Προ ημερών, ο υφυπουργός Εργασίας Τσακλόγλου συμμετείχε στις εργασίες του συνεδρίου της Ενωσης Θεσμικών Επενδυτών με θέμα: «Η Σημασία της Επαγγελματικής Διαχείρισης των Ασφαλιστικών Πυλώνων». 

Η Ελληνική Ενωση Διαχειριστών Συλλογικών Επενδύσεων και Περιουσίας, όπως είναι το πλήρες όνομα της Ενωσης Θεσμικών Επενδυτών, είναι το συνδικάτο των εταιριών, ελληνικών και ξένων, που «παίζουν» στο χρηματιστήριο, διαχειριζόμενες αμοιβαία κεφάλαια και άλλα «επενδυτικά» προϊόντα. Μέλη της είναι θυγατρικές τραπεζών και ασφαλιστικών εταιριών, ενώ στα συνδεδεμένα μέλη είναι η Deutsche Bank και η J.P.Morgan.

Ο τίτλος της εκδήλωσης αποκαλύπτει τις φιλοδοξίες των χρηματιστηριακών εταιριών: να βάλουν χέρι στη διαχείριση της περιουσίας (διαθέσιμων και ακίνητης περιουσίας) όλων των ασφαλιστικών ταμείων και όχι μόνο του ΤΕΚΑ, του νέου ταμείου ιδιωτικής ασφάλισης στον κλάδο της επικούρησης.

Οπως διαβάσαμε στο Δελτίο Τύπου που εξέδωσε το υπουργείο Εργασίας, ο Τσακλόγλου επεσήμανε στην παρέμβασή του ότι «τα συλλογικά – θεσμικά σχήματα επένδυσης είναι για τους αποταμιευτές ό,τι  είναι για τους εργαζόμενους οι εργατικές ενώσεις: Ισχύς εν τη ενώσει. Ο πιο σημαντικός και πιο συνηθισμένος σκοπός αποταμίευσης των πολιτών είναι η ασφαλιστική/συνταξιοδοτική αποταμίευση. Αυτή η  αποταμίευση αποτελεί ταυτόχρονα τη σημαντικότερη συνιστώσα της εθνικής αποταμίευσης. Και η εθνική αποταμίευση, με τη σειρά της, λειτουργεί σαν ισχυρός αναπτυξιακός μοχλός που υποστηρίζει την εμβάθυνση της εγχώριας κεφαλαιαγοράς, τις εγχώριες επενδύσεις,  την αύξηση της παραγωγικότητας και την ανάπτυξη».

Αναφερόμενος στη λειτουργία του νέου Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ), ο Τσακλόγλου ανέφερε ότι «η επαγγελματική διαχείριση των θεσμικών κεφαλαίων της κοινωνικής ασφάλισης είναι αδιαπραγμάτευτη. Εμπιστευόμαστε τις αποταμιεύσεις των ασφαλισμένων στους επαγγελματίες διαχειριστές κεφαλαίων, όπως εμπιστευόμαστε την υγεία μας στους επαγγελματίες της Υγείας. Θέλουμε το ΤΕΚΑ να είναι το  υπόδειγμα. Να θέτει ψηλά τον πήχη για όλους τους φορείς διαχείρισης συνταξιοδοτικών αποταμιεύσεων ανεξαρτήτως πυλώνα».

Και συμπλήρωσε: «Το ΤΕΚΑ, το νέο Ταμείο Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης, σήμερα είναι μικρό. Σε λίγα χρόνια, όμως, θα είναι ο μεγαλύτερος θεσμικός επενδυτής της χώρας. Γι’ αυτό το ΤΕΚΑ σχεδιάστηκε με υψηλό αίσθημα ευθύνης, ώστε να δώσει αξία στις αποταμιεύσεις των ασφαλισμένων και το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα βασισμένο στις αρχές της διαφάνειας, της καλής διακυβέρνησης, της επαγγελματικής διαχείρισης».

