Θα έχουμε χρόνο τις επόμενες ώρες και ημέρες να αναλύσουμε σε βάθος το αποτέλεσμα των χτεσινών βουλευτικών εκλογών, που έστειλε τους πάντες «στον κουβά» (ακόμη και το επιτελείο του Μητσοτάκη). Οφείλουμε, όμως, πριν από οτιδήποτε άλλο, να δούμε τη μεγάλη εικόνα και αυτήν να σχολιάσουμε.

Το αποτέλεσμα δείχνει συντηρητική στροφή του εκλογικού σώματος. Απ’ όποια πλευρά και να το κοιτάξεις.

  • Mε ελαφρώς λιγότερους εγγεγραμμένους σε σχέση με το 2019 (9.930.625 έναντι 9.984.934) και προφανώς μικρή ηλικιακή ανανέωση του εκλογικού σώματος, λόγω της ψήφου των 17ρηδων, η συμμετοχή αυξήθηκε φτάνοντας το 60,92%. Το 2019 ψήφισαν 5.769.644 πολίτες, το 2023 ψήφισαν περισσότεροι από 6.049.905 (ο αριθμός προκύπτει από το 99,63% του συνόλου, καθώς υπολείπονται ακόμη 80 εκλογικά τμήματα). Αυτό δείχνει ότι γύρω στους 260.000 περισσότεροι ψηφοφόροι, σε σχέση με το 2019, αναζήτησαν «λύση» μέσω της κάλπης. Η συμμετοχή δεν έφτασε το 63,94% του Γενάρη 2015, αλλά ξεπέρασε και το χαμηλό ρεκόρ του Σεπτέμβρη 2015 (56,16%) και το δεύτερο χαμηλότερο ρεκόρ τον Ιούλη του 2019 (57,78%).
  • Η αποχή, από 42,22% το 2019 έπεσε στο 39,08% χθες.
  • Τα Ακυρα-Λευκά ήταν 120.117 το 2019 και αυξήθηκαν σε 158.080 χθες. Αυτή η αύξηση δεν ισοφαρίζει τη μείωση της αποχής.
  • Η ΝΔ κατήγαγε θρίαμβο, αυξάνοντας και το ποσοστό της (από 39,85% το 2019 σε 40,79% χθες) και τον αριθμό των ψήφων (από 2.251.618 το 2019 σε 2.403.488 χθες).
  • Η φασιστοακροδεξιά, παρά τη διάσπασή της σε διάφορα σχήματα, χωρίς τους ανοιχτά νεοναζιστές, επίσης αύξησε τις ψήφους της.  Ο Βελόπουλος πήρε 53.000 περισσότερες ψήφους σε σχέση με το 2019 και μπήκε «χαλαρά» στη Βουλή, ενώ ένα άλλο ακροδεξιό μόρφωμα («Νίκη») έφτασε μια ανάσα πριν από την είσοδό του στη Βουλή (2,92%). Ο τέως μπροστινός του Κασιδιάρη, συνταξιούχος αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Αν. Κανελλόπουλος, πάτωσε (15.168 ψήφοι), όπως και το «Κίνημα 21» (34.898 ψήφοι), που το αβαντάριζε ανοιχτά το νεοναζιστικό μόρφωμα του Λαγού. Οι Φαηλοτζήμεροι πήραν 47.787 ψήφους, αμελητέα ποσότητα από άποψη κοινοβουλευτικής επιρροής. Συνολικά, όμως, χωρίς την ενιαία ναζιστική ΧΑ του Μιχαλολιάκου και χωρίς το νεοναζιστικό μόρφωμα του Κασιδιάρη, η φασιστοακροδεξιά ανέβηκε και πρόσφερε στη ΝΔ ένα καλό «μαξιλάρι» εκτός Βουλής, που εξυπηρετεί το στόχο της αυτοδυναμίας.
  • Στα αριστερά της ΝΔ έχουμε το Βατερλό του ΣΥΡΙΖΑ, που συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, έχουμε την αύξηση κατά 3,36% του ποσοστού του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ και την αύξηση κατά 1,93% του ποσοστού του ΚΚΕ. Και οι δύο αυτές αυξήσεις ποσοστών επίσης συγκεντρώνουν δημοσιότητα, για ευνόητους λόγους (αδυνατίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ), όμως εξετάζονται αποσπασματικά, γεγονός που θολώνει τη μεγάλη εικόνα. Αθροιστικά, τα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ (38,76%) υπολείπονται του 40,79% που πήρε μόνη της η ΝΔ. Το 2019, αθροιστικά τα ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ ήταν 44,93% και ξεπερνούσαν το 39,85% της ΝΔ. Είναι η ασφαλέστερη ένδειξη για τη συντηρητική στροφή του εκλογικού σώματος.
  • Αν βάλουμε στην εξίσωση τη συντριβή του ΜέΡΑ25 και την ανάδυση του μορφώματος της Κωνσταντοπούλου, που με 2,89% έφτασε μια ανάσα πριν από την είσοδο στη Βουλή, δηλαδή από τη μια ένα σχήμα με ένα θολό αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό-κοσμοπολίτικο λόγο και από την άλλη ένα σχήμα με έντονο εθνικιστικό λόγο, που και τα δύο προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015, η εικόνα της συντηρητικής στροφής γίνεται πιο ευδιάκριτη.

