ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ
Της Νίνας Γεωργιάδου
Η ποντικοουρά κατέβηκε απ’ τα οπίσθιά του, σούρωσε μέσα απ’ τα πατζάκια του παντελονιού, σηκώθηκε ψηλά, υποδυόμενη ένα χέρι και χαιρέτισε ναζιστικά.
Όσοι άνθρωποι ήταν εκεί, μαζί και η μάνα του δολοφονημένου ανθρώπου, ήξεραν καλά αυτό το είδος του αρουραίου αλλά και πάλι ένοιωσαν εμετική σιχασιά.
Η αγέλη των αρουραίων, γύρω από τη σηκωμένη ουρά ένοιωσαν και τις δικές τους ουρές να αναδεύονται στα οπίσθιά τους, μα συγκρατήθηκαν.
Η πρωθιέρεια της έδρας δεν αντέδρασε με εμετικό σπασμό στη θέα της ποντικοουράς κι επιπλέον μάλιστα με το γνωστό συριγμό που βρυχώνται τα ποντίκια, ξέρασε για τη μάνα του δολοφονημένου ανθρώπου, «τόση ώρα λέει τα ίδια και τα ίδια».
Από πεποίθηση ή γι αυτό που λέει ο Ζοζέ Σαραμάγκου, «οι μικρές δειλίες της καθημερινότητας συνεισφέρουν σε μια ολέθρια πνευματική τυφλότητα»;
Όπως και να’χει, αρουραίος ή τυφλοπόντικας, και οι δυο σε ποντικότρυπες.
…………………………………………………………………………………………..
Ο Άνθρωπος, με το ζεστό χαμόγελο, έτρεξε μέσα στη νύχτα, τότε που οι πολλοί άνθρωποι κοιμούνται, οι αρουραίοι σκάβουν λαγούμια και οι κυνηγημένοι απ’ τη φτώχεια και τον πόλεμο ταξιδεύουν κρυφά και άπλωσε, πάνω απ’ τον γκρεμό, ένα μεγάλο χέρι.
Μπορεί ποτέ να μη διάβασε τον Μαχμούντ Νταρουΐς αλλά ήξερε να απαγγέλλει με πράξεις, τον πιο σημαντικό του στίχο.
… Όταν τ’ αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν...
Στο μεγάλο χέρι του γαντζώθηκαν 82 κυνηγημένοι άνθρωποι που χαροπάλευαν στα σκοτεινά νερά, ανέβηκαν απ’ τον Αχέροντα στη γη και πήραν βαθιά ανάσα ζωής.
Ο Άνθρωπος, Μιχάλης Πρωτοψάλτης, συνόψισε με την πράξη του, τις όμορφες γραφές όλων των εποχών κι έκανε αυτό που μόνο οι άνθρωποι ξέρουν να κάνουν.
………………………………………………………………………………………
….«Ο Τζορτζ αφουγκραζόταν ν’ ακούσει τους μακρινούς ήχους. Για μια στιγμή πήρε ύφος ανθρώπου πρακτικού και μεθοδικού. “Κοίτα πέρα απ’ το ποτάμι, Λένι, και θα σου πω ώστε σχεδόν να το δεις, πώς θα είναι όταν θα έχουμε τη γη μας”
Από το ‘Άνθρωποι και Ποντίκια’ του Τζον Στάινμπεκ