Ο Τσακλόγλου κατέληξε διαφημίζοντας της «κομβικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης», που «άμεσα ή έμμεσα δημιουργούν ευνοϊκό πλαίσιο για να αναπτυχθεί και στη χώρα μας η συνταξιοδοτική αποταμίευση, και η κεφαλαιοποιητική ασφάλιση» (όλες οι εμφάσεις είναι δικές μας).

Ο πυρήνας της τοποθέτησης του Τσακλόγλου είναι πως η κοινωνική ασφάλιση είναι αποταμίευση και μάλιστα «ο πιο σημαντικός και πιο συνηθισμένος σκοπός αποταμίευσης των πολιτών». Καταρχάς, να σημειώσουμε μια λαθροχειρία. Η κοινωνική ασφάλιση δεν αφορά τους πολίτες, αλλά τους εργαζόμενους. Πολίτες του κράτους είναι και οι αστοί, για τους οποίους είναι εντελώς αδιάφορη η κοινωνική ασφάλιση (ακόμα και όταν είναι ασφαλισμένοι). Μια σύνταξη ύψους, ας πούμε, 1.500 ευρώ για έναν καπιταλιστή είναι ένα ελάχιστο ποσοστό των εισοδημάτων του. Αντίθετα, μια σύνταξη 800 ευρώ για έναν εργάτη είναι η ίδια η δυνατότητά του να συνεχίσει να επιβιώνει μετά την απόσυρση από την εργασία.

Η αντικατάσταση του όρου «εργαζόμενοι» από τον όρο «πολίτες» δεν είναι αθώα. Είναι η εισαγωγή στην απο-ταξικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, με τη μετατροπή της σε αποταμίευση. Ομως, η αποταμίευση είναι ατομική υπόθεση, ενώ η κοινωνική ασφάλιση είναι συλλογική υπόθεση.

Δεν ξέρω αν γίνεται και σήμερα στο σχολείο, όμως στα δικά μας χρόνια γιορταζόταν μια φορά το χρόνο η «ημέρα της αποταμίευσης». Σε όλα τα σχολεία της χώρας γράφαμε έκθεση για την αξία της αποταμίευσης και οι καλές εκθέσεις έπαιρναν και δώρο από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (κάτι γαλάζιους τενεκεδένιους κουμπαράδες και κάτι βιβλιάρια αποταμίευσης μ’ ένα αστείο ποσό ως «φώλι», για να συνεχίσουμε να αποταμιεύουμε). Για να πάρεις καλό βαθμό στην έκθεση για την αποταμίευση έπρεπε οπωσδήποτε να κάνεις αναφορά στο μύθο του τζίτζικα και του μέρμηγκα: ο τζίτζικας χωρίς αύριο διασκέδαζε το καλοκαίρι, ενώ ο μέρμηγκας αποταμίευε – κι όταν έφτανε ο χειμώνας, ο τζίτζικας ψοφολόγαγε, ενώ ο μέρμηγκας περνούσε μπέικα.

Ακόμα και στον μύθο, που συμπύκνωνε την κυρίαρχη ιδεολογία, πυρήνας ήταν η ατομική συμπεριφορά προς την αποταμίευση: θέλεις αποταμιεύεις, θέλεις δεν αποταμιεύεις. Αντίθετα, η κοινωνική ασφάλιση ήταν υποχρεωτική για κάθε εργάτη ή μισθωτό εργαζόμενο, ακόμα και για τους μικροαστούς επαγγελματίες, εμπόρους, βιοτέχνες. Υποχρεωτική παραμένει και σήμερα, τυπικά τουλάχιστον.

