Γιώργος Σταματόπουλος - efsyn.gr
Aκουσα συμπτωματικά το χθεσινοβραδινό κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1, περιμένοντας να πληροφορηθώ για το τι συμβαίνει στην επικράτεια, την ακρίβεια, τον πόλεμο και ό,τι έχει σχέση με την αγωνία των Ελλήνων για την επόμενη μέρα. Ηταν σχεδόν απίστευτο αλλά, όσο άκουσα, πάνω από μισή ώρα σίγουρα, αφορούσε εγκλήματα «που έχουν συγκλονίσει το πανελλήνιο» καταπώς αρέσκονται να λένε οι καλοί παρουσιαστές. Είναι αλήθεια ότι μερικά εξ αυτών [βιασμοί ανηλίκων, γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες απαιτούν μια εκ των άνω διερεύνηση]. Να ήσαν όμως μόνο αυτά πάει στο καλό -λες, έτσι είναι η κοινωνία μας [μικρό κομμάτι της κοινωνίας μας]. Οχι. Υπήρχαν ανταποκριτές παντού όπου συνέβησαν οι απεχθείς πράξεις, γίνονταν συνδέσεις και «ρεπορτάζ» με θείους, αδέλφια, κουμπάρους, ξαδέλφια, περιοίκους, άσχετους, έναν δικηγόρο-μαϊντανό κι άλλους δικηγόρους με πόζα μάλιστα, λεκτική και σωματική, που δεν είχαν βέβαια να προσθέσουν κάτι διαφωτιστικό όλοι αυτοί ή κάπως κατατοπιστικό, αλλά μιλούσαν με άνεση στο μικρόφωνο [και δεν κρυβόταν κάποια ανύψωση, ένα ψήλωμα της ύπαρξής τους].
Ετσι είναι τα ενημερωτικά τηλεοπτικά κανάλια φαίνεται -ή θα μας ζαλίζουν με μόνο ένα θέμα από την αρχή ώς το τέλος των ειδήσεων ή θα μας βομβαρδίζουν με ευτελείς ειδήσεις. Η ευτέλεια δεν αφορά τις ίδιες τις ειδήσεις αλλά τη χρήση που τους γίνεται από τους παρουσιαστές, αφού οι τελευταίοι εξαντλούν κάθε ανθυπολεπτομέρεια, ανούσια, βαρετή -ξεχειλώνουν την είδηση αφαιρώντας της τελικά τον πυρήνα αλλά και το νόημα, με τόσες συνδέσεις και ανταποκρίσεις και ανοησίες που ακούγονται στον αέρα. Εάν δεν το έχουν [το έχουν] υποψιαστεί οι παρουσιαστές, αυτό λέγεται μικρή έστω, ακόμα και λανθάνουσα, πάντως πλύση εγκεφάλου [εθισμός στα επουσιώδη, στον φόβο που σπέρνεται, αποφυγή των κυβερνητικών ανοσιουργημάτων και λοιπά].
Θα πει κανείς ότι το φαινόμενο δεν είναι τωρινό και ότι αυτή η συμπεριφορά των καναλιών έχει παγιωθεί εδώ και μερικές δεκαετίες -χάθηκε όμως το μέτρο με την επικράτηση του λάιφ στάιλ και την εκούσια μετατροπή των δημοσιογράφων παρουσιαστών και εκπομπαρχών -όχι των άλλων των ρεπορτάζ, που τους έχουν στην πρίζα από το πρωί ώς το βράδυ με ισχνές αμοιβές εν αντιθέσει με τις παχυλές των πρώτων- σε τελάληδες του κυβερνητικού έργου, σε πρόθυμους προπαγανδιστές του φιλελευθερισμού και της εξουσίας γενικά. Οι θεατές-ακροατές, όμως, έχουν κάποιες απαιτήσεις από κορυφαίους δημοσιογράφους, από τους λίγους, που εξακολουθούν να είναι σοβαροί και διαβασμένοι [ενίοτε και κριτικοί], ανεξαρτήτως εάν συμφωνείς με τις ιδεολογικές τους τοποθετήσεις [δικαίωμά τους και γούστο τους και καπέλο τους]. Και οι λίγοι αυτοί είναι βέβαιο ότι γνωρίζουν τον υποβιβασμό της ουσίας της δημοσιογραφίας, είναι όμως, ίσως, αυτό το τίμημα για να μη χαθούν από το γυαλί, που τους προσδίδει αίγλη, δύναμη [αναγνωρισιμότητα και ό,τι αυτό συνεπάγεται].
Δεν αλλάζει ασφαλώς αυτή η «νοοτροπία», αυτή η «φιλοσοφία» των καναλιών αφού, έτσι κι αλλιώς, δεν παρατηρείται κάποια κοινωνική αντίδραση στον ξεπεσμό της επικοινωνίας -άσε που αυτοί οι παρουσιαστές θεωρούν ότι είναι άμεμπτοι και άτεγκτοι [και λοιπά].
