«Ολιστική αντιμετώπιση» στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους επιφυλάσσει η κυβέρνηση, συνοδεύοντάς τους από τον κόσμο της εργασίας, στον… άλλο κόσμο.

Σύγχρονος Σίσυφος, ο ασφαλισμένος, θα σέρνει τα (ηλεκτρονικά, παρακαλώ!) ένσημα του στην κακοτράχαλη πλαγιά της μνημονιακής αγοράς εργασίας και όταν πλησιάζει στην κορυφή της συνταξιοδότησης, θα επιστρέφει πάλι στους πρόποδες.

Τόσο ο υφυπουργός Εργασίας Πάνος Τσακλόγλου με δηλώσεις του, όσο και η μελέτη του ΙΟΒΕ για το δημογραφικό συγκλίνουν στην παράταση του εργασιακού βίου, μέσω της «ενθάρρυνσης των συνταξιούχων να συμμετάσχουν στην αγορά εργασίας» και στην ενίσχυση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος που εφαρμόζεται σήμερα στην επικουρική ασφάλιση.

Μάλιστα, οι συντάκτες της μελέτης προτείνουν, μεταξύ άλλων:

• Την παροχή υψηλού βαθμού ευελιξίας για δυνατότητες παράλληλης απασχόλησης των συνταξιούχων.
• Ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης για την τόνωση της απασχόλησης μεγαλύτερων σε ηλικία εργαζομένων.
• Παρακολούθηση και έγκαιρη διαχρονικά αναθεώρηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης σε συνδυασμό με τα ελάχιστα έτη ασφάλισης.
• Δυνατότητα λήψης εθνικής σύνταξης με λιγότερα από 15 έτη ασφάλισης, μειωμένης αναλογικά.
• Ενίσχυση της επαγγελματικής ασφάλισης.
• Επαναφορά και ενίσχυση των φορολογικών κινήτρων για νοικοκυριά σε σχέση με συνταξιοδοτικά προϊόντα της ιδιωτικής ασφάλισης.
• Διευκόλυνση εξάπλωσης πολύ-εργοδοτικών επαγγελματικών ταμείων με διεθνή παρουσία.

Οι νέοι, μας τελειώνουν, κύριοι.

Η ζωή, ξεκινά στα δεύτερα και τρίτα «-ήντα».

Και πώς θα πειστούν οι συνταξιούχοι να εργαστούν («ενεργό γήρανση», το λένε όσοι μιλούν κυριλάτα);

Μα, με την παροχή κινήτρων (αντικίνητρα για να μην αρνηθούν, το λένε όσοι μιλούν ρεαλιστικά).

Η χώρα, έχει πτωχεύσει από το 2010 και μαζί της και το συνταξιοδοτικό σύστημα. Τα μνημόνια ποτέ δεν κάηκαν, σκίστηκαν, καταργήθηκαν ή τελείωσαν και οι τραγικές επιπτώσεις τους, δεν αμβλύνθηκαν. Όπως εκτιμάται, κατά την περίοδο 2010- 2021 συνταξιούχοι και ταμεία έχασαν 120 δις €.

Οι σημερινοί εργαζόμενοι, παραδέρνουν μεταξύ ανεργίας, υποαπασχόλησης και φθηνής εργασίας. Τα ένσημα, ελάχιστα.

Για τους περισσότερο τυχερούς με συνεχή εργασιακό βίο και μισθό που σε γλιτώνει από το να συμπεριφέρεσαι μπροστά στα ράφια των σούπερ μάρκετ σαν πιστός στην Τήνο που σταυροκοπιέται, υπάρχει ο μνημονιακός υπολογισμός των συντάξεων, βάσει του οποίου το τελικό ποσό θα είναι δραστικά μειωμένο.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τον… ΕΦΚΑ, ευχήσου να πεθαίνουν νωρίς οι Έλληνες γιατί το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης (τα 67 έτη σήμερα), έχει συνδεθεί με την εξέλιξη του προσδόκιμου ζωής από το 2010.

(Το είχες ξεχάσει, έτσι;)

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, με βάση αυτή τη νομοθετική πρόβλεψη, έως το 2050, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα αυξηθεί κατά περίπου τρία έτη!

Αντιμετωπίζοντας ολιστικά το θέμα των συντάξεων, προβλέφθηκαν και «κόφτες»:

Για τους παλαιούς συνταξιούχους, ονομάστηκε «προσωπική διαφορά», για τους νεότερους λέγεται «εθνική σύνταξη» συνδεδεμένη με τα έτη ασφάλισης, το ΑΕΠ και τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή και για την επικουρική την αποκαλούν «ρήτρα βιωσιμότητας».

Κατά τα άλλα, ο υφυπουργός Εργασίας εξέφρασε την ελπίδα να μην χρειαστεί να θεσπίσουμε «κόφτες» για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού, «όπως έχει συμβεί σε άλλα κράτη»…

Κάπως έτσι, όλοι κερδίζουν:

• Κάποιοι δεν θα προλάβουν να συνταξιοδοτηθούν. Και δεν θα ανησυχούν για τίποτα.
• Για κάποιους η συνταξιοδότηση δεν θα είναι ιδιότητα, αλλά μεταβαλλόμενη κατάσταση (όπως το συνάχι, ένα πράγμα). Και αφού θα συνεχίσουν να εργάζονται, δεν θα βαρεθούν.
• Για τους εργοδότες, τα εργατικά χέρια ή και μυαλά δεν θα σπανίζουν. Και οι αμοιβές θα παραμείνουν σε «λογικά επίπεδα».
• Για τους ιδιώτες, οι οποίοι θα συγκεντρώνουν τεράστια ποσά από τις εισφορές στο πλαίσιο των κεφαλαιοποιητικών/ ιδιωτικών συστημάτων και εταιρειών, η ζωή θα είναι ωραία (ακόμη και χωρίς τον Ρομπέρτο Μπενίνι), ενώ
• Το κράτος θα έχει στην διάθεση του, φορολογητέα ύλη, εισφορές και εξοικονόμηση ως προς την συνταξιοδοτική δαπάνη.

Με απλά λόγια, ο νεοφιλελεύθερος σχεδιασμός για το συνταξιοδοτικό δεν είναι τίποτα παραπάνω από πολιτικό φύλο συκής, το οποίο όταν πέσει, είναι γνωστό με τι θα βρεθούμε αντιμέτωποι (ελάτε, μην μου λιποψυχάτε τώρα)…