Ο Τσακλόγλου (και οι διάφοροι φωστήρες του νεοφιλελευθερισμού) μετατρέπει την κοινωνική ασφάλιση σε αποταμίευση, απεκδύοντάς την από το συλλογικό της χαρακτήρα. Οταν γδύσεις την κοινωνική ασφάλιση από τον κοινωνικό της χαρακτήρα και τη μετατρέψεις σε αποταμίευση, τότε φτάνεις στον «ατομικό κουμπαρά». Κι από εκεί, τι πιο εύκολο από το να φτάσεις στην «αξιοποίηση» των «ατομικών κουμπαράδων» από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που ασχολούνται μ’ αυτή τη δουλειά, τους «θεσμικούς επενδυτές» στους οποίους απευθύνθηκε ο Τσακλόγλου, διευκρινίζοντας καταρχήν ότι κάθε μορφή κοινωνικής ασφάλισης πρέπει ν’ ακολουθήσει το δρόμο που μπήκε η επικουρική ασφάλιση με το ΤΕΚΑ («για όλους τους φορείς διαχείρισης συνταξιοδοτικών αποταμιεύσεων ανεξαρτήτως πυλώνα»).

Για να είμαστε πιο ολοκληρωμένοι πρέπει να σημειώσουμε ότι πριν από τις έννοιες της «αποταμίευσης» και του «ατομικού κουμπαρά», την… εισαγωγή στο θέμα έκανε η έννοια της «ανταποδοτικότητας». Μεταφέρουμε από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Κόντρα» τον Δεκέμβρη του 2015, υπό τον τίτλο: Η Κοινωνική Ασφάλιση είναι δικαίωμα και μάλιστα το ελάχιστο.

Tι είναι η κοινωνική ασφάλιση; Eίναι μήπως κάποιο προνόμιο των εργαζόμενων ή είναι απλά η δυνατότητά τους να επιβιώνουν όταν δεν μπορούν να εργαστούν, είτε γιατί έκλεισαν τον παραγωγικό τους κύκλο είτε γιατί αρρώστησαν, είτε γιατί έγιναν ανίκανοι για δουλειά (συνήθως εξαιτίας εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας); Kαι πρέπει αυτό το δικαίωμα να το θεωρούμε παραχώρηση από τ’ αφεντικά και το κράτος; Mην τρελαθούμε εντελώς.

♦ Oι εργαζόμενοι παράγουν όλο τον  πλούτο που είναι συσσωρευμένος στην κοινωνία.

♦ Oι εργαζόμενοι πληρώνουν κάθε χρόνο το 80% των φόρων που εισπράττει το κράτος.

♦ Eπομένως, η κοινωνική ασφάλιση είναι το ελάχιστο που μπορούν να απαιτήσουν.

Aκόμα και η καλύτερη κοινωνική ασφάλιση δεν συνιστά κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά αποτελεί κομμάτι της κοινωνικής αδικίας. Kοινωνική δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο όταν πάψουν να υπάρχουν αφεντικά κι εργάτες, πλούσιοι και φτωχοί. Mέχρι τότε, η κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή η δυνατότητα επιβίωσης είναι το ελάχιστο για τους ανθρώπους της δουλειάς.

Oλος ο κοινωνικός πλούτος παράγεται από τους εργαζόμενους και όχι από τους κεφαλαιοκράτες. Oλος ο πλούτος που συσσωρεύεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών είναι η υπεραξία που έκλεψαν, είτε άμεσα (στην παραγωγή και διανομή των υλικών αγαθών) είτε έμμεσα (μέσω του αναδιανεμητικού προς όφελός τους ρόλου του κρατικού προϋπολογισμού). Γι’ αυτό και η κοινωνική ασφάλιση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν παραχώρηση προς τους εργάτες, αλλά ως ελάχιστο δικαίωμά τους. Aν είναι να μιλήσουμε στα σοβαρά για ανταποδοτικότητα, τότε πρέπει οι κεφαλαιοκράτες να απαλλοτριωθούν και οι εργαζόμενοι να γίνουν κύριοι του προϊόντος της δουλειάς τους.

Ως παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, λοιπόν, οι εργαζόμενοι πρέπει να θεωρούν ως στοιχειώδες δικαίωμά τους την πλήρη κοινωνική ασφάλιση για όλους. Δηλαδή, ασφαλιστική κάλυψη γήρατος, αναπηρίας, ασθένειας, θανάτου, μητρότητας, ανεργίας για άνδρες και γυναίκες, εργαζόμενους και άνεργους, ντόπιους και ξένους.

