Η μοναρχία στην Ελλάδα ανέκαθεν αποτέλεσε ένα ισχυρό κέντρο εξουσίας, μακρύ χέρι των Μεγάλων Δυνάμεων και των ιμπεριαλιστών, ένας θεσμός που έλεγχε το στρατό, παρενέβαινε στο αστικό πολιτικό παιχνίδι όποτε απαιτούνταν, αποτελούσε εγγύηση ενότητας της αστικής τάξης, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις όξυνε τον ενδοαστικό ανταγωνισμό. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ήταν ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και υπέρ της καταστολής των λαϊκών αγώνων και διεκδικήσεων. Παράλληλα, οι "γαλαζοαίματοι" επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία και αρπαγή της περιουσίας του ελληνικού λαού. Το σόι τους κυριολεκτικά ξεζούμισε τη χώρα.

Ενθρόνιση και Φρειδερίκη

Μετά το θάνατο του πατέρα του (βασιλιά Παύλου) στις 6 Μαρτίου 1964 ο Κωνσταντίνος τον διαδέχτηκε στο θρόνο σε ηλικία μόλις 24 χρονών. Στην πολιτική των Ανακτόρων την εποχή εκείνη είχε ισχυρή επιρροή η μητέρα του Φρειδερίκη.

 

 

Ήταν αυτή που είχε ιδρύσει σε όλη την Ελλάδα Παιδοπόλεις και είχε μαζέψει χιλιάδες παιδιά κομμουνιστών σε αυτές (το πραγματικό παιδομάζωμα). Σε συνθήκες στρατώνα, τα παιδιά αυτά υπέστησαν μια πλύση εγκεφάλου με αντικομμουνιστικά κηρύγματα, εργάζονταν απλήρωτα, βασανίζονταν, βιάζονταν. Το κύκλωμα της βασιλομήτορος προχωρούσε και σε παράνομες υιοθεσίες, πουλώντας βρέφη και παιδιά σε οικογένειες ξένων χωρών.
Ήταν αυτή που, όταν επισκέφθηκε τη Μακρόνησο, έδωσε τα εύσημα στην κυβέρνηση για το σωφρονιστικό έργο που επιτελούνταν εκεί.
Ήταν αυτή που από το Λονδίνο ζήτησε τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και έγινε πράξη λίγες μέρες μετά.

Οι βασιλικοί γάμοι

Την ίδια χρονιά με την ενθρόνισή του, ο Κωνσταντίνος παντρεύτηκε τη Δανή πριγκίπισσα Άννα Μαρία. Ξοδεύτηκαν αμύθητα ποσά από τον κρατικό κορβανά για να τελεστεί ο γάμος μέσα στα πλούτη και τη χλιδή. Μόλις δύο χρόνια νωρίτερα είχε προηγηθεί ο γάμος της πριγκίπισσας Σοφίας (αδερφής του Κωνσταντίνου και σημερινής Ισπανίδας βασίλισσας) όπου σκανδαλωδώς κατασπαταλήθηκε ένα τεράστιο ποσό για τον ίδιο το γάμο και την «προίκα» της. Ο γάμος των δύο βασιλοπαίδων ήταν μια τεράστια πρόκληση για τον ελληνικό λαό που ζούσε μέσα στη φτώχεια και την ανεργία, οι νέοι έφευγαν κατά χιλιάδες μετανάστες στις χώρες της Ευρώπης, τα παιδιά από τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν μπορούσαν να σπουδάσουν και καθημερινά έβγαιναν στους δρόμους απαιτώντας «Προίκα στην Παιδεία, όχι στη Σοφία».

Το πρώτο βασιλικό πραξικόπημα (Ιούλης 1965)

Στις εκλογές του 1964 κέρδισε η Ένωση Κέντρου (ΕΚ) του Γεώργιου Παπανδρέου με ποσοστό 52,7%. Το αποτέλεσμα των εκλογών δήλωνε τις προθέσεις του ελληνικού λαού για μια αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας επί το δημοκρατικότερο (αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν μια αυταπάτη), αλλά και την προσπάθεια μερίδας του αστικού πολιτικού συστήματος να φρενάρει -με πιο δημοκρατικό τρόπο- την άνοδο του εργατολαϊκού κινήματος και τον ριζοσπαστισμό που είχε αρχίσει να διακατέχει ευρύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Το Παλάτι, θέλοντας να έχει τον έλεγχο του Στρατού, αντέδρασε σε προσπάθειες του Παπανδρέου να αλλάξει την ηγεσία του. Η κόντρα κορυφώθηκε το Μάιο του 1965, όταν ο Παπανδρέου απομάκρυνε τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πέτρο Γαρουφαλιά, (άνθρωπο του Παλατιού) για να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο.

