Παράξενο πολύ ετούτο το σχόλιο. Παράξενη κι ετούτη η Δευτέρα. Όλα φαίνεται να περίσσεψαν τις μέρες που αφήσαμε πίσω μας.

Περίσσεψε η αγάπη, η κατανόηση, η αλληλεγγύη … της μιας στιγμής, της μιας ώρας, της μιας ημέρας. Έτσι, επετειακά, για να μη νιώθουν τύψεις μέχρι την επόμενη φορά που ο πλανήτης θα ολοκληρώσει μια περιφορά γύρω από το άστρο της.

Πρωτοστάτες και πρωτοπόροι, όπως πάντα, όσοι απαρτίζουν τον εθνικό μας κορμό. Οι έμπιστοι εκπρόσωποι του μεγαλοδύναμου, οι εκπρόσωποι της εξουσίας κεντρικής και τοπικής, οι εκπρόσωποι του λαού και κυρίως οι συνεχιστές των θρησκευτικών και εθνικών μας παραδόσεων, δεν άφησαν καμία αμφιβολία για τις αγνές τους προθέσεις. Πάνω από όλα αξία έχει ο άνθρωπος…για μια στιγμή, για μια ώρα, για μια ημέρα.

Ήταν παντού παρών ο εθνικός μας κορμός, αρκεί να ήταν παρόντες και οι φωτογράφοι και οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια. Αρκεί να καταγραφόταν η «προσφορά», η «αγαθοεργία», η ελεημοσύνη – μην το μπερδέψουμε με τη φιλανθρωπία-η συμπόνια και το δάκρυ…για μια στιγμή, για μια ώρα, για μια ημέρα.

Έρχονται και εκλογές, και πρέπει όλα τα παραπάνω να εξαργυρωθούν σε ψήφους για να μπορέσει ο φαύλος κύκλος να εξακολουθήσει να υπάρχει. Οι ελεήμονες θα πρέπει να συνεχίσουν να εξουσιάζουν για να συνεχίσουν να υπάρχουν οι αποδέκτες της ελεημοσύνης τους, αλλιώς ποιος άλλος λόγος δικαιολογεί την ύπαρξή τους;

Και δωσ’ του πλάνα και δακρύβρεχτα ρεπορτάζ από εορταστικά κοινωνικά συσσίτια με γλυκάκια και τσουρεκάκια από το ξεφτιλισμένο καλάθι του νοικοκυριού, αυτή τη φορά.

Ελεημονούν… για μια στιγμή, για μια ώρα για μια ημέρα όλοι αυτοί που τις υπόλοιπες μέρες της περιφοράς του πλανήτη γύρω από τον Ήλιο, υμνούν, δοξάζουν και υπηρετούν τη ληστεία, την υποκρισία και τη λεηλασία ανθρώπων και φύσης.

Απαγγέλουν μέχρι δακρύων χιλιοακουσμένους λόγους για τα καημένα τα παιδάκια που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και για τους φτωχούληδες του Θεού ενώ έχουν στήσει ατελείωτο φαγοπότι πάνω στον πόνο τους και στην προδιαγεγραμμένη από τους ίδιους κακή τους μοίρα.

Οδηγούν τον κόσμο στην ανημποριά και την απόγνωση και μετά εμφανίζονται ως αυτοί που θα τους σώσουν.

Η φτώχεια δεν είναι νομοτέλεια, ούτε η πείνα, ούτε τα κρύα κορμιά ούτε οι παγωμένες ψυχές.

Ούτε ο αμέτρητος πλούτος, που συγκεντρώνεται με αντάλλαγμα ανθρώπινες ζωές.

Ό,τι μας πονά είναι γύρω μας και περνά μέσα μας, στο μεδούλι μας, κυλάει στο αίμα μας και μας τρυπάει το μυαλό και την ψυχή.

Εκτός από αυτούς που πνίγουν παιδάκια στον Έβρο, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο υπάρχουν κι εκείνοι που σκορπάνε το φως της αντίστασης και της ανθρωπιάς. Που οι πράξεις τους και οι φωνές τους εξαφανίζουν ξενοφοβία και ρατσισμό. Είναι εκείνοι οι απλοί, οι όμορφοι οι τεράστιοι άνθρωποι που βγάζουν από το ατελείωτο μελάνι της ψυχής τους για να γράψουν ξανά και ξανά τον ορισμό του ανθρώπου.

Εκτός από αυτούς που σκοτώνουν με τις προεκλογικές τους υποσχέσεις την ελπίδα και την προσμονή για κάτι καλύτερο υπάρχουν κι εκείνοι που χτίζουν την ελπίδα και την προσμονή, λιθαράκι το λιθαράκι με τον συνεχή και ανυποχώρητο αγώνα τους. Που στέκονται όρθιοι παίρνοντας δύναμη από όλους αυτούς που τη βγάζουν δύσκολα και προσπαθούν να επιβιώνουν με αξιοπρέπεια.

Γιατί κι αυτός ο αγώνας, ο μουγγός, της επιβίωσης με αξιοπρέπεια κρύβει μεγαλείο. Δεν φτάνει για να αλλάξει ο κόσμος αλλά είναι το στέρεο έδαφος για τη μαζική ανάταση των ανθρώπων μέχρι να αποκτήσουμε όλα όσα μας αξίζουν.

Αν υπάρχει μοίρα για τον άνθρωπο, γραφτό και πεπρωμένο αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η χαρά και η ευτυχία.

Και κάπως έτσι μπολιάζουμε ό,τι μας πονά με ό,τι μας ομορφαίνει.

Εμείς την καλύτερη ζωή δεν θα τη ζητήσουμε από τον Αη Βασίλη. Θα την κερδίσουμε όπως την κέρδισαν πάντα οι άνθρωποι ταξιδεύοντας στα βάθη της Ιστορίας. Με αγώνες, ποιήματα και τραγούδια στους δρόμους με τη γροθιά υψωμένη.

Να κάνουμε τη χρονιά που έρχεται καλύτερη από τις προηγούμενες.

Αυτό δεν είναι ευχή. Είναι χρέος.