Tη χρηματοδότηση αυτής της πλήρους ασφάλισης πρέπει να αναλάβουν οι καπιταλιστές και το κράτος τους. H ασφαλιστική εισφορά των εργαζόμενων πρέπει να καταργηθεί. Eίναι πάρα πολλά αυτά που τους κλέβουν τ’ αφεντικά αρπάζοντας την απλήρωτη εργασία τους. Kι είναι πολλά αυτά που τους παίρνει το κράτος, κυρίως με την έμμεση φορολογία, για να τα ξαναδώσει στους καπιταλιστές, με δεκάδες νόμιμους και παράνομους τρόπους.

Πρέπει, λοιπόν, να καταργηθεί άμεσα η εργατική ασφαλιστική εισφορά και να αυξηθεί ανάλογα η εργοδοτική, σε τρόπο ώστε να καλύπτουν τις απαιτήσεις του συστήματος μαζί με την κρατική συμμετοχή. Eπειδή θα μιλήσουν και πάλι για χτύπημα στην ανταγωνιστικότητα, έχουμε να τους πούμε το εξής απλό: ας μειώσουν τα κέρδη τους.

Οταν τοποθετήσουμε το ζήτημα σε ταξική βάση, όταν δηλαδή αντιμετωπίσουμε την Κοινωνική Ασφάλιση όχι ως κρατική πρόνοια, αλλά ως στοιχειώδες εργατικό δικαίωμα, τότε θα καταλήξουμε σ’ ένα θεμελιώδες ταξικό αίτημα: πλήρης ασφάλιση για όλους και πλήρης χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους.

Στη βάση αυτού του θεμελιώδους αιτήματος η Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι ατομική, αλλά συλλογική (ταξική) υπόθεση. Το ατομικό στοιχείο υπεισέρχεται αφού προηγουμένως εξασφαλιστεί το συλλογικό. Οπως υπάρχουν διαφοροποιήσεις στους μισθούς (ανάλογα με το επάγγελμα, τις δεξιότητες, τα χρόνια υπηρεσίας, την οικογενειακή κατάσταση κτλ.), έτσι θα υπάρχουν και διαφοροποιήσεις στο συνταξιοδοτικό καθεστώς. Οχι όμως χωρίς να έχει εξασφαλιστεί ένα ταξικά αξιοπρεπές μίνιμουμ για όλους, όχι χωρίς να έχει εξασφαλιστεί ασφαλιστική προστασία έναντι της ανεργίας, όχι χωρίς να έχει εξασφαλιστεί το δικαίωμα πρόσβασης στις ίδιες υπηρεσίες υγείας για όλους.

Στη βάση αυτού του θεμελιώδους ταξικού αιτήματος η εργατική τάξη δε χρειάζεται να αναλάβει καμιά συνυπευθυνότητα στη διοίκηση και διαχείριση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτή την υποχρέωση απαιτούμε να την αναλάβει αποκλειστικά το αστικό κράτος. Εμείς απαιτούμε αυτά που δικαιούμαστε κι αυτοί να βρουν τον τρόπο να τα ικανοποιήσουν.

Πέρα απ’ αυτή την ταξική τοποθέτηση και διεκδίκηση υπάρχει μόνο η κακομοιριά της λογιστικής προσέγγισης, η συζήτηση περί βιωσιμότητας του συστήματος και μια μάχη οπισθοφυλακών, τα καταστροφικά αποτελέσματα της οποίας έχουν καταγραφεί στις αντιασφαλιστικές ανατροπές της τελευταίας εικοσιπενταετίας, από το 1990 που έρχισαν οι διαδοχικές επιθέσεις στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα.