 

Τότε ο Κωνσταντίνος, παραβιάζοντας το Σύνταγμα, αρνήθηκε την απόφαση αυτή, αναγκάζοντας τον Παπανδρέου σε παραίτηση στις 15 Ιουλίου. Αμέσως, ο μονάρχης, με την αποστασία βουλευτών της ΕΚ -πρωτοστατούντος του Κ. Μητσοτάκη- όρκισε νέα κυβέρνηση και μέχρι τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου άλλες δύο.
Η λαϊκή αντίδραση στο βασιλικό πραξικόπημα ήταν άμεση και εξελίχθηκε σε εξέγερση (Ιούλης 1965). Στις 21 Ιούλη σε σύγκρουση των φοιτητών με την αστυνομία, δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας και δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο υπεύθυνος για το θάνατο του Πέτρουλα, ο υπεύθυνος για τις αποστασίες και ένας από τους βασικούς υπευθύνους που οδήγησε την Ελλάδα στη Χούντα, σε διάγγελμά του, κατηγορούσε τους κομμουνιστές γι' αυτά, διαχωρίζοντας τον ελληνικό λαό σε εθνικόφρονες και εχθρούς του έθνους, και χαρακτηρίζοντας τον κομμουνισμό «…μίασμα γεννηθέν έξω της Ελλάδος εμπνεόμενον και κινούμενον έξωθεν» (από το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του Κωνσταντίνου 1/1/1966).
Έξωθεν κινούμενοι οι κομμουνιστές για τον αντικομμουνιστή Κωνσταντίνο, την ώρα που όλο του το σόι καταγόταν από Γερμανούς και Δανούς φεουδάρχες οι οποίοι ρήμαξαν τους λαούς τους και για περισσότερα από 100 χρόνια αφαίμαξαν και την Ελλάδα.
Έξωθεν κινούμενοι οι κομμουνιστές για τον γιο της Φρειδερίκης, η οποία πόζαρε τη δεκαετία του 1930 με τη χιτλερική στολή και τη σβάστικα ως μέλος της ναζιστικής νεολαίας.
Έξωθεν κινούμενοι αυτοί που αντιστάθηκαν στη ναζιστική Κατοχή, αυτοί που λευτέρωσαν τη χώρα, την ώρα που το βασιλικό σκυλολόι, μαζί με την ελληνική κυβέρνηση, την κοπανούσαν για το Κάιρο.

Το δεύτερο βασιλικό πραξικόπημα

Μια νέα πραξικοπηματική κίνηση του μονάρχη έγινε στις 4 Απρίλη του 1967. Ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τον Μάη, κατέρρευσε η διακομματική συμφωνία ΕΡΕ-ΕΚ για υπηρεσιακή κυβέρνηση. Τότε ο βασιλιάς, αντί να ορίσει νέο υπηρεσιακό πρωθυπουργό εξωκομματικό, όρισε πρωθυπουργό τον Π. Κανελλόπουλο της ΕΡΕ. Βέβαια, οι εκλογές δεν πραγματοποιήθηκαν, γιατί πρόλαβε και εκδηλώθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.

Κωνσταντίνος και Χούντα

Αν και δέχτηκε εισηγήσεις να αποστασιοποιηθεί από τη χούντα των συνταγματαρχών (μάλιστα του προτάθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση στην Κρήτη και να απονομιμοποιήσει τη Χούντα), αυτός αρνήθηκε και τελικά συμμετείχε στην ορκωμοσία των χουντικών. Ο μετέπειτα ισχυρισμός του περί "αγέλαστου βασιλιά" στη φωτογραφία με τους πραξικοπηματίες ως ένδειξη αντίθεσης στη Χούντα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.

