Ο ελαιοτουρισμός έχει προσγειωθεί με έναν γοητευτικό τρόπο στην ατζέντα των εναλλακτικών μορφών τουρισμού και πρόκειται για μία ολόκληρη φιλοσοφία, αισθητική και ιδέα που αξίζει να ανακαλύψει και να εντάξει ο καθένας στη ζωή του.

Ο ελαιοτουρισμός, λέξη που μπήκε στο λεξιλόγιό μας μόλις τα τελευταία χρόνια, ακολουθεί το παράδειγμα του οινοτουρισμού. Μπορεί προς το παρόν στη χώρα μας να μην έχει αναπτυχθεί όσο στην Ιταλία ή στην Καλιφόρνια, τις πρώτες διδάξασες χώρες τόσο στον οινοτουρισμό όσο και στον ελαιοτουρισμό, όμως δεν έχω καμία αμφιβολία πως εμείς οι Έλληνες έχουμε όλα τα φόντα να οργανώσουμε πολύ καλύτερα τον συγκεκριμένο τομέα, καθώς η ελιά και το λάδι βρίσκονται στο DNA μας, είναι η κληρονομιά και η ιστορία μας.

Ο ελαιοτουρισμός δεν περιορίζεται απλώς σε μια επίσκεψη στο ελαιοτριβείο. Καλύπτει όλο το περιβάλλον της ελιάς. Άλλωστε, το πρόγραμμα «Οι δρόμοι της ελιάς», που υλοποιείται σε κάθε μεσογειακή χώρα, αυτό ακριβώς θέλει να προαγάγει, την ελαϊκή κληρονομιά. Ελαιοτουρισμός είναι η «αισθητική» των υπεραιωνόβιων ελαιόδεντρων, το κάλλος που προσδίδουν οι ελαιώνες στο τοπίο. Είναι η ίδια η κουζίνα μας, δεμένη άρρηκτα με τους καρπούς τους. Είναι επίσης η κάθε οργανωμένη δράση στο χωριό ή στην πόλη, η οποία μεταφέρει στον επισκέπτη τη γνώση, την εμπειρία, αλλά και τις εικόνες της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο, μέσα από την κουλτούρα του ελαιολάδου. 

Σε ένα μεγάλο βαθμό ο ελαιοτουρισμός ξεπερνά την πρόκληση της βιωσιμότητας, καθώς επιφέρει μια πολυδιάστατη ισορροπία μεταξύ περιβαλλοντικής, οικονομικής και κοινωνικο-πολιτιστικής βιωσιμότητας.

 

Τα ελαιόδεντρα στην Ελλάδα καλύπτουν έκταση 7,5 εκατ. στρεμμάτων, εκ των οποίων τα 600.000 είναι βιολογικά. Η Ελλάδα κατέχει την 3η θέση παγκοσμίως σε παραγωγή ελαιολάδου μετά την Ισπανία και την Ιταλία, ενώ ελαιόδεντρα απαντώνται στην Πελοπόννησο, τη Χίο, την Κέρκυρα, την Κρήτη, τα Επτάνησα, το Πήλιο, την Εύβοια, την Αττική και σε όλες τις περιοχές με καλό μεσογειακό κλίμα.