Πέρα απ’ αυτή την ταξική τοποθέτηση, υπάρχει η εξατομίκευση («πόσο με πιάνουν εμένα οι νέες ρυθμίσεις»), ο ψεύτικος διαχωρισμός ανάμεσα σε «προνομιούχους» και μη, η ενδοεργατική φαγωμάρα και ένα κλίμα ηττοπάθειας και αγωνιστικής παράλυσης.

Αντίθετα, η θεμελιώδης ταξική διεκδίκηση, που σε πολλούς μπορεί να φαίνεται «μαξιμαλιστική», είναι η μόνη που μπορεί να λειτουργήσει συσπειρωτικά, «εφοδιάζοντας» το εργατικό κίνημα με έναν οδοδείκτη στο διηνεκές. Χωρίς αυτόν τον οδοδείκτη δεν μπορούν να δοθούν ούτε οι αμυντικές μάχες του σήμερα, ούτε οι επιθετικές-διεκδικητικές μάχες του αύριο. Δεν μπορεί να υπάρξει στέρεη ασφαλιστική συνείδηση.

Επιστράτευση του γκεμπελισμού

Στις 30 Αυγούστου του 2020, στο «Βήμα της Κυριακής» δημοσιεύτηκε συνέντευξη του οικονομικού συμβούλου του Μητσοτάκη, Αλέξη Πατέλη, την οποία η φυλλάδα του Μαρινάκη παρουσίασε με το εξής πρωτοσέλιδο «χτύπημα»:

«Συντάξεις – “Σταματάμε να παίρνουμε τα λεφτά των νέων και να τα δίνουμε στους ηλικιωμένους’’». Ετσι ακριβώς το είπε ο Πατέλης, αναφερόμενος στην επικουρική σύνταξη. Και συμπλήρωσε, με άψογο γκεμπελίστικο στιλ: «Ο κάθε νέος, όταν θα βάζει στην άκρη ένα κομμάτι του μισθού κάθε μήνα για τη μελλοντική επικουρική του σύνταξη, θα ξέρει ότι αυτό είναι εκεί, δικό του, και θα το παρακολουθεί να αβγατίζει. Δεν θα μπορεί κανείς να του το πάρει, όπως έγινε τόσες φορές στα πρόσφατα χρόνια»!

Μιλάμε για αισχρό γκεμπελισμό. Ο Πατέλης, στο ίδιο μήκος κύματος με τον Τσακλόγλου, αισθάνθηκε ότι για να στηρίξει την όχι και τόσο πειστική μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης σε αποταμίευση, έπρεπε να επιστρατεύσει το γκεμπελικού τύπου ψεύδος ότι οι συνταξιούχοι τρώνε τα λεφτά των εν ενεργεία εργαζόμενων. Μεταφέρουμε από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Κόντρα» στις 19 Σεπτέμβρη του 2020, υπό τον τίτλο: Δε φεύγει από το στόχαστρο η Κοινωνική Ασφάλιση.

Ποιος πήρε τα λεφτά των ασφαλισμένων όλα αυτά τα χρόνια; Ενώ όλοι ξέρουμε ότι τα πήραν οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές, ο Πατέλης ισχυρίζεται χωρίς ντροπή ότι τα πήραν οι συνταξιούχοι. Το σόφισμα είναι γνωστό: οι συνταξιούχοι εισπράττουν συντάξεις βάσει των εισφορών που πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Ακόμα και τη δική τους λογική ν’ ακολουθήσουμε, όμως, θα φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο μηδέν, στην πρώτη γενιά που ασφαλίστηκε. Οι σημερινοί συνταξιούχοι ήταν προηγουμένως εργαζόμενοι και πλήρωναν εισφορές. Αρα, και αυτών τους τα «έτρωγαν» οι τότε συνταξιούχοι. Πηγαίνοντας συνεχώς προς τα πίσω, θα φτάσουμε στo 1952, όταν εφαρμόστηκε η ασφάλιση στο ΙΚΑ. Τότε, λοιπόν, δεν υπήρχαν συνταξιούχοι για να «τρώνε» τα λεφτά των εργαζόμενων. Υπήρχαν μόνο εργαζόμενοι που πλήρωναν εισφορές. Επί τουλάχιστον 20 χρόνια (τόσα χρειάζονταν για να βγει κάποιος στη σύνταξη) υπήρχαν μόνον εισφορές. Επομένως, εκείνοι οι εργαζόμενοι «πλήρωσαν» μόνοι τους τις συντάξεις που πήραν. Και, φυσικά, το ίδιο ισχύει και για όλες τις γενιές που ακολούθησαν. Αρα, κανένας συνταξιούχος δεν «τρώει» τα λεφτά των εργαζόμενων, κανένας ηλικιωμένος δεν «τρώει» τα λεφτά των νέων.