Και αν κάποιοι εξακολουθούν να αμφιβάλλουν, να σημειώσουμε ότι ο πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας ήταν ο Κ. Κόλλιας, άνθρωπος των Ανακτόρων και στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου. Ήταν αυτός που λειτούργησε ως σύνδεσμος μεταξύ των χουντικών και του βασιλιά.

«Πραξικόπημα» και στον αρχιεπισκοπικό θρόνο

Μετά το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δέχτηκε πιέσεις να παραιτηθεί, για να αντικατασταθεί από άλλον, εκλεκτό της Χούντας και του Παλατιού. Η άρνησή του δεν πτόησε τον βασιλιά, ο οποίος, εξυπηρετώντας τη νέα χουντική κυβέρνηση, μεθόδευσε την αντικανονική αλλαγή του αρχιεπισκόπου, ανεβάζοντας στον αρχιεπισκοπικό θρόνο τον φιλοχουντικό Ιερώνυμο.

Το τρίτο βασιλικό πραξικόπημα

Τον Δεκέμβρη του 1967 ο Κωνσταντίνος, θεωρώντας ότι ελέγχει το Στρατό, επιχείρησε νέο πραξικόπημα εναντίον της Χούντας. Γρήγορα, όμως, αντιλήφθηκε ότι δεν είχε τους συσχετισμούς με το μέρος του και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα σχέδιά του, αλλά και την Ελλάδα.
Παρ' όλα αυτά, οι σχέσεις του με τη Χούντα δε διαρρήχτηκαν. Ακόμα και μετά τη φυγή του στο εξωτερικό, ο μονάρχης χρηματοδοτούνταν κανονικά. Όταν πραγματοποιήθηκε η αποτυχημένη απόπειρα του Αλέκου Παναγούλη εναντίον του Παπαδόπουλου, ο Κωνσταντίνος έστειλε στον δικτάτορα συγχαρητήριο τηλεγράφημα επειδή κατάφερε να σωθεί!
Σε όλη τη διάρκεια της Χούντας, ο Κωνσταντίνος, μέσω αμερικανών και γερμανών διπλωματών, ζητούσε από τους πραξικοπηματίες να επιστρέψει και να συνεργαστεί μαζί τους, ώστε να αποκατασταθεί η διεθνής εικόνα της χώρας.

Το τέταρτο βασιλικό πραξικόπημα που… δεν έγινε και το κυπριακό

Να σημειώσουμε επίσης ότι ο Κωνσταντίνος, πριν την επικράτηση της Χούντας, προετοίμαζε ένα ακόμα πραξικόπημα (των Στρατηγών, όπως ονομάστηκε) που όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αφού τον πρόλαβαν οι… Συνταγματάρχες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια καλλιεργούσε ένα ακραίο αντικομμουνιστικό κλίμα, για να μπορέσει να επιβάλει, όταν θα του δινόταν η ευκαιρία, το δικό του πραξικόπημα για την «αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου». Μάλιστα, στις αρχές του 1967 διερεύνησε, σε συνομιλίες του με τον αμερικανό πρέσβη, τις διαθέσεις των ΗΠΑ για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Οι Αμερικανοί, όμως, πρόκριναν τον Παπαδόπουλο.
Θα του αναγνωρίσουμε, όμως, τη σοβαρή εμπλοκή του στο Κυπριακό, αφού εργάστηκε σκληρά για την αποδοχή του αμερικανόπνευστου -διχοτομικού για την Κύπρο- σχεδίου Άτσεσον, αλλά και για την ανατροπή του Μακάριου, συνεπικουρώντας στις επιδιώξεις των ΗΠΑ.
Μετά την πτώση της Χούντας, ο μονάρχης εξέπεσε οριστικά από το αξίωμά του με το δημοψήφισμα στις 8/12/1974, όταν το 69% του ελληνικού λαού ψήφισε ενάντια στη μοναρχία.

