αγρότες, εργαζόμενοι μικροαστοί. Με τη δουλειά μας δημιουργούμε όλο τον πλούτο που συσσωρεύεται στη χώρα. Που είναι τόσος πολύς, ώστε το μεγαλύτερο μέρος του εξάγεται με τη μορφή κέρδους στο εξωτερικό. Δεν πρέπει να δεχτούμε να μας αντιμετωπίζουν σαν επαίτες. Πετώντας κάπου-κάπου κάποιο εφάπαξ επίδομα στους πλέον εξαθλιωμένους και βάζοντας όλους τους υπόλοιπους να πληρώσουν και αυτό το επίδομα και κυρίως τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών και των παρασίτων που έχουν στην υπηρεσία τους.

Από το 2010 (για να μην πάμε πιο πίσω) εξελίχτηκε μια πρωτοφανούς βιαιότητας συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού, η οποία στηρίχτηκε στο μεγαλύτερο βαθμό στη μαζική φτωχοποίηση εργαζόμενων και συνταξιούχων και κατά δεύτερο λόγο στη φτωχοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων του χωριού και της πόλης. Το 2014, παραμονές πάσχα, η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων μοίρασε τα πρώτα πεντακοσάρικα στους πιο φτωχούς, που τα βάφτισε «κοινωνικό μέρισμα». Αυτήν την τακτική ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν.

Υποτίθεται ότι η χώρα βγήκε από τα Μνημόνια, όμως οι μνημονιακοί νόμοι δεν καταργήθηκαν. Η μνημονιακή πραγματικότητα ζει και βασιλεύει. Και τώρα αυτή η πραγματικότητα μπολιάζεται με τις συνέπειες της κρίσης, η οποία εξελισσόταν προ-πολεμικά και βάθυνε απότομα με την έκρηξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Τα δισεκατομμύρια στροβιλίζονται σαν πεταλούδες στον αέρα, όταν προορίζονται για την αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Τα μονοπώλια της ενέργειας κερδοσκοπούν ασύστολα, γιατί μόνον αυτόν τον «τρόπο» ξέρουν. Και οι λαοί σύντομα θα πουν και το ψωμί ψωμάκι, καθώς Ουκρανία και Ρωσία είναι οι μεγαλύτεροι σιτοβολώνες της Γης και η Ουκρανία ο μεγαλύτερος παραγωγός ηλιέλαιου. Η ενέργεια είναι βασικό μέσο παραγωγής και η αύξηση στις τιμές παραγωγής και πώλησής της θα σπρώξει αλυσιδωτά όλες τις τιμές προς τα πάνω. Οχι μόνο στα βιομηχανικά αλλά και στα αγροτικά προϊόντα που παράγονται κι αυτά με τη χρήση ενέργειας και βιομηχανικών εφοδίων που παρήχθησαν με τη χρήση ενέργειας.

Για την εργατική τάξη δύο δρόμοι ανοίγονται.

Ο ένας είναι ο δρόμος της ταξικής υποταγής, με την προσμονή κάποιου επιδόματος που δε θα φτάνει ούτε για «ζήτω».

Ο άλλος είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης, με αιχμή την αύξηση μισθών και συντάξεων και τη δραστική μείωση της έμμεσης φορολογίας.

Από την επιλογή δρόμου θα εξαρτηθούν τα πάντα.

ΠΗΓΗ: Eksegersi.gr