Τα λεφτά των πρώτων ασφαλισμένων, αυτά που έπρεπε να μετατρέπονται σε αποθεματικό, τα έφαγαν οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές. Κι ήταν πολλά αυτά τα λεφτά. Αρκεί να σκεφτούμε ότι έτρωγαν και έκλεβαν συνεχώς και το ΙΚΑ εμφάνισε για πρώτη φορά έλλειμμα το 1986. Επί 34 χρόνια έτρωγαν, έκλεβαν, ξαναέτρωγαν, ξαναέκλεβαν, και το ΙΚΑ κατάφερνε να πληρώνει τις συντάξεις χωρίς να έχει έλλειμμα.

Ας θυμίσουμε επί τροχάδην μερικούς τρόπους με τους οποίους έτρωγαν και έκλεβαν. Τα αποθεματικά των Ταμείων δεσμεύονταν σε ειδικό λογαριασμό στην ΤτΕ, άτοκα ή με εξευτελιστικά επιτόκια (πολλές φορές κάτω από τα τρέχοντα τραπεζικά επιτόκια). Χρησιμοποιούνταν για να χορηγούνται «αναπτυξιακά» δάνεια στους καπιταλιστές, κατά κανόνα δανεικά κι αγύριστα. Το κράτος, μολονότι έπρεπε να συμμετέχει στη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης (η τριμερής χρηματοδότηση υποτίθεται ότι αποτελεί βασικό κανόνα κάθε κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος), επί δεκαετίες δεν έβαλε δεκάρα. Ενώ δεν εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις του, το κράτος ασκούσε κοινωνική-προνοιακή πολιτική με τα λεφτά της Κοινωνικής Ασφάλισης. Το κράτος συγχώνευε στο ΙΚΑ Ταμεία επαγγελμάτων που είχαν εκλείψει, χωρίς να εισφέρει και τους αναγκαίους πόρους. Το ΙΚΑ έπαιρνε μόνο συνταξιούχους, οι οποίοι έπρεπε φυσικά να παίρνουν τη σύνταξή τους (το ίδιο έγινε πρόσφατα, με το πέρασμα των δημόσιων υπάλληλων στον ΕΦΚΑ). Οι καπιταλιστές ασκούνταν στο αγαπημένο τους σπορ της εισφοροαποφυγής και της εισφοροκλοπής. Είναι γνωστό ότι τα χρέη έχουν εκτιναχτεί πάνω από τα 30 δισ. ευρώ. Κι ενώ χρωστούσαν «τα κέρατά τους» στο ΙΚΑ και τα Επικουρικά, χτυπούσαν «κανόνι» ή εγκατέλειπαν επιχειρήσεις, τις οποίες έπαιρνε το κράτος, χωρίς καμιά συνέπεια. Αντίθετα, το κράτος έσβηνε τα ασφαλιστικά χρέη των λεγόμενων προβληματικών επιχειρήσεων. Και βέβαια, το κράτος θέσπιζε συνεχώς «ρυθμίσεις», τις οποίες οι καπιταλιστές χρησιμοποιούσαν για να παίρνουν ασφαλιστική ενημερότητα. Εμπαιναν για λίγο στη ρύθμιση, έπαιρναν ενημερότητα, εισέπρατταν από το κράτος τις συμβατικές αμοιβές για δουλειές που είχαν αναλάβει και μετά σταματούσαν να πληρώνουν τις δόσεις. Περίμεναν την επόμενη ρύθμιση…

Ολα αυτά τα έχουμε αναλύσει εν εκτάσει στο παρελθόν, με συγκεκριμένα στοιχεία, καθώς ασχολούμαστε με το Ασφαλιστικό εδώ και δεκαετίες.