Η βασιλική περιουσία

Αμύθητα ήταν τα ποσά που πήρε η βασιλική οικογένεια από τον κράτος ως επιχορηγήσεις. Τεράστια ήταν και η κινητή και ακίνητη περιουσία που έφτιαξε με χρήματα του ελληνικού λαού και από τη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Παλάτια, μέγαρα, κτήματα, θαλαμηγοί, όλα για την τέρψη της οικογένειας και των γαλαζοαίματων φίλων τους, των παράσιτων ολόκληρης της Ευρώπης που έρχονταν για διακοπές στην Ελλάδα. Μια περιουσία όμως που μετά το δημοψήφισμα και τυπικά δεν αποτελούσε πλέον δική του ιδιοκτησία.
Κι όμως, τα επόμενα χρόνια ο Κωνσταντίνος ενέπλεξε το ελληνικό κράτος σε μια δικαστική διαμάχη με την οποία διεκδικούσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας αυτής (Μον Ρεπό στην Κέρκυρα, κτήμα Τατοΐου και κτήμα Πολυδενδρίου Λάρισας).
Το 1992, μετά από συμφωνία του με τον τότε πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη, παραχώρησε μέρος της υποτιθέμενης βασιλικής περιουσίας, κρατώντας όμως ένα σημαντικό κομμάτι της. Να θυμίσουμε ότι ο Κ. Μητσοτάκης προετοίμασε το έδαφος από το 1988, όταν είχε δηλώσει δημόσια από το Λονδίνο ότι ήταν unfair (άδικος) για τον Κωνσταντίνο ο τρόπος διεξαγωγής του δημοψηφίσματος του 1974. Την ίδια χρονιά (1992), με μια επιχείρηση αστραπή και με τη συμβολή του ελληνικού κράτους, μετέφερε με νταλίκες φορτωμένες με κοντέινερ, από το λιμάνι του Πειραιά στο εξωτερικό, όλη την κινητή περιουσία του από τα παλιά ανάκτορα Τατοΐου. Μέσα σε μια νύχτα μετέφερε εκτός Ελλάδας έναν ολόκληρο θησαυρό, κοσμήματα, αρχαιολογικά ευρήματα, πίνακες ζωγραφικής και ό,τι άλλο υπήρχε μέσα στις πολυτελείς επαύλεις και τα παλάτια, αποκτήματα κλοπής από τον ελληνικό λαό, είτε με «νόμιμες» χορηγίες είτε με παράνομες κομπίνες. Κάτι αντίστοιχο έκανε κι ο πατέρας του, Παύλος, το 1941 όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα. Πήρε μαζί του όλο το χρυσάφι τού παλατιού, φεύγοντας για την Κρήτη και από εκεί για το εξωτερικό. Χρυσάφι που ποτέ δεν επέστρεψε κανείς.
Ο Κωνσταντίνος, θεωρώντας ότι η δεκαετία του ’90 ήταν κατάλληλη για να αναδειχθεί ξανά ως παράγοντας του πολιτικού συστήματος, ξεκίνησε περιοδείες στην Ελλάδα. Η νέα κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, όμως, ακύρωσε τη συμφωνία του 1992, δήμευσε τη βασιλική περιουσία και αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια του Κωνσταντίνου, θέτοντάς του όρους για την επανάκτησή της.
Ο «πατριώτης» γαλαζοαίματος προσέφυγε ξανά στα δικαστήρια (ελληνικά και ευρωπαϊκά) ενάντια στο ελληνικό κράτος. Απαίτησε αποζημίωση 161 εκατ. ευρώ, καταφέρνοντας να εισπράξει τα 13,7 εκατ. το 2003 επί κυβέρνησης Κ. Σημίτη. Σε αυτά να προσθέσουμε ένα ποσό αντίστοιχου μεγέθους που πήρε από τις δημοπρασίες των αντικειμένων που μετέφερε από το Τατόι το 1992.
Πολλοί θα είναι οι υψηλοί προσκεκλημένοι, "γαλαζοαίματοι" από τους βασιλικούς οίκους, αλλά και έλληνες και ξένοι πολιτικοί, που θα παρευρεθούν στην κηδεία του τελευταίου έκπτωτου βασιλιά. Οι βρικόλακες της ιστορίας και οι υμνητές του βασιλικού παρελθόντος ήδη στήνουν φιέστες για να τον αποχαιρετήσουν. Για τον ελληνικό λαό, όμως, παραμένει ένας δολοπλόκος, ένας μισητός μονάρχης, που σε όλη του τη ζωή καταλήστευσε τον τόπο και, μαζί με άλλους εκπροσώπους της αστικής τάξης, υποθήκευσε το μέλλον της χώρας στους ξένους.

 

Σ. Σ.

ΠΗΓΗ: antigeitonies3.blogspot.com/