Η διάψευση των εκλογικών αυταπατών για «λύσεις μέσω κυβερνητικής αλλαγής», αυταπατών που με διαβαθμίσεις και σκαμπανεβάσματα κυριαρχούσαν από το 2012, οδήγησε στην ολοκλήρωση της συντηρητικής στροφής από το 2019 μέχρι σήμερα.

Ποιο είναι το κοινό σημείο των δύο αυτών περιόδων; Η κοινωνική άπνοια που επικράτησε μετά την ήττα των (εξαρχής υπονομευμένων) αντιμνημονιακών αγώνων της περιόδου 2010-2012.

Το 2015, μια εργατική τάξη απογοητευμένη από τις απανωτές ήττες, ηττημένη από τον blitzkrieg των δυνάμεων του κεφαλαίου, καθηλωμένη από το «σοκ και δέος» των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους πολυνόμων, χωρίς κουράγιο για αντίσταση, εναπόθεσε τις ελπίδες της στον ΣΥΡΙΖΑ. Διαψεύστηκε οικτρά.

Το 2023, τίποτα δεν έχει αλλάξει επί της ουσίας στο εργατικό και γενικότερα στο κοινωνικό κίνημα. Ηττοπάθεια και καθήλωση. Κάποιες αναλαμπές ήταν απλώς αναλαμπές, χωρίς βάθος και χωρίς προοπτική. Μπορεί τα γνωστά «αριστερά επιτελεία» να τις βάφτιζαν «ταξική αφύπνιση», «ταξική αντεπίθεση» και άλλα τέτοια ηχηρά, όμως αυτό εντασσόταν στη γνωστή τακτική μιας κοντόφθαλμης εργαλειοποίησης.

Αυτό δεν το λέμε τώρα, το είχαμε τονίσει και προεκλογικά: «Ακόμα και τις σκόρπιες, ασυντόνιστες και σε μεγάλο βαθμό «εθιμοτυπικές» 24ωρες απεργίες, που γίνονται μια-δυο φορές το χρόνο, τις εντάσσουν στις προεκλογικές τακτικές, αναζητώντας ψήφους και όχι τη συσπείρωση της εργατικής τάξης και την ταξική-αγωνιστική αφύπνισή της».

Σημειώναμε ακόμα: «Η ίδια η εκλογική τακτική, όποιος κομματικός φορέας κι αν την προωθεί, υπονομεύει την ταξική συσπείρωση και την ταξική ανασυγκρότηση. Η εκλογική τακτική φτιάχνει απελπισμένους ψηφοφόρους και όχι αγωνιστές του ταξικού αγώνα. Γιατί η εκλογική τακτική είναι εξ ορισμού υπονομευτική, ιδιαίτερα στις συνθήκες των τελευταίων χρόνων».

Στον Περισσό πανηγυρίζουν για την άνοδο ψήφων και ποσοστών. Δεν ξέρουμε αν θα κάνουν το ίδιο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (πήρε 31.641 ψήφους έναντι 23.239 το 2019) ή στο ΚΚΕ (μ-λ) (12.773 ψήφους έναντι 7.760 το 2019) και στο Μ-Λ ΚΚΕ (3.922 ψήφοι έναντι 2.706 το 2019). Εμείς θα σημειώσουμε πως πέρα από το εκλογικά ασήμαντο, υπάρχει και το… ασανσέρ, δηλαδή η αυξομείωση των ψήφων από εκλογή σε εκλογή, ανάλογα με τη συγκυρία.

H μεγάλη εικόνα, λοιπόν, δεν επιτρέπει πανηγύρια. Η μεγάλη εικόνα δείχνει τη συντηρητική στροφή του εκλογικού σώματος, αποτέλεσμα της διάψευσης των προσδοκιών για αλλαγή μέσω των εκλογών τα προηγούμενα χρόνια, πάνω στο ίδιο φόντο της κοινωνικής άπνοιας.

Ο Μητσοτάκης, όταν εξασφαλίσει την αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές, με το μπόνους των 40 εδρών στο πρώτο κόμμα, θα θεωρήσει το εκλογικό αποτέλεσμα σαν λευκή επιταγή. Κι επειδή τα πράγματα τα επόμενα χρόνια θα γίνουν πιο… στριμόκωλα για την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, με σκληρότερη λιτότητα, ο πέλεκυς θα πέσει πιο βαρύς.

Συμπέρασμα; Η ψήφος δεν άλλαξε τίποτα, για μια ακόμα φορά. Αντίθετα, κατέστησε πιο σαφή, πιο ευδιάκριτη την αχρηστία της. Ολα θα κριθούν «στο δρόμο». Εκεί που οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δεν παίζουν κανένα ρόλο. Η εργατική τάξη, η εργαζόμενη κοινωνία γενικότερα, η νεολαία, ή θα αναμετρηθούν με την αστική τάξη, το κράτος της και το πολιτικό της προσωπικό διεκδικώντας τα δικαιώματά τους ή θα τα δουν να συρρικνώνονται.