Για να κρυφτεί αυτό το όργιο της κλοπής και της καταχρέωσης των ασφαλιστικών ταμείων επιστρατεύτηκαν διάφορες ψευδοτεχνοκρατικές θεωρίες. Ολες τους είχαν στη βάση τους τη θεωρία της «μη βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος. Στο όνομα της «εξασφάλισης της βιωσιμότητας» έγιναν όλες οι μεγάλες ανατροπές, πάντα σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων, από το 1990 μέχρι σήμερα (με κορυφαία το νόμο Κατρούγκαλου, που αποκοινωνικοποίησε την Κοινωνική Ασφάλιση).

Ο σύμβουλος του Μητσοτάκη απλώς το τερμάτισε, εγκαταλείποντας τον ψευδοτεχνοκρατισμό και καταφεύγοντας στο φασισμό: οι γέροι τρώνε τα λεφτά των νέων! Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα επ’ αυτού, αλλά ήδη έχουμε μακρυγορήσει και προτιμούμε να μείνουμε στην ουσία.

Oι ήττες στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ασφαλώς οδυνηρές. Ομως, τα κλαψουρίσματα δεν ωφελούν. Η εργατική τάξη δεν έχει άλλη επιλογή από το να αγωνιστεί για να ξαναπάρει πίσω αυτά που της έκλεψαν. Ο  αγώνας θα είναι μακρύς. Πρέπει να ξανακερδίσουμε όλα όσα είχαν κατακτήσει οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς ένα κίνημα που αρχίζει να ανασυγκροτείται ταξικά, ν’ αποκτά συνείδηση της δύναμής του και να την αποδεσμεύει στους δρόμους της ταξικής πάλης.

Δεν μπορεί, όμως, να υπάρξει ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος χωρίς ταξικό προγραμματικό μπούσουλα. Το λάθος που κάνουν πολλοί πρωτοπόροι εργάτες είναι να αδημονούν για «δράση», αναλισκόμενοι σ’ έναν συνδικαλιστικό ακτιβισμό, ο οποίος δεν χτίζει θεμέλια κι αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην αστική κατεύθυνση μέσα στο εργατικό κίνημα. Ελεύθερο το πεδίο να βάζει η αστική κατεύθυνση την πολιτική σφραγίδα, εγκλωβίζοντας το κίνημα στη λογική του «ρεαλισμού», η οποία οδηγεί στη συνέχεια στην «ήσσονα προσπάθεια».

Η ήττα στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης πρέπει να γίνει αφετηρία για να ξανανθίσει η ασφαλιστική συνείδηση στις νέες γενιές των εργατών και εργαζόμενων. Αυτός είναι ο στόχος. Η ασφαλιστική συνείδηση που πρέπει να ξανανθίσει πρέπει να έχει εργατική και όχι αστική βάση. Ιδού η ευκαιρία για να συσπειρωθούμε γύρω από ένα ταξικό πρόγραμμα ασφαλιστικών διεκδικήσεων, οδηγό για το παρόν και το μέλλον:

• Εμείς παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο.
• Εμείς είμαστε τα υποζύγια της φορολογίας.
• Απαιτούμε πλήρη Κοινωνική Ασφάλιση για όλους και πλήρη χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους.

ΥΓ. Το ζήτημα είναι τεράστιο. Υπάρχουν πλευρές που δεν τις αγγίξαμε καν (π.χ. η οικονομική διάσταση). Μείναμε μόνο στα βασικά, εξετάζοντας το θέμα κυρίως από άποψη αρχών.

Πέτρος Γιώτης

ΠΗΓΗ: eksegersi.gr