Σπύρος Σιάτρας
Ναι, εντάξει, κατανοητό το πόσο θέλεις να εκφράσεις την δυσαρέσκειά σου ή την απέχθειά σου για συγκεκριμένους πολιτικούς αγύρτες, για ξεφτιλισμένους δημοσιογράφους, για μεγαλόσχημους αλήτες, για τηλεπερσόνες που δεν αξίζουν ούτε φτύσιμο, για “καλλιτέχνες” και μιντιακά κατασκευάσματα.
Σε πνίγει η οργή, θέλεις να ουρλιάξεις το άδικο και το ξεφτιλίκι, θέλεις να δείξεις πως δεν συναινείς σε τίποτα με όλον αυτόν τον εσμό.
Με το να βάζεις όμως ΔΙΑΡΚΩΣ κάποιο meme ή μια φωτό με το συγκεκριμένο άτομο ή άτομα, το να κοινοποιείς ένα άρθρο ή ένα βίντεο με την ΕΙΚΟΝΑ του ή των συγκεκριμένων ατόμων ΑΝΑΞΙΩΝ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗΣ, είτε είναι πολιτικοί, είτε όχι, έχω την ισχυρή πεποίθηση πως σε κάνει να παίζεις το παιχνίδι τους. Τσάμπα “διαφήμιση” δηλαδή, καταγραφή της “εικόνας” στην μνήμη και άρα “μακροημέρευσή της”, συντήρηση της “αναγνωρισιμότητας” ενός ΤΕΝΕΚΕ ΜΕ ΣΙΧΑΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ.
Έτσι “γελάμε” και “χαβαλεδιάζουμε” μεν, εκτονωνόμαστε προσωρινά, σκάει λίγο το χειλάκι μας -που έχουμε ξεχάσει να χαμογελάμε πια-, αλλά αν το σκεφτείς λίγο, όλη αυτή η “συμμετοχή” είναι χωρίς ουσία, αφού έτσι κρατάμε “στον αφρό” άχρηστους, ανίκανους και επικίνδυνους. Και τα σοβαρά γίνονται δίπλα μας, αθέατα, χωρίς ντόρο.
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΒΕΒΑΙΑ πως ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Γι’ αυτό το έχουμε το μυαλό, γι’ αυτό προσπαθούμε να κρατήσουμε κριτική στάση και μια προσέγγιση κοινωνικής κριτικής της πραγματικότητας και των πεπραγμένων γύρω μας.
Προσωπικά, γελάω πολύ περισσότερο με εικόνες και βιντεάκια που ΥΠΟΝΟΟΥΝ ΚΑΙ ΚΡΑΖΟΥΝ μια ξεφτιλισμένη συμπεριφορά, πράξη, “είδηση”, με ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ του κάθε ξεφτίλα που προσπαθεί να δικαιολογήσει “ύπαρξη” μέσω της “επικοινωνίας” και της κυκλοφορίας στα ΜΜΕ της εικόνας του.
Και όχι, δεν είναι -για εμένα- επιχείρημα το “μα να μαθαίνει ο κόσμος ΑΜΕΣΑ τι συμβαίνει και ποιος έκανε και είπε τι”
Είμαστε στο 2022 πια.
Η κάθε είδηση (με ή χωρίς εισαγωγικά) γίνεται γνωστή σε δευτερόλεπτα.
Επιλέγω λοιπόν να μην ρίχνω «νερό στο μύλο τους».
Και στην τελική, ίσως είναι προς όφελός μας, κάποια γεγονότα-σκέψεις-δράσεις, να τα κρατάμε για πάρτη μας.
Είτε αφορούν “δημόσια” πράγματα, είτε -πολύ περισσότερο-, προσωπικές στιγμές-απόψεις.
“Ψηφιακή σιωπή”, δεν σημαίνει πάντα σιωπηλή “αποδοχή” ΟΛΩΝ όσων γίνονται, ούτε αποφυγή “θέσης”, ούτε “φόβο” κριτικής, ούτε “ξεθώριασμα της ψηφιακής εικόνας-ύπαρξης” (και εδώ που τα λέμε από πότε γίναμε όλοι ΕΝΕΡΓΟΙ ΘΙΑΣΩΤΕΣ της “επικοινωνίας” ρε σεις;) .
“Σιωπή” λοιπόν μπορεί και να σημαίνει κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Κάτι που δεν είναι “βορά” στην αρένα.
Πραγματικά, δεν κατανοώ αυτό το “ψυχαναγκαστικό” του να ΔΗΛΩΝΩ ΔΗΜΟΣΙΑ (ή σε “φίλους”), τα πάντα όλα μου.
Από πότε δαιμονοποιήθηκε τόσο πολύ η αίσθηση του “προσωπικού χώρου”, του προσωπικού στοχασμού, αναστοχασμού και της ιδιωτικότητας ρε σεις και δεν πήρα χαμπάρι;
Αυτά και συγνώμη κιόλας…
(τραγουδάκι…)
