Ναι, με την ψήφο μου θα πω όχι στο απάνθρωπο, ξεδιάντροπο, καταστροφικό σύστημα που στέλνει κόσμο και κοσμάκη στην εν ζωή κόλαση.

Όμως η ψήφος δεν αρκεί. Χρειάζεται και αλλαγή στα μυαλά των ανθρώπων. Γιατί όταν οι "από κάτω" σκέφτονται σαν τ' αφεντικά τους καμία ανατροπή δεν μπορεί να επισυμβεί. 

Γι’ αυτό ο Αμερικανός φιλόσοφος Έμερσον έλεγε ότι «πρέπει να εκπαιδεύσουμε το λαό για να μη μας αρπάξει από το λαιμό». Η εκπαίδευση και τα μίντια παίζουν καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή τη διαδικασία. Γι’ αυτό καμία «αλλαγή» δεν είναι δυνατή και διαρκής χωρίς μία νέα πολιτισμική μεταρρύθμιση, χωρίς μία νέα Συμβολική Τάξη, χωρίς αλλαγή στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, χωρίς η πολιτική ηγεμονία να συμπεριλαμβάνει και τη διανοητική.

Ο Αντόνιο Γκράμσι στο βιβλίο του «Για τον Μακιαβέλι…» συνδέει το οικονομικό και το πνευματικό(πολιτιστικό) στοιχείο, ως άρρηκτα συνυφασμένα με την πολιτική ηγεμονία. Το κυρίαρχο πολιτιστικό στοιχείο(έξεις, αξίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές, γούστο…) είναι υπεύθυνο για την υποταγή των «από κάτω». 

Γι’ αυτό στις χώρες της Λατινικής Αμερικής αναπτύσσουν τη μετάβαση στον «μετα-καπιταλισμό» με τη δημιουργία ενός πλήθους συλλογικοτήτων, όπου διαμορφώνεται η νέα συμβολική τάξη, ο νέος τρόπος σκέψης. Οι συλλογικότητες αυτές οργανώνονται σ’ ένα ευέλικτο δίκτυο, που είναι σταθερό και οδηγεί σε άλλες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν και μεγάλο αριθμό πολιτών «χωρίς σύνδεση»(ανένταχτων) στη διαδικασία διαμόρφωσης μιας πληθυντικής μορφής άμεσης δημοκρατίας.

Η πληθυντική οργάνωση σημαίνει ότι η κοινωνική οργή «μεταφράζεται σε μια πολλαπλότητα κραυγών»(Holloway), σ’ ένα σύμπλεγμα αντίστασης, που μετατοπίζεται συνεχώς, σε μία ετερογένεια συγκρούσεων, που αντιστοιχούν σε χιλιάδες μορφές αντίστασης και όχι μόνο στη δυαδική αντιπαράθεση: κεφαλαίου-εργασίας. Αυτή την πολλαπλή αντίσταση των κοινωνικών κινημάτων πρέπει να φέρει στο φως η Αριστερά, όχι με πατερναλιστικό τρόπο αλλά με σεβασμό στις αποχρώσεις και το περιεχόμενο τους. Γι’ αυτό  η αριστερά άντεξε σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής παρά τα πραξικοπήματα με την εμπλοκή των ΗΠΑ.

Γι’ αυτό την Κυριακή είμαστε αντιμέτωποι με δύο επιλογές. Από τη μια η λεωφόρος της υποταγής στη λογική του κεφαλαίου και της αυτο-εκμηδένισης της ανθρωπότητας. Και από την άλλη τα μονοπάτια επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου, που διαμορφώνεται εδώ και τώρα, μέσα από τις ρωγμές που δημιουργούμε στην καπιταλιστική κυριαρχία.

Η ψήφος λοιπόν μπορεί να είναι μόνο η αρχή,

μια στιγμή στον διαρκή αγώνα για έναν νέο κόσμο…