Η διαρροή έγινε στη γερμανική «Handelsblatt», εφημερίδα που πάντοτε πρέπει να την παίρνεις στα σοβαρά, γιατί αντανακλά τις απόψεις των κορυφών των γερμανικών μονοπωλίων και του ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών, που διαχρονικά αποτελούν ομάδα.
Σύμφωνα με τη διαρροή, η Κομισιόν θα παρουσιάσει τον Νοέμβρη την πρότασή της για το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, οι βασικοί κανόνες του οποίου έχουν ανασταλεί από το 2020, λόγω πανδημίας. Φυσικά, το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που θα τεθεί σε εφαρμογή το αργότερο στις αρχές του 2024, θα πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Ομως, το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο χρέους θα παραμείνει στο 60%, με επιμέρους αλλαγές.
Και τώρα μπαίνουμε στο «ψητό». Πάντα σύμφωνα με τη διαρροή, ειδικά για την Ελλάδα και την Ιταλία, που θεωρούνται χώρες υψηλού κινδύνου, θα υποβληθούν ξεχωριστά σχέδια, με στόχο τη μείωση των χρεών τους στο 90%. Στις χώρες αυτές θα ασκηθεί πίεση για αυξημένη εξοικονόμηση πόρων μέσω της δημοσιονομικής τους πολιτικής. Ενας από τους τομείς που πρέπει να μεταρρυθμιστεί είναι το συνταξιοδοτικό. Θα γίνουν διμερείς διαπραγματεύσεις με τις χώρες με το υψηλό χρέος, που θα πρέπει να δεσμευτούν ότι θα εφαρμόσουν ένα τετραετές πρόγραμμα με στόχο το χρέος τους να μειωθεί στο 90% του ΑΕΠ έπειτα από μερικά χρόνια.
Για να έχουμε μια εικόνα, θυμίζουμε ότι αυτήν τη στιγμή το ελληνικό κρατικό χρέος είναι της τάξης του 164%. Λόγω της μεγέθυνσης του ΑΕΠ και της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, σε συνδυασμό και με τις αποπληρωμές κάποιων παλαιών δανείων, το πολύ να πέσει στο 150% μετά από μερικούς μήνες.
Για να πέσει στο 90%, όμως, δεν αρκεί η σκληρή δημοσιονομική πολιτική. Πρέπει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι το κόστος δανεισμού αυξάνεται πλέον, λόγω του πληθωριστικού κύματος που σαρώνει τον καπιταλιστικό κόσμο και ωθεί τα επιτόκια προς τα πάνω. Θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, όπως έγινε το 2012, στο πλαίσιο του δεύτερου Μνημόνιου (το περιβόητο PSI για το οποίο καμαρώνει ο Βενιζέλος).
Τότε, όμως, τα κρατικά ομόλογα βρίσκονταν στα χέρια ιδιωτών σπεκουλαντών, οι οποίοι τα είχαν αγοράσει «μπιρ παρά» και είχαν συμφέρον να τα ξεφορτωθούν εισπράττοντας «ζεστό» χρήμα που θα το τοποθετούσαν σε άλλα «προϊόντα», αντί για τα εντελώς ξεφτιλισμένα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Τώρα, το μεγαλύτερο μέρος του χρέους βρίσκεται σε ομόλογα των ευρωπαϊκών οργανισμών EFSF/ESM. Θα συμφωνήσουν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές σε «κόψιμο» αυτών των ομολόγων;
Αυτό είναι περισσότερο ένα «τεχνικό» ζήτημα. Θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε μια νέα αναδιάρθρωση (κούρεμα) του χρέους, υπό τον όρο ότι θα συνοδευόταν από ένα νέο Μνημόνιο. Για να είμαστε, μάλιστα, ακριβείς στις διατυπώσεις μας, πρέπει να πούμε πως οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές που ελέγχουν το EFSF/ESM, μέσω του Eurogroup, δεν χρειάζεται να συμφωνήσουν αλλά να αποφασίσουν. Γιατί η περιβόητη «μεταπρογραμματική εποπτεία», η οποία εκτείνεται μέχρι το 2060 και είναι αποτυπωμένη στις δανειακές συμβάσεις και των τριών Μνημονίων, τους δίνει αυτό το δικαίωμα.
Αν κάποια θα κληθεί να συμφωνήσει, αυτή θα είναι η ελληνική αστική κυβέρνηση. Υπάρχει κυβέρνηση που θα αρνηθεί; Την τελευταία φορά που ειπώθηκε κάτι σχετικό («θα καταργήσουμε τα Μνημόνια με ένα νόμο σε ένα άρθρο»), κατέληξε στην υπογραφή ενός ακόμη Μνημόνιου, του τρίτου στη σειρά, και μιας ακόμη δανειακής σύμβασης…
Να θυμίσουμε, ακόμη, ότι το περιβόητο Μεταμνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα το 2018, προβλέπει «πρωτογενή πλεονάσματα» της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ. Αρκεί και μόνο αυτή η θηλιά για να περιγράψει το μέλλον. Δεν είναι δυνατό να αποτελέσει ο καχεκτικός ελληνικός καπιταλισμός (που αποκαλεί τον τουρισμό… «βαριά βιομηχανία» του) αναπτυξιακή όαση μέσα σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που οδεύει με γοργά βήματα προς μια νέα φάση ύφεσης (συνοδευόμενη από υψηλό πληθωρισμό). Οσο και να αυξηθεί ο παρονομαστής του κλάσματος «χρέος / ΑΕΠ», το 90% θα παραμείνει όνειρο απατηλό.
Τι μένει; Το 90% ως μη επιτεύξιμος στόχος, που θα χρησιμοποιείται ως εργαλείο για τη σκλήρυνση της δημοσιονομικής πολιτικής στην ίδια ταξική κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο ότι το συνταξιοδοτικό κατονομάζεται ως πρωταρχικός τομέας που θέλει… μεταρρύθμιση. Πόση ακόμη… μεταρρύθμιση χρειάζεται η κοινωνική ασφάλιση; Ρητορικό είναι το ερώτημα. Οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι θεωρούν πως οι συντάξεις σηκώνουν κι άλλο πετσόκομμα! Και θα το επιχειρήσουν, όπως θα επιχειρήσουν και άλλες αντεργατικές και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Μπροστά μας είναι αυτά και δεν απέχουν χρονικά πολύ από σήμερα. Αναζητούνται ταξικές απαντήσεις, ικανές να σταματήσουν τη φρενίτιδα της επίθεσης του κεφαλαίου.
ΠΗΓΗ: eksegersi.gr
