Έμπειρο δημοσιογραφικό στέλεχος μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών «γειώνει» τους νέους με το αντικείμενο δημοσιογράφους ως εξής: «εδώ κάνουμε τηλεόραση, αν θέλεις να κάνεις δημοσιογραφία πήγαινε στην… “Ουάσιγκτον Ποστ”».
Η εν λόγω υπόδειξη συνοψίζει την πραγματικότητα της ελληνικής (τουλάχιστον) τηλεόρασης, η οποία επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά με την κάλυψη του γεγονότος του θανάτου του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ.
Απ’ τη στιγμή που πέθανε ο τέως και μέχρι τη στιγμή της κηδείας του τα 2/3 του χρόνου των δελτίων ειδήσεων ήταν αφιερωμένα σ’ αυτόν με έναν, ωστόσο, ανώδυνο τρόπο: πώς θα κηδευτεί, θα είναι με τιμές αρχηγού κράτους ή όχι, ποιοι θα παρευρεθούν απ’ την κυβέρνηση, ποιοι γαλαζοαίματοι θα έρθουν, πώς ζουν αυτοί οι γαλαζοαίματοι και τα παιδιά τους, τι θα φορέσουν, τι θα φάνε. Και τα φλας μπακ στη ζωή του τέως είχαν να κάνουν με την κοινωνική του ζωή, πώς ντυνόταν, τι αυτοκίνητα οδηγούσε, τι αισθηματικές περιπέτειες είχε όταν ήταν νέος και πάει λέγοντας.
Το ωραίο στην υπόθεση είναι ότι τα «νούμερα» των μετρήσεων της τηλεθέασης επιβράβευαν καθημερινά αυτήν την επιλογή θεματολογίας. Και όσο το κοινό επιβράβευε τόσο μεγαλύτερες δόσεις «αέρα κοπανιστού» λάμβανε προς κατανάλωση την επόμενη μέρα.
Και το αποκορύφωμα: η ζωντανή κάλυψη της κηδείας σε συνεχή ροή, από τις 6 το πρωί που ξεκίνησε το λαϊκό προσκύνημα μέχρι την ώρα που οι γαλαζοαίματοι βασιλιάδες, δούκες, πρίγκιπες και λοιπός συρφετός βγήκαν από το «κεντρικό ξενοδοχείο» του Συντάγματος και πήγαν στη Μητρόπολη.
Και μετά η εξόδιος ακολουθία, ο επικήδειος και στη συνέχεια η αυτοκινητοπομπή μέχρι το Τατόι. Ζωντανές συνδέσεις – λεπτό προς λεπτό – και κάποιες «αναλύσεις» για το πώς τα ξαναβρήκαν στην ισπανική βασιλική οικογένεια ή γιατί δεν ήρθε ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου, που ήταν και βαφτιστήρι του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ…
Ώρες ολόκληρες, εκατοντάδες άνθρωποι να λιώνουν στη δουλειά, να μην χαθεί το πλάνο, να μην διακοπεί η σύνδεση, να βρουν λέξεις διαφορετικές να περιγράψουν το τίποτε…
Αυτό, πράγματι, δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι η (ελληνική) τηλεόραση…
