Ανακαλώντας στη μνήμη τα όσα είδαμε και ακούσαμε από τα κόμματα κατά την προεκλογική περίοδο, υπάρχουν κάποια σαφή και αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα:

1. Κοινός τόπος των κομμάτων, αυτών που γνωρίζουν ότι δεν θα κυβερνήσουν αλλά και αυτών που φιλοδοξούν – με ισχυρές πιθανότητες – να το κάνουν, είναι πως oι μισθοί στη χώρα είναι της πείνας.

2. Με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ, κανένα άλλο κόμμα δεν φαίνεται ανοιχτό στο ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας.

3. Ο τελικός (πολιτικός) λογαριασμός θα αποτυπωθεί στη δεύτερη κάλπη, καθώς απ’ τον πρώτο γύρο είναι απίθανο να προκύψει κυβέρνηση.

Είναι προφανές πως το εκλογικό σύστημα (απλή αναλογική) που θα ισχύσει στον πρώτο γύρο των εκλογών θα δυσκολέψει τον νικητή (καθώς δεν θα θέλει συνεργασία ή δεν θα μπορεί να βρει συνεταίρο στην κυβέρνηση), αλλά και τους «μικρούς» ηττημένους (από το τρίτο κόμμα και χαμηλότερα), οι οποίοι θα υποχρεωθούν να «μετρηθούν» και πάλι σε δεύτερο… γύρο, σε συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης πόλωσης.

Προφανές είναι επίσης ότι η αντιπολίτευση από τα αριστερά της Ν.Δ. συμφωνεί για μια σειρά μείζονες υποθέσεις:

● Η υπόθεση (σκάνδαλο) των υποκλοπών απαιτεί σε βάθος διερεύνηση, με τη δικαστική εξουσία να λειτουργεί σε αποφορτισμένο από κυβερνητικές πιέσεις περιβάλλον.

● Το ίδιο ισχύει για τις πολιτικές και ποινικές, ενδεχομένως, ευθύνες της τραγωδίας των Τεμπών.

Παρά τον κοινό τόπο των κομμάτων της «αριστερής» αντιπολίτευσης σ’ αυτά τα δύο ζητήματα, φαίνεται αδύνατη η συνεργασία τους για τον σχηματισμό κυβέρνησης με στόχο το «ξεκαθάρισμα» αυτών των δύο υποθέσεων.

Ως εκ τούτων θα φτάσουμε στη δεύτερη κάλπη με την ενισχυμένη αναλογική, όπου μεταξύ των δύο κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία, αλλά και του τρίτου που προσφέρεται για «προσκόλληση», αν οι συνθήκες το επιβάλλουν, οι διαφορές στα μείζονα (εξωτερική πολιτική, οικονομία) είναι από επουσιώδεις έως ανύπαρκτες, καθώς κανένα απ’ αυτά τα κόμματα δεν αμφισβητεί τους «δεσμούς» της χώρας με το αμερικανοΝΑΤΟϊκό σύμπλεγμα και τη γερμανική αυθεντία μέσω Ε.Ε. στην οικονομία.

Δεδομένων τούτων και αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, μπορεί κάποιος να δει τι «ξημερώνει» μετά και τη δεύτερη κάλπη:

● Συγκάλυψη.

● Αλαζονεία (αφού δεν υπήρξε η Νέμεσις της ψήφου).

● Και υποσχέσεις για μέσο μισθό 1.500 ευρώ.

Αλλά αυτές τις (προεκλογικές) υποσχέσεις ποιος (θα) τις